EYLÜL
Gidip gitmeme konusunda kararsızdım. Bir yanda babam, bir yanda Serkan... hayatımda önemli yere sahip olan bu iki adamdan yana bir seçim yapamıyordum. Babamın yanına, memlekete dönsem, Serkan burda kalacaktı ve ona da benimle Adıyamana gel diyemezdim. Öteki yandan burda kalsam, acilen bir iş bulmam ve çalışmam gerekiyordu, babamdan ayrı yaşamam gerekecekti ve ona buraya gelmesini söyleyemezdim. Nasıl bir çıkmazdı bu böyle?
Serkan ise birşey olmamış, hiçbirşey söylememişim gibi davrandı, koltuğa yayıldık, televizyon izlemeye başladık. Başımı yine göğsüne koymuştum, o da kolumu okşuyordu... öyle huzurluydum ki şuan... başka hiçbirşey düşünmek istemedim, en azından şuan....
Birden ışıklar gidince televizyon keyfimiz sona ermişti...
Serkan : jeneratör yok muydu?
Eylül : hayır yok..
Serkan : ben bi mum bulayım...
Telefonun ışığıyla mutfağa gitti ve bir mum yakıp geri geldi. Sehpaya bıraktı mumu, sonra da yanıma oturdu yeniden... yüz yüzeydik... elimle yanağımı okşayıp dudaklarıma yöneldi, ben de ona uyum sağlıyordum.Öyle nazikti ki... bir süre böyle devam etti. Giderek uzuyor ve uzuyordu... Aklımda eğer gidersem onu bir daha göremeyecek olma düşüncesi vardı. Ellerim tshirt'üme gitti, sonra ellerimi tutup beni durdurdu...
Serkan : ne yapıyorsun?!
Eylül : ben...
Serkan : bırak... tamam mı? Sadece seni öpmek istedim, hepsi bu
Eylül : sen istemiyo musun?
Serkan : hayır.. alakası yok. Nerden çıktı bu?
Eylül : ben istemeyeceğini düşünmemiştim.. özür dilerim...
Toparlanıp kendimi çektim. Koltuğun diğer köşesine doğru kaydım...
SERKAN
Serkan : inan bana, daha önce hiç bu kadar arzuladığım biri olmadı...
Eylül : o zaman?
Serkan : ne yeri ne de zamanı... özel olsun istiyorum... sen benim için farklısın, özelsin.. bunun özel olmasını istiyorum...
Cevap vermedi. Sahiden alınmış mıydı?
Serkan : ben gitsem iyi olucak sanırım...
Eylül : saat 3e geliyo. Gidicek misin gerçekten?
Serkan : evet... gideyim ben... elektrikler giderse...
Eylül : aylarca karanlıkta kalmıştım zaten alışkınım
Serkan : şey evet.. kusura bakma düşüncesizlik ettim
Beni geçirmesine fırsat vermeden kapıya gidip hemen kapattım ve koşar adım apartmandan çıktım...
Ben onu bu kadar arzuluyorken, o da karşımda en az benim kadar istekliyken direnmek için çok çaba harcamıştım....
O giderse ben naapardım?
GÜNEY
Cemre sessizce bebekleri izlemeye devam etti.
Cemre : mucizeler dimi?
Güney : evet... minik mucizeler
Cemre : çok küçükler... ağızları elleri... şu burunlara bak..
Güney : çok çabuk büyüyorlar...
Cemre : inanmak zor geliyor ama evet...
Güney : doğmalarına şahit olduğum kadar bebek öldürdüm ben..
Cemre : biri de benimkiydi...
Güney : evet ama bunu yapmayı hiç istemedim...
Cemre : neyse... olan oldu dimi?
Ağlamaya başlamıştı...
Güney : ağla diye söylemedim, özür dilerim
Cemre : senle alakası yok. Şunları gördüğümden beri kendimi zor tutuyorum zaten.
Güney : yeniden anne olursun.. çok da güzel anne olursun..
Cemre : belki.. yıllar sonra
Sarıldım ve sıkı sıkı sardım onu...
Güney : odaya dönelim mi artık?
Cemre : hayır... şey.. biraz daha burda kalabilir miyiz?
Güney : tamam... içeri girmek ister misin?
Cemre : içeri mi? Tabii ki...
İçeri girdik ve gördüğü bir bebeğin yanına gitti...
Cemre : acaba benimki kız mıydı erkek miydi?
Güney : bilmemize imkan yoktu
Cemre : biliyorum... ama yine de bilmek isterdim
Güney : bir gün eğer baba olursam eğer, senden çocuğum olsun isterdim...
Cemre : ne?!
Güney : çocuğumun senden olmasını isterdim... başka kimseden değil..
Cemre : sen ciddisin...
Güney : bir gün benim çocuğumu taşımanı isterim...
Cemre : sen gerçekten uzun bir ilişki istiyorsun...
Güney : evet.. hem de çok maviş...
Ağlamaya başladı ve odadan koşarak çıktı... Neden böyle davranmıştı? Kötü birşey mi söylemiştim?
Onu buraya getirmemeliydim. Belli ki hala hazır değildi buna. Ama bir gün hazır olması gerekecekti. Arkadaşlarının bebeği olabilir... hatta kendi bebeği de olabilir... benim çocuğuma hamile kalabilir... bunu aşması gerekiyordu... ama belki de zamanı değildi...
Selam 👋 bugün biraz daha iyiyim biraz bölüm yazmaya çalışacağım. Seviliyorsunuz ❤️
