𝙢𝙖𝙧𝙧𝙞𝙚𝙙 𝙩𝙤 𝙟𝙚𝙤𝙣 𝙟𝙪𝙣𝙜𝙠𝙤𝙤𝙠 - completed [JEON JUNGKOOK]

Chapter 35: Condition

Wala akong nagawa kundi ang sumabay nalang sakanya. No choice na din naman ako. Alam ko naman na kahit anong pilit ko na magbubus nalang ako ay hindi niya ko papayagan.

Tahimik lang kaming dalawa habang nagdadrive siya. Napatingin naman ako sa bulaklak na binigay niya sakin.

"Ba't mo ko binigyan ng bulaklak? Hindi ka na sana nagabala pa." mahinang sambit ko habang nakatingin sa bintana pinapanood ang pagpatak ng ulan.

"Those are farewell flowers since you're leaving the company."

Napatingin naman ako sakanya dahil sa pagkabigla ngunit binalik ko lang uli ang tingin sa bintana.

Farewell..

"Alam ko namang hindi kita mapipigilan na umalis sa company. I guess your right, hindi lahat ng tao mapapanatili ko kahit bigyan ko pa sila ng sandamukal na pera."

Natigilan naman ako sa sinabi niya at hindi ko alam kung ba't bigla kong nasaktan.

"Kung ang dahilan ng pag iwan mo sakin noon ay dahil sa messages sa phone ko.. I'm sorry, Dianne." sambit niya na tila binubungkal niya uli ang nakaraan na meron kami.

Napalunok naman ako at pinipigilang hindi magbigay ng kung anong emosyon dahil ayoko nang umasa pa uli sa wala.

Takot na kong masaktan uli. Lalo na kung sakanya pa uli manggagaling.

"I want to say sorry.. Yes, Cindy and I we're engaged. Alam kong alam mo yun, ng buong mundo."

"Everything was a fixed marriage again.. Everything was fake. Do you think, kung mahal ko talaga si Cindy papaalisin ko siya sa kompanya para protektahan ka?" he said like it was hurting him so bad.

"Pero alam ko namang kahit sabihin ko toh sayo, wala na din akong magagawa."

"Hinanap kita, Dianne. I search for you everywhere.. Akala ko noon nasa States ka. I also ask your parents kung nasaan ka but your Mom was so angry at me. Parang gusto niya kong patayin nung nakita niya ko."

"Pero hindi ako sumuko, Dianne. Hinanap kita sa Korea, sa Europe."

"Hanggang sa Japan ako napapad at tumigil. I never knew you were here. Nung nalaman kong nandito ka. Tsaka ko nalamang may anak ka na pala."

Sumikip ang dibdib ko sa sinabi niya. Alam mo yung feeling na kahit gusto mong magtiwala, pero mas nangingibabaw yung takot mo na baka masaktan ka uli?

Kahit gustong gusto kong sabihin na anak namin si Azi may pumipigil pa din sa'kin. Natatakot ako na baka pag sinabi ko sakanya, baka kung anong gawin ng Mommy niya kay Azi.

Hindi ko kakayaning masaktan si Azi.. I just can't handle seeing him being reject by his own family. Ayokong kutyain siya ng mga tao na anak siya sa labas.

They're fucking engaged! Paano pag sinabi ko sakanya bigla na may anak kami?

I don't know. Naguguluhan na ko..

"I'm leaving. Magbubus nalang ako.." malamig kong sambit dahil ayoko nang may marinig pang kahit ano sakanya.

Ayoko nang mahulog at masaktan sa patibong na meron siya. Pagod na 'ko.

"Dianne." pagpigil niya sa'kin.

"Pwede ba? Stop saying that this is your farewell! Dahil matagal na tayong tapos. I'm happy with my life now.. You're happy with your life now. Hindi pa ba sapat yun?"

"I'm not happy, Dianne! Do you think I'm happy seeing you with another man?"

"Alam kong may anak ka na sa iba.. But i can be a father to him. I can be his father, Dianne.. I will do everything for him." iyak niya sa'kin.

"Just let me stay.." dagdag niya.

Nagbagsakan naman ang mga luha ko sa sakit ng sinabi niya i can feel his pain. Ang sakit.. Sobra.

"Iwanan mo na 'ko, Jungkook! Yun lang yung hiling ko.. I don't need a father who is engaged with another woman."

It's like my words were a blood shot to him. Pain were visible to his eyes.. It's like I'm seeing his heart torn into pieces by just staring at it.

"I'll leave, in one condition." lumuluha nitong sambit at matapang akong tinignan.

"Kiss me, Dianne."

---

"Hala last day mo na pala ngayon. It's so saddening siz." sambit ni Lea habang binubuksan ang lunch box niya.

"Ano ka ba? Magkikita pa naman tayo.."

"K fine, bisitahin ko nalang kayo ni Baby Azi. Wait, okay ka lang ba teh? Pansin ko ngayon mo lang ako kinausap."

"Tas kanina tulala ka lang ganorns." sambit niya.

"Ah, eh wala. Gutom lang ako kanina. Kain na tayo." sambit ko at hinanda na din ang kutsara tinidor ko.

Nagjokes lang sa'kin ng nagjoke si Lea. Kahit papano ay nawala ang mga isipin ko sa mga jokes niya. Mamimiss ko talaga siya pag nagresign ako.

Pagkatapos namin kumain ay bumalik na kami sa office para magtrabaho uli. Ang ibang kaoffice mate ko naman na medyo kaclose ko na din ay nalapit madalas sa desk ko dahil daw mamimiss din daw nila ako.

Yung iba nag iwan ng mga letters gamit ang sticky notes. Mamimiss ko din ang trabaho ko dito.. May mahahanap pa kaya kong katulad nila?

Pagtapos nang ilang calls ay sinandal ko ang likod ko sa upuan. Hays, mamimiss kong mapagod ng ganito pag nagresign ako.

"Are you sure your leaving..?"

Nagulat naman ako nang may biglang nagsalita. It's Justin.

Nginitian ko naman siya ng malungkot at tumango. "My son needs me."

"I'll miss you, Kaye."

"I'll miss you too, Justin. I'll miss everything here.." nakangiting tugon ko.

Si Justin ang sumunod kay Miss Kim sa posisyon. Pero kahit medyo mataas ang posisyon niya sa'min ayaw niyang tatawagin namin siyang iba. Gusto niya daw ay pangalan niya lang ang itawag namin sakanya.

May sasabihin pa sana siya ngunit tumunog ang cellphone ko. Kinabahan naman agad ako dahil si Ate Zoe ang tumatawag.

Agad ko naman itong sinagot. "Yes Ate..?"

"Si Azi, Dianne.." rinig kong iyak niya sa telepono.

"Anong nangyari??"

"Sinugod namin siya sa o-ospital.. Inaatake na naman siya.. Pumunta ka na dito, please.. Di ko alam gagawin ko."

"A-ano..?" gulat kong sambit.

Tila naman gumuho ang mundo ko sa sinabi niya. Mas lalo akong kinabahan dahil rinig ko din ang iyak ni Vien sa telepono.

"What happened?? Okay ka lang ba?" nagaalalang tanong ni Justin sa'kin.

"Kailangan kong umalis.. Yung anak ko." umiiyak kong sambit at di mapakali.

Agad ko namang kinuha ang bag ko at tumakbo na paalis.

Azi..