In the Shell of Emptiness

Chapter 3 |Him|

Nagpatuloy ang araw araw na klase at sanay na ko sa mapayapang pakikisalamuha ng mga tao sa akin.

Sa mga araw na nagdaan ay walang nagtangkang lapitan at kaibiganin ako. Nah. I don't need friends anyway.

"Zaphira, wait!"

I glanced at the guy who called me.

Vandrius Scotch Escavantes.
Hellyeah, after so many days, Somehow, I knew a few things about him.

He's really popular. Not only here in school but also in the whole city. Escavantes holds a successful company here at Manila and in the other places as well. Even in abroad.

But kung ikukumpara sa mga lalaking mayayaman katulad ng kaniyang pamilya, siya ang lalaking hindi lang labas na anyo ang maipagmamalaki kundi ang pagtaas din ng mga grado nito without unfair treatment by our teachers.

At dahil sa katangian niyang iyon ay madaming mga babae ring nahuhumaling sa kaniya.

"Why?" I said as I looked at his eyes.

Papunta na ko sa cafeteria at huminto muna para makausap siya.

"Do you have any plan tomorrow?"

"Why?" I asked again.

Kulang na lang ay mapairap siya sa ipinarinig kong napaka may kwentang sagot.

"Yayain sana kitang lumabas. You know, unwind. " sabay kindat niya sa akin.

I just rolled my eyes.

"C'mon Zaphira, I don't have any wrong motive with you. I just want to be friend with you and know you. "

"And that's the reason why I don't need a friend, Van." Ayokong may makakilala sa akin. I don't want anyone interfere my private life.

"What is it up to you na hindi ko pwedeng malaman huh?" Tinitigan ko lamang siya ng masama.

"Just get out of my sight." I said.

"DRI!"
Napalingon kaming dalawa sa dalawang lalaking tumawag sa kaniya.

"Dri, basketball game na natin tomorrow. Practice game, now na. Company call na." Sabi ng lalaking may katangkaran at blonde ang buhok habang may headphone na nakakawit sa kaniyang batok.

Tumango lamang ang kasama ko.

"You can't leave huh?" Mapanuring tingin nito sa akin at sa kasama ko.

Ngumisi lamang ito sa kaniyang kaibigan at humarap na sa aking upuan para makuha ko ang kaniyang atensyon.

"So bukas 8:00 a.m sunduin kita sa apartment na tinutuluyan mo okay?!"

Di na niya ko hinayaang makapagsalita at tumakbo na agad palabas.

What--? How did he know na sa apartment lang ako nakatira?

After all the boring class, I stood up dahil uwian na.

I am waiting a tricycle na maghahatid sa aking apartment ng biglang humarang sa aking dinadaanan ang isang sasakyang may nakangisi na lalaki.

"C'mon. I'll drive you home" He said.

"No. I'm fine." Sabay irap ko.

Di ko alam kung sadyang malas lang talaga ako ngayong araw na to dahil salungat ng aking sinabi ang naging panahon ngayon ngayon lamang.

Napabuga ako sa hangin ng maramdaman ang unting butil ng ulan na humahaplos sa aking mukha.

Damn. I'm not fine now.

Tumingin ako sa lalaking nasa loob ng sasakyan.
Hindi tinted ang sasakyang kaya't malinaw na aking nakikita kung pano siya ngumisi. Damn.

Pumasok na agad ako sa front seat ng maramdaman kong unti unti na talagang bumubuhos ang ulan.

"See? Talagang pinapaboran talaga ako ni Tadhana." He said habang hindi pa din natatanggal ang ngisi sa kaniyang labi.

Inirapan ko lang siya at humarap na sa aming dinadaanan.

Nadaraanan na namin yung maraming mga istraktura patungo sa apartment na nirerentahan ko.

Naalala ko na naman ang Puerto Sigla.

Napakaraming mga puno roon hindi gaya dito sa Manila na puro buildings kahit na may mga puno ay mangilan ngilan lamang ang mga ito.

3 buwan na din ang lumipas ng umalis ako sa Puergo Sigla. Paminsan minsan siguro ay narito si Papa para ihandle ang business namin ngunit sa tatlong buwan na yon ay ni anino niya, hindi nagpakita sa akin.

Yeah, I know may mali naman ako sa nangyari nung gabing yun. Pero hindi niya man lang ako binigyan ng pagkakataong maexplain ang side ko at ang tunay na nangyari.

Kahit na ama ko siya'y masakit sa akin na ipagtabuyan niya ko ng ganun ganun lang.

"Why do you always like this?"
Napaigtad ako at bumalik sa realidad ng marinig ko ang boses ng aking katabi.

Masyadong malalim na ang iniisip ko.

"What about me?" Kunot-noo kong tanong.

"Why are you that cold-hearted? I mean, lahat ng mga classmates natin ay gustong makipagkaibigan sayo and yet you chose to ignored them. Even me." Mariin siyang sabi.

Napataas ang kilay ko sa kaniya.

"Are you complaining dahil natapakan ko ang ego mo?"

Madilim ang kaniyang mukha habang nagmamaneho.

"No I'm not. We just want to be friendly you know, but you chose to ignore us. I mean, why?" He said.

There's no way I admit the reason why I don't friend with anyone Vandrius.

"I'm.. not really comfortable. That's it."

He just heaved a sigh.
Yeah. Less talk, Less mistake.

Nakapunta na kami sa harap ng apartment na tintirhan ko.

"Uhm, thanks." Nang tignan ko siya ay nakita kong mataman niya kong tinitigan.

Wait? Kanina pa ba siya nakatingin?

"Sige na. I know, nakakapagod din ang biyahe." I said.
Wait--

Nakita kong nakangisi na siya ngayon sa akin.
"Uy, concerned siya." Mas lumapad ang ngisi niya.

Nagulat ako ng lumapit siya ng bahagya sa akin. Napaatras ako.

"Why are you doing this to me huh?" Bulong niya sa akin.
Huh? What does he meant by that?

Tinikom ko na lamang ang aking bibig.

Kalauna'y bumalik na siya sa kaniyang pwesto at sinabing, "mapagod man ako sa biyahe, hinding hindi ako mapapagod na kilalanin ka Zaphira."
______________________