Unexpected Love (COMPLETE)

Κεφάλαιο 14

Ευτυχίας POV

Αφού ο Στέφανος είπε αυτά που η είπα, η Μάρα μου ζήτησε συγνώμη και έφυγε με τον Στέφανο. Εμείς οι υπόλοιποι κάτσαμε και άλλο.

Τα παιδιά παίζανε βόλλεϋ, αλλά εγώ δεν είχα όρεξη και έτσι ξεκίνησα να περπατάω ως το τέλος της παραλίας.

Η παραλία δεν είχε τόσο πολύ κόσμο, οι περισσότεροι έφευγαν. Έφτασα σε κάτι βράχια και σκαρφάλωσα και έκατσε σε ένα από αυτά.

Σκεφτόμουν. Σκεφτόμουν, ότι πάνω που ήμαστε έτοιμες να περάσουμε καλά, πάντα θα υπάρχει κάτι να μας το χαλάσει.

Αλήθεια έχω βαρεθεί. Θυμώνω επειδή η Στάβι δεν μου ανοίγεται, ενώ κατά βάθος δεν θέλω, γιατί μετά θα έχω ακόμα περισσότερα πράγματα στο μυαλό μου. Πράγματα που δεν με ενδιαφέρουν.

Είμαι πάντα εκεί για όλους, εκτός από τον εαυτό μου. Έτσι μου έρχεται να φύγω χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν. Μόνο η Μάρα θα το ξέρει γιατί θα έρθει μαζί μου.

Αλλά αυτό δεν μπορώ να το κάνω. Όχι τώρα. Τώρα που ο μπαμπάς της είναι στην Ελλάδα. Θέλω να είμαι εκεί για αυτή... Αλλά αυτή δεν μπορούσε μια φορά να είναι εδώ για εμένα;

"Ευτυχία;" Αλμερία έβγαλε από τις σκέψεις μου η Αθηνά και έκατσε δίπλα μου.

"Πώς είσαι;" Ρψτησε και με κοιτούσε με συμπόνια.

"Προσπαθώ. Δεν μπορώ να την αδικήσω. Και εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση της, με την διαφορά ότι εγώ μετά από όλα όσα περάσαμε θα περνούσα αυτή την μέρα μαζί της και αύριο θα ασχολιόμουν με τον ερχομό του πατέρα μου. Όμως αυτό θα έκανα εγώ." Είπα εγώ χωρίς να την κοιτάω. Κοιτούσα την θάλασσα. Λες και θα μου δώσει κάποιου είδους συμβουλή.

"Ευτυχία, κατάλαβε λίγο και την Μάρα. Ο μπαμπάς της ήρθε στην Ελλάδα μετά από τόσο καιρό που είχε να τον δει. Λογικό δεν είναι να θέλει να πάει να τον δεί;" Ρψτησε η Αθηνά και μου έπιασε το χέρι.

Τι στο καλό;

"Δεν ξέρω μάλλον δεν σκέφτομαι λογικά. Ήθελα τόσο πολύ να περάσω αυτή την μέρα με την περάσουμε μαζί. Ήθελα... Ήθελα απλά να είμαι μαζί της." Είπα και δεν ξέρω γιατί, αλλά ξεκίνησα να κλαίω.

Η Αθηνά αμέσως τύλιξε τα χέρια της γύρω μου και με έσφιξε στην αγκαλιά της.

"Ευτυχία θα δεις ότι θα την καταλάβεις όταν ηρεμήσεις λίγο. Τώρα δεν είσαι ήρεμη και δεν μπορείς να καταλάβεις." Είπε η Αθηνά και με κοίταξε στα μάτια.