"ေပး ေပးအဘိုး..ဒီေလာက္အေလးႀကီးေတြကိုဗ်ာ..ကြၽန္ေတာ္သယ္ေပးမယ္ ေပး"
စကၠဴဗံုးအႀကီးစားကို ယိုင္တိယိုင္တိုင္နဲ႔ မ ေနတဲ့အဘိုးတစ္ေယာက္နားအျမန္ေျပးသြားၿပီး ကူညီေပးေနျခင္း။
"ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ အဘိုးက"
အနက္ေရာင္ဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့တို႔က နဖူးေပၚအုပ္ေနၿပီး အသားျဖဴျဖဴေလးႏွင့္ ထိရက္စရာမ႐ွိတဲ့ေကာင္ငယ္ေလးက.. စကၠဴဗံုးႀကီးကိုေဆြ႔ခနဲ ဆြဲ မ ၿပီးေမးေလေတာ့ အဘိုးကခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ျပံဳးျပသည္...။
ေမြးရာပါဗီဇလို႔ပဲေခၚရမလား...အခက္အခဲ႐ွိေနတဲ့လူေတြကိုမကူညီရပဲမေနႏိုင္တာ ငယ္ငယ္ေလးတည္းက..။
ကေလးဘဝ... ေမေမေစ်းသြားခိုင္းလို႔သြားဝယ္တုန္းက... အေ႐ွ႕မွာလက္ကိုင္ပုဝါခပ္ႏြမ္းႏြမ္းအစုတ္ကေလးကိုခ်....ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ခ်မ္းတဲ့ရာသီမွာ..ေျမျပင္ေပၚတုန္တုန္ရီရီနဲ႔ ထိုင္ေနတဲ့အဖြားတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္မွာဝတ္လာတဲ့အေႏြးထည္အသစ္ႀကီးကိုခြၽတ္ေပးၿပီး...ေစ်းဝယ္ရမဲ့ပိုက္ဆံအကုန္ေပးလိုက္ တာမို႔...အ႐ုိက္ခံရတဲ့ေန႔ေလးကိုမွတ္မိေသးသည္...
ထိုေန႔က ေျခသလံုးထက္ကန္႔လန္႔ျဖတ္အနီေရာင္အစင္းေၾကာင္းတို႔ကေနရာယူခဲ့ေသာ္လည္း..အေတာက္ပဆံုးျပံဳးျဖစ္ခဲ့သည္....
"ဟူးး"
ေလးလြန္းတဲ့ဗံုးႀကီးကို အဘိုးရဲ႕အိမ္ေ႐ွ႕အေရာက္သယ္ေပးခဲ့ၿပီးေနာက္...အက်ႌေနာက္ေက်ာမွာေခြၽးေတြကေနရာယူလို႔...။
"ေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္ ကေလးရယ္"
"မလိုပါဘူး အဘိုးအဆင္ေျပသြားတယ္ဆိုရင္ပဲကြၽန္ေတာ္ေက်နပ္ၿပီ..အဲ့ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ျပန္မယ္ေနာ္အဘိုး..ေက်ာင္းတက္ရဦးမွာမို႔ ဟီးး"
မ်က္လံုးတို႔ေမွးစင္းသြားသည္အထိ စိတ္လိုလက္ရျပံဳးျပရင္း ႏႈတ္ဆက္ကာ အျမန္ေက်ာင္းသို႔ေျပးသြားလိုက္သည္...
ေက်ာင္း...ေက်ာင္းဆိုမွ...ဟိုက္....ပထမဆံုးအခ်ိန္က Math အခ်ိန္ပဲ...
ဘယ္ဘက္လက္ေပၚက နာရီကိုငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ 8:55
5မိနစ္နဲ႔ေက်ာင္းကိုဘယ္လိုေရာက္ပါ့မလဲ...သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး ေျခေထာက္တို႔ကိုခပ္သြက္သြက္အလုပ္ေပးလိုက္သည္...
