Korte Flikken Maastricht verhaaltjes

1. Zij

Ijverig typt ze op haar laptop. Af en toe neemt ze een slok van haar glas chocolademelk. Wat ze precies aan het doen is weet ik niet. Waarschijnlijk is ze bezig met een proces verbaal wat nog af moet. Ik zet een bord met bami en saté voor haar neer. De blik in haar ogen verandert de kleur van mijn dag. 'T is niet te geloven. Van zwart als ze boos is, tot blauwer dan blauw als ze lacht. De zon hangt voortdurend verliefd om haar heen, en de maan laat haar nooit een seconde alleen. 'Het is weer heerlijk, Wolfs!' Zegt ze met een lach rond haar mond.
Een woord van haar lippen kan telkens weer wonderen doen. 'T is niet te voorspellen. Soms klinkt ze als onweer, en soms als een zonnig seizoen. Maar hoe hard het ook vriest, ze is zo weer ontdooid.

Ondertussen heeft ze haar bord alweer leeg. Ze steekt haar arm uit naar de pan met bami, en schept nog flink wat op haar bord. Glimlachend kijk ik haar aan. 'Ja wat nou, we hebben honger.' Ze zet de pan weer terug en stopt een hap met bami in haar mond. 'Ik denk dat we minder bami moeten gaan eten, Eef.' Met een ernstig gezicht kijk ik haar aan.
'Hoezo?' Licht geïrriteerd tilt ze haar ogen van haar bord en verplaatst ze naar mij. 'Omdat ik anders dalijk twee van die bami monsters heb. Ik weet niet of ik dat trek hoor.' Zeg ik met een gespeeld serieus gezicht. De irritatie en verbazing in haar ogen maken plaats voor een ondeugende twinkeling. 'Dat lijkt me nou leuk,' ze kauwt op haar hap bami en slikt hem door waarna ze haar zin vervolgt. 'Tegen mij kan je nee zeggen, tegen een klein kind kan je dat nooit.' Zacht grinnikt ze. 'Dat wordt dus nog meer bami.' Waarna ze nog een hap neemt. Eva is de laatste paar maanden net een bodemloze put. Alles wat ze kan eten, eet ze. De hele dag door gaan er dropjes en Napoleon snoepjes in, en 's avonds tijdens het eten schept ze makkelijk twee of drie keer op. Ze heeft gemerkt dat de glimlach op mijn gezicht alleen maar groter wordt. 'Wat zit je nu weer te grijnzen, Wolfs?' 'Je lijkt wel een bodemloze put. De hoeveelheid die je eet is belachelijk.'
Hardop lacht ze. 'Ik weet het, erg hè?' Van dit soort momenten kan ik zo genieten. De momenten waarop we de slappe lach krijgen door de kleinste dingen. Ze is mijn meisje, en zolang ze bij mij is verveel ik me nooit.
Want zij, zij is de zon en de maan voor mij. Zij heeft het beste van allebei. Zo mysterieus, en zo warm tegelijk. Ze doet iets met mij.

Heel zacht gesnurk hoor ik van de persoon naast mij komen. Haar hoofd rust op mijn borst, en mijn arm heb ik stevig om haar heen geslagen. Afwezig speel ik met haar, haar. We zijn nu bijna drie jaar officieel samen. Het is voor mij nog steeds een raadsel waarom ze bij mij blijft. In het verleden heb ik haar zo veel pijn gedaan. Ik ben dik 11 jaar ouder, en niet een van de knapste. Ze is vrij. Vrij om te gaan, maar ze blijft bij mij. Zij is de eb en de vloed erbij. Ze is onweerstaanbaar
Ze zegt me gewoon wat ze vindt. Een vrouw en een kind. Zacht voel ik wat bewegen tegen mijn zij aan. Een lach vormt zich op mijn gezicht. Mijn hand verplaats ik naar Eva's buik. 'Hé, doe eens even rustig. Mama heeft haar slaap hard nodig.' fluister ik. Binnenkort zou ze niet meer zo bij me kunnen liggen. Haar buik is nu nog beschaafd, maar daar zal snel verandering in komen met de hoeveelheid eten die er naar binnen gaat. Ik heb niet genoeg woorden om te omschrijven hoeveel ze voor me betekend. Ze is wind en windstilte, en zij opent een wereld voor mij. Zij is de zon op mijn huid, en de regen. Wind mee, en wind tegen.
Zij zit in alles voor mij. Ze maakt me blij. Zij houdt me vast maakt me vrij. Zij is er altijd.
Ik ben haar ontzettend dankbaar voor alles wat ze me geeft. Alle liefde, en steun. Over 14 weken maakt ze mij, als alles goed blijft gaan, vader van een prachtig klein mannetje. Zij maakt me deel van haar grote geheel. Zij is de betere helft van mij.
Zij hoort bij mij.