Aynı Yolda

1 YIL SONRA...

Bekledim... Üzerinden günler, aylar geçti. Hatta tam bir yıl oldu. Ben hala bekliyordum. Yaşama devam edebilmem için herhangi bir haber bekliyordum. Eve sığamıyordum bazen. Birlikte vakit geçirdiğimiz yerlere kaçıyordum. Tıpkı şu anda olduğu gibi. Bana sonsuza kadar söz verdiği ağacın altındaydım. İlişkimizin başladığı yerde. Annemin babamın hatıralarının yaşadığı ağacın altında. Ona ilk ''evet'' imi burada söylemiştim. Evliliğimizin ilk adımı burada olmuştu. Bir senedir yaşadığım acıları biraz olsun dindirmeye çalışıyordum. Güçlükle okula gidip geliyordum. Evin kirası için de çalışmak zorundaydım. Belki gelir diye bekliyordum. Geldiğinde her şeyi aynı bulsun istiyordum. Geldiğinde mutlaka mantıklı bir açıklaması olacak diyordum. Kendimi böyle avutuyordum. Yine boğazım düğümlenmişti düşünürken. Ama artık ağlamak istemiyordum. Umut beni böyle gördükçe üzülüyordu. Belki burada yalnızken ağlayabilirdim de. Umut'u üzgün görmek en son istediğim şeydi. O benim tutunduğum tek kişiydi. Diğer herkes elbette yanımdaydı ama Umut başkaydı. Onun bana benim ona ihtiyacım vardı. Bu arada Umut okula başlamıştı. Onu anneannem evlatlık edinmişti ve artık bir kimliği vardı. Hafta sonları benim yanıma geliyordu Umut. Hafta içi anneannemde kalıyordu. Oraya yakın bir okula yazılmıştı. Böylesi daha iyiydi. Umut için daha iyiydi. Anneannem onunla çok güzel ilgileniyordu. Ali'nin olmayışını orada daha az hissediyordu Umut. Benimle bazen İrem'le Ayşe kalıyordu. Onların da hayatları aynı şekilde devam ediyordu. Elbette üzülüyorlardı ama herkes hayatına devam etmek zorundaydı. Bir ben hariç... Ali gittiğinden beri hiç şarkı söylemedim. Zaten Ali gittiğinden beri de çok az konuşuyordum. Herkes benim artık boşuna beklediğimi söylüyordu. Ben öyle düşünmüyordum. Ali bana bir söz vermişti. Sonuna kadar yanımda olacaktı...