SERKAN
Eylül'ü eve bırakıyordum, zili çalmadan önce durdu...
Eylül : dün çok güzeldi... yani köpeğinin ölümü kısmı hariç tabii, onu demek istemedim... off neyse...
Serkan : devam etsene
Eylül : birşey demeyecektim... sadece sahil... çok güzeldi, teşekkür ederim...
Serkan : birşey değil..
Zili çalıp biri onu içeri alana kadar bekledim... Kader açtı, beni görünce kaşlarını çattı ama yanımdaki Eylül'ü görünce yüz ifadesi yumuşamıştı...
Kader : hadi canım, gel kahvaltı edelim.
Eylül : babam? Uyandı mı?
Kader : hayır.. ama birazdan uyanır. Gel hadi içeri
Eylül : şey Serkan, gelmek ister misin?
Kader bana gelmememi söylüyordu, Eylül göremediği için mimiklerini gizleme ihtiyacı duymamıştı, bu açıkça belli oluyordu. Ama bu fırsatı değerlendirmek istiyordum....
Serkan : olur...
Kader sinirden kudururken ben sırıtarak içeri girdim...
GÜNEY
Serkan Eylül denen o kızla çıkınca ben de evde yalnız kalmadan dışarı çıktım. Nereye gideceğimi ya da ne yapacağımı bilmiyordum. Yollarda avare yürürken kendimi Cemre'nin evinin önünde buldum. Neden gelmiştim ki buraya?
Tam gidiyordum ki karşımda el ele gelen Cemre ve Gökhan diye bahsettiği herifi gördüm. Sebepsizce sinirlenmiştim, oysa bana neydi?
Cemre'nin ellerinde papatyalar vardı, bir o çiçeklere bir de koluna girmiş herifin gözlerine bakıp gülüyordu. Sinirle onlara görünmeden gitmek istedim ama Cemre beni son anda görmüştü. Beni görür görmez gülümseyişi sönmüştü.. zaten o halini gördükten sonra yanında duramazdım...
CEMRE
Bu nerden çıkmıştı şimdi? Neden evime gelmişti? Gökhan benim daldığımı farketmişti...
Gökhan : iyi misin sen?
Cemre : evet evet, dalmışım sadece
Gökhan : aman ameliyatta da dalma böyle sevgilim.. sonra bir hata...
Cemre : ay Allah korusun Gökhan... bir hastam var öyle, doktor kızın gözlerini kör etmiş...
Gökhan : şaka yaptım aşkım, sakin ol.. sahi, kimdi o?
Cemre : kim kimdi?
Gökhan : birini gördün galiba az önce
Cemre : evet.. ya şey bizim hastaneden bir doktor... meslektaşım yani..
Gökhan : anladım.. evine geldik...
Cemre : içeri gelsene, kahve falan yaparım...
Gökhan : olur...
Gökhan'ı eve almıştım...
EYLÜL
Ben babamla masada yalnız kalmıştım, Serkanla Kader de konuşmak için yan odaya geçmişlerdi. Onları dinlemeye çalıştım ama çok duyamıyordum...
Kader : ... ne yaptığını sanıyorsun sen Serkan? Kardeşimi kullanmana izin vermem.
Serkan : kimseyi kullandığım falan yok Kader, saçmalama.
Kader : dün gece eve almalar falan neydi o zaman? Gece bağırıp çağırmasam getireceğin de yoktu belki de...
Serkan : ah yeter ama!
Kader yanımıza gelmişti...
Kader : Eylül, canım, iyisin dimi sen?
Eylül : evet, çok iyiyim..
Kader : iyi Serkan iyi... ama artık bizimle bir alakan kalmadığına göre artık gid-
Eylül : abla, naapıyorsun, misafir kovulur mu? Ayrıca avukatım o benim...
Kader : ne?!
Serkan : Eylül benim müvekkilim ve sandığın gibi şeyler söz konusu olamaz aramızda... suçladığın şeye bak...
Ahmet : Kader nooldu kızım?
Kader : biz bu avukattan vazgeçmiştik Ahmet amca.. Eylül ne demek bu?
Eylül : Fatih beyin tavırlarını sen de gördün. Ama Serkan ilgili bir avukat.. ne var bunda? Ben onunla devam edicem. Aranızdaki sıkıntıyı halledip halletmemeniz umrumda değil ama dava bitene kadar lütfen birbirinize katlanın...
Kahvaltıdan sonra Serkan gitmiş, Kader de arkadaşlarıyla dışarı çıkmıştı. Babam yanıma geldi, ellerimden tuttu...
Ahmet : kızım, benim memlekete dönmem gerek
Eylül : kalsan olmaz mı? Noolur... bu süreçte sana ihtiyacım var
Ahmet : sen kendi ayakların üstünde durmaya başladın bile kızım, bir sürü arkadaş edindin. Doktorunu, avukatını kendin seçtin. Ameliyatında mutlaka burda olucam ama para kazanmam lazım, bu yüzden gitmem gerek artık.
Eylül : haklısın.. tüm düzenini bozdum yine dimi?
Ahmet : hayır tabii... sen bana hiçbir zaman yük olmadın güzel kızım..
Eylül : seni çok özlicem...
Ahmet : ben de seni güzel kızım...
Eylül : baba... bu arada eğer onu görürsen... ki mutlaka görürsün..
Ahmet : kızım...
Eylül : benim için onun yüzüne tükür...
