Escaped

Kabanata 22

Kabanata 22: Gone

It's been 3 hours since Irene has been gone. I tried to call her but there was no response, I even shot her tons of messages but I haven't received any message back. I stopped from walking and sat down on the bench.

Ipinahinga ko ang likod ko sa sandalan. Muli kong tinignan ang screen ng phone ko pero wala pa ring sagot mula kay Irene. Napatingin ako sa babaeng naglalakad palapit sa akin.

"I-I'm sorry..." Aara said.

Napatitig na lang ako sa kanya. Bakas na sa kanyang mukha ang labis na pagod at antok. Alas dos na rin ng umaga at wala pa kaming tulog. Kanina pa umuwi sina Mommy at Daddy, tanging ang mga kasama na lang naming maghanap ngayon ay ang mga pulis.

"I-It's my fault..." I whispered in between of heavy of gasps.

She sat beside me, leaning her back against the backrest of the bench. The cold breeze started to whisper... It sent different realizations and it always end up with one thing... This is all my fault.

"If I had just watched her while you were resting, she wouldn't had the chance to escape..."

"I am already tired... But I can't," I whispered.

Isinandal niya ang kanyang ulo sa balikat ko. "I used to hate happy endings in every story," she whispered, bitterly. "I found that kind of way, unsatisfied. I mean... We can be happy but there's no such thing as ending while we are still breathing." She laughed a bit.

Pasimple kong sinilip muli ang phone na hawak ko. Bumagsak ang kamay ko nang makitang wala pa ring mensahe galing kay Irene.

"You don't believe in happy endings?" I asked.

Umalis siya sa pagkakasaldal sa balikat ko. Umayos ito ng upo habang nanatiling sa malayo ang tingin.

"I've watched Cinderella many times. They say, the ending was happy..." Bigla siyang tumingin sa akin. Confused crossed her face. "Is that already the ending?"

"That's just for fiction stories, Aara... It doesn't exist in this world."

"What if we become happy again after all these sufferings, can we already call it ending?"

"Sshhh..." I pulled her for a hug. "Let's find Irene. Let's fix the mess. Let's end this in a happy ending..." I whispered. "Then we will start all over again and create another happy ending. Let's create happy endings in this life..."

Kahit na ayoko pa ay wala na rin akong nagawa kung hindi ang umuwi. Pagod na nakatulog ako pero hindi katulad na dati, kapag pagod ako, ay maaga pa rin akong nagising.

Pagkamulat ko pa lang ng mata ko at mabilis na lumabas ako ng kwarto at pumunta sa kwarto ni Irene. Excitement shivered in my veins but it also faded in a snap when I didn't find Irene in her room. Bagsak na bumalik akong muli sa loob ng kwarto ko para maghilamos. I also checked my phone, there's no message. I even called her again but this time, her phone's already unattended.

"Hey..." Bati sa akin ni Mommy pagkapasok ko sa kusina. Umupo ako sa tapat niya. Napatingin ako kay Daddy na nakatalikod sa amin at may kausap sa phone.

Ngumiti ako kay Aling Soreng nang ilapag niya sa harapan ko ang isang tasa ng mainit na kape. Napatingin ako kay Aara na tumabi sa akin. Halata pa rin ang antok sa kanyang mga mata.

"Ano'ng sabi ng mga pulis, Tita?" tanong ni Aara.

Malungkot na umiling si Mommy. Bumagsak ang tingin ko sa lamesa. Saan naman siya pupunta? Wala naman siyang ibang pupuntahan kung hindi ang bumalik sa kanila.