EYLÜL
Baran benim eski erkek arkadaşım. Lisede başlamıştık çıkmaya. Aşıktık biz hem de çok. Annesi Nuran teyze de beni çok severdi, babam da Baran'a hep oğlum derdi, kendisi yokken beni ona emanet ederdi. Ama ameliyattan sonra Baran beni görmeye sadece bir kez gelmişti... o da ayrılmak istedğini söylemek için...
5 yıllık ilişkim bitmişti. Ben onun aramasını beklerken o başka bir kızla çıkmaya başlamıştı bile. Naapabilirdim ki bundan sonra? Elimden ne gelirdi?
Kader : nooldu? Kötü bir haber mi?
Eylül : yok.. birşey yok... Kader, sence tekrardan görebilir miyim? Sen de doktorsun, anlarsın az çok
Kader : Cemre çok olumsuz konuşmadı. O en iyisini bilir, ona güvenebilirsin...
Eylül : yani eğer ameliyat derse...
Kader : ameliyat olabilirsin...korkmana gerek yok...
SERKAN
Güney eve geri dönmüştü, yorgun görünüyordu... elindeki telefona bakıyordu..
Güney : ulan sen de mi evlendin be!
Serkan : nooldu abi?
Güney : bizim fakülteden bir çocuk vardı Kaan diye, evlenmiş, düğün davetiyesi atmış bana giderim diye...
Serkan : ee yavaş yavaş zamanı geldi gibi sanki. Otuz oldun sonuçta...
Güney : öyle mi diyosun?
Serkan : yani.. yaşlanıyorsun...
Güney : hadi len ordan! Bana diyene bak
Serkan : ne var abi ben yirmibeşim daha... ama seni böyle evlenmiş falan düşünemiyorum...
Güney : oğlum ben de düşünemiyorum.. yok yani...
1 hafta sonra...
CEMRE
Eylül ve babası gelmişti sonuçları öğrenmek için. Karşımda tüm umutlarını yitirmiş bir kız ve kızının yüzü gülsün diye çabalayan bir baba vardı... çaresizce bana bakıyordu, iyi birşey duymayı bekliyordu... benim de haberlerim çok da kötü değildi...
Cemre : Eylül.. sonuçların çok da kötü değil.. bu durumu düzeltebilirim... yani eskisi kadar olmasa da en azından görmeni sağlayabilirim...
Ahmet : gerçekten mi? Kızım görebilir mi?
Cemre : karanlıktan kurtarabilirim. Kendi işini kendi yapabilir...
Eylül : ama mesleğimi yapacak kadar değil...
Cemre : ne işle uğraşıyordun?
Eylül : veterinerim ben...
Babasına baktım... ne diyebilirdim ki...
Eylül : anladım ben tamam...
Ahmet : kızım...
Eylül : bazen görmem gerekmez babacım... neyse.. en azından kimseye muhtaç olmayayım, buna da razıyım ben... olur mu yani gerçekten?
Cemre : biraz uğraşmamız gerekiyor, senin de bunun için çabalaman gerekiyor. Bu uzun ve zorlu bir süreç Eylül. Ama ilk olumsuz sonuçta vazgeçeceksen hiç başlamayalım...
Eylül : hayır istiyorum.
Babası gülümsemişti...
Ahmet : gerçekten mi kızım?
Eylül : evet... ve ben bu doktoru dava etmek istiyorum. Haklısınız, başka insanlar da benim yaşadığımı yaşamasın. Bu doktor elini kolunu sallayıp, bir özür bile dilemeden dolaşıyor, bu yaptığından sonra o bu rahatlığı haketmiyor...
Cemre : sevindim.. hep böyle kararlı ve inançlı ol Eylül...
Eylül : peki masraflar?
Cemre : Kader benim en yakın arkadaşım, o rica etti, ben ücrette yardımcı olucam merak etmeyin.
Ahmet : çok sağolun Cemre hanım...
Cemre : rica ederim...
Yanına gidip Eylül'e sarıldım... bu kızı iyileştirecektim...
Onlar gittikten sonra birkaç hasta daha kabul ettim. Tam bir hasta daha alacaktım ki çıkma saatimin çoktan geldiğini farkettim. Hastaya yarın için randevu almasını söyleyip eve gittim.
Biraz yatınca kendimi iyi hissetmiştim, telefonum çalıyordu, Kader'dir diye bakmadan açmıştım ama o değildi... Gökhan... eski sevgilim...
Gökhan : Cemre.. seninle konuşabilir miyiz?
Cemre : Gökhan? Haftalar sonra mı aklına geldim?
Gökhan : bak gitmem gerekiyordu tamam mı? Bizimkiler zorladı, git ordaki işi hallet, halletmeden de gelme dediler...
Cemre : buna inanmamı mı bekliyorsun ciddi ciddi?
Gökhan : çok ciddiyim lütfen bana inan... gel buluşalım.. sana herşeyi anlatıcam
Gökhan iyi bir çocuktu, çapkın falan da değildi. Sadece çok fazla ana kuzusuydu, ailesinin sözünden çıkamıyordu işte. Benden ayrıldıktan sonra kesin sevgilisi olmuştur ama biriyle birlikteyken onu aldatacak karakterde bir insan da değildi...
Zaten Güney ile başlamadan bitmişti. Gökhan'a bir şans verebilirdim...
Cemre : tamam... tamam buluşalım..
