το Απαγορευμένο

Κεφάλαιο 14

Η ανάσα μου ένιωθα να μειώνετε το δωμάτιο με επνυγε ήρθε γρήγορα και ο Στέφανος και προσπαθούσε να με ηρεμήσει
Ήταν και η μητέρα μου εδω
"μην κλαις κορίτσι μου θα το βρούμε"
"μα πως γίνετε δίπλα μου ήταν κοιμόταν Γυρίσα λίγο και ξάπλωσα πως γίνετε σε ολόκληρο νοσοκομείο να μην είδαν κάτι"

Ο Στέφανος μπενω βγαίνε και ρωτούσε συνέχεια τους γιατρούς
Ήρθαν στο δωμάτιο δύο αστυνομικοί
"γειά σας "
" το παιδί μου που είναι το βρήκατε; "
" είστε σίγουρη ότι δεν ήταν κανείς στο δωμάτιο εδώ μαζί σας"
" ναι η πόρτα ήταν κλειστή πόσο να με πήρε ο ύπνος κανένα μισάωρο αυτό"

Αφού μου πήραν κατάθεση βγήκαν από το δωμάτιο και μου είπαν ότι θα με ειδοποιήσουν αν έχουν κάποιο νεοτερο
Ποιος θέλει το κακό του μωρό μου
Θεέ μου θα τρελαθώ αν θα πάθει κάτι θα πεθανω
" καρδιά μου κοίτα με κοίτα με θα τον βρούμε εγώ θα στον φέρω κοντά σου"
"Στέφανε"
"από σένα θέλω μόνο να ηρεμήσεις και όλα καλά θα πάνε"
"αν πάθει κάτι"
"δεν θα πάθει τίποτα με ακούς στο ορκίζομαι δεν θα τον αφήσω να πάθει τίποτα"

Οι ώρες περνούσαν βασανίστηκα και νέο δεν υπηρχε κοιτούσα το τηλέφωνο με αγωνία ευχόμουν να χτυπήσει να ακούσω ένα νέο κάτι
Να μου πουν ότι τον βρήκαν
Να τον σφυξω στην αγκαλιά μου
Δεν πρόλαβα τίποτα τον γέννησα και μου τον πήραν από τα χέρια μου

Κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο το σήκωσε ο Στέφανος
"τι έγινε τι σου είπαν;"
"τίποτα ακόμα ψάχνουν"
Οι ελπίδες μου γκρεμίστηκαν στο λεπτό
Η μητέρα μου δίπλα μου όλοι την ώρα ένιωθα όμως κενή μέσα μου
Μου πήραν την ζωή μου ολόκληρη
Κάποια στιγμή χτύπησε το κινητό μου ήταν μηνυμα
Το άνοιξα αυτό που είδα με σοκαρε
Είδα το μωρό μου το μικρό μου
Με την κουβερτουλα του τυλιγμένο σε ένα κρεβάτι
"μωρό μου όχι Στέφανε ποιος το έκανε αυτό στο παιδί μας φέρτο πίσω σε παρακαλώ φέρτο"

Άρχισα να ούρλιαζω μέσα στο δωματιο
Ήθελα όλο αυτό το μαρτύριο να τελειώσει
Να κοιμηθω και να ξανά ανοίξω τα μάτια μου και να είναι όλα ένα κακό όνειρο

Οι μέρες περνούσαν γύρισα σπίτι χωρίς το μωρό μου αγκαλιά που ηθελα
Την μια στιγμή το έβγαλα από την κοιλιά μου και την άλλη το εχασα
Κανένα νέο η αστυνομία έψαχνε συνέχεια
Μία φωτογραφία του είχα μόνο από τότε
Κλείστηκα πολύ στον εαυτό μου δεν έβγαινα από το σπιτι
Δεν μιλούσα σε κανέναν
Δεν δεχόμουν να φάω ούτε να κοιμηθω
Από τον Στέφανο απομακρυνθηκα πολυ
Αυτός ήταν πάντα δίπλα μου
Εγώ όμως δεν ήθελα κανέναν
Η εβδομάδα έγινε μήνας και ο μήνας χρόνια

Στεκόμουν στο παράθυρο εκεί περιμένοντας ένα θαύμα κάτι ένα τηλέφωνο