I'm cryin' in the club, right now.
Ugh. Ik heb er altijd al een hekel aan gehad, wanneer mensen dat zeiden. Maar ik moest ff.
Want ik ben héél misschien like, serieus aan het huilen. En dit wilde ik hier delen, want ik weet niet met wie ik het anders moet delen.
Want ik heb geen echte vrienden.
Ik gedraag me altijd zo vrolijk en alsof ik nergens om geef (iets wat wel waar is 8 van de 10 keer). En ik gedraag mij ook zo in het echte leven. Want het leven is geweldig. Ik heb een leven gekregen om er iets mee te doen en om het mijn leven te maken. Ik leef om te leven. En dan zijn er van die verschrikkelijke dingen in het leven die ervoor zorgen dat je, jezelf af en toe afvraagt waarom je leeft.
Bij mij is dat grote, verschrikkelijke ding in mijn leven, mijzelf. Ik ben af en toe zo onzeker en té open voor mensen om me te behandelen. Ik ben eerlijk en open als ik iemand als een vriend zie. Maar de meesten zien dit altijd als een rood licht en ik schrik hen met mijn personaliteit weg. Ik weet niet wat er zo verkeerd is aan open en eerlijk te zijn tegen anderen, maar blijkbaar is het raar. En mensen willen niet gezien worden met die rare.
Die rare ben ik btw. Voor als je het niet begrijpt.
Dus ik heb nooit echt vrienden gehad. Want mensen zagen altijd mijn slechte kanten van mij en nooit mijn goede kanten. Het was alsof al mijn goede kanten onzichtbaar waren voor die mensen.
Uiteindelijk realiseerden nogal veel mensen dat ze niks aan mij hadden en gooiden mij weg alsof ik een stuk afval was. En shit dat doet pijn, weet je? Dat doet zoveel pijn dat ik uiteindelijk zo onzeker was over mijzelf. Kwa personaliteit dan, want het boeit mij niet echt alsof je mij lelijk vind. Ik ben al bewust van mijn uglyness, so thank you.
Uiteindelijk sloot ik mijzelf af. Muren werden opgebouwd en niet meer neergehaald. Niemand kwam meer dichtbij mij. Als iemand aan mij vroeg of ik mee ging naar hun huis, dan sloeg ik het aanbod af. Alles wat mensen om mij heen aan mij vroegen sloeg ik af - ik ben nog steeds zo tho- want ik was zo bang om mensen dichtbij me te laten komen. Om mijzelf op te openen aan anderen.
Ik werd voortaan gezien als Zoë, die ene anti-sociale nerd.
Ik word nog steeds zo gezien eigenlijk.
Maar toen ontmoette ik via Wattpad iemand anders. Een geweldig iemand. En zij werd uiteindelijk mijn beste vriendin. Na een paar maanden gaf ik zoveel om haar en zij om mij -dacht ik- en ik was zo blij. Want ik had eindelijk een vriendin, waarmee ik kon praten. Ik kon eindelijk stoppen met mijzelf te haten voor wie ik was.
Zij haalde langzaamaan mijn muren naar beneden en hielp mij met van mijzelf te houden. Want geef nou toe, wie wilt nou geen stukje sexy af Zoë?
Uiteindelijk waren we twee jaar lang bevriend.
En toen startte ik mijn vierde jaar en sprak ik haar minder en minder en minder. Het lag niet aan mij.
Ik probeerde zoveel mogelijk contact met haar te hebben. Ik gaf haar al mijn vrije tijd, want ik ben zo wanhopig voor een beetje vriendschap. Alleen ze had het altijd te druk, terwijl ik dat raar vond. Want ik was ten slotte degene die het druk zou moeten hebben, want ik zat in mijn examenjaar. Maar toch maakte ik zoveel mogelijk vrije tijd voor haar. Maar ik dacht: hé, wat weet ik nou?
Uiteindelijk pakten we onze vriendschap weer op.
Maar toen was het weg.
Ik was vandaag nogal geshocked vanwege een bepaalde toestand.
Vandaag is het wiel van mijn vaders auto afgebroken, omdat de garage het niet goed heeft terug gezet. Ze kwamen gelukkig net thuis en me vader wilde net parkeren, toen het wiel afbrak.
Als dit op de snelweg was gebeurt, dan waren ze waarschijnlijk over de kop gegaan en hadden mijn ouders nu in het ziekenhuis gelegen of nog erger.
Dus ik was geschokt en realiseerde mij dat ik de vriendschap weer wilde oppakken. Ik vroeg haar of ze misschien af en toe een beetje kleine vrije tijd voor mij kon vrijmaken. Ik wilde gewoon af en toe met haar praten, zoals we vroeger altijd deden. Ik wilde gewoon haar als mijn vriendin. Ik wilde me gewoon niet meer alleen voelen.
Maar het was over.
Wij waren over.
Onze vriendschap die twee jaar lang had geduurd.
Het was weg.
Ze wilt geen online vrienden meer zijn.
Ik ben weer vriendloos.
En dat doet zoveel pijn.
Want waarom ben ik niet genoeg voor anderen?
Waarom wilt niemand mijn vriend zijn?
Waarom ben ik zo ongewenst door iedereen die ik aardig vind?
Ik doe zo fucking erg mijn best en gedraag me als de beste vriendin die je kunt hebben.
Maar iedereen is mij uiteindelijk zat.
En het zal waarschijnlijk niet lang meer duren voordat mensen hier mij zat zullen zijn.
Misschien zijn mensen mij nu al zat.
Ik weet in ieder geval dat ik mijzelf af en toe zat ben.
Vooral als ik mijn onzekere zelf aan mensen op school hoor vragen: "Hé, we zijn toch vrienden? Of niet..?"
Nou ja, ik heb tenminste weer een levensles geleerd.
Life sucks.
Oh en Thomas too.
Sorry, dat moest.
Goodbye,
Zoë
