"Jun...Myeon"
ၾကားေနက် ရင္းႏွီးေနတဲ့အသံ႐ွ႐ွ ကေနာက္ေက်ာခပ္လွမ္းလွမ္းကမို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့
"Xing Sam..."
ခါတိုင္းလို ဆံပင္တို႔ကိုလွန္တင္မထားပဲ... နဖူးေပၚဖ႐ုိဖရဲခ်ထားသည္ ။
ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ခပ္ေရးေရး အျပင္ ေမးဖ်ားမွာပါ မုတ္ဆိတ္ေမႊး တစ္ခ်ိဳ႕က ေနရာယူလို႔...
ပါးႏွစ္ဖက္မွာေတာ့...မနာလိုရဆံုးပါးခ်ိဳင့္တို႔က ေပၚထြက္ေနသည္...
လေရာင္ေၾကာင့္ပဲလား....မ်က္ဝန္းထဲက တလက္လက္နဲ႔ အရည္ရႊန္းေနသလို....
အျမင္မ်ားမွားသလားလို႔ မ်က္လံုးကိုလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ပြတ္သပ္ၿပီး ျပန္ၾကည့္မိေတာ့...ေပ်ာက္ကြယ္မသြားပဲ ျပံဳးကာရပ္ေနတဲ့လူသား
"Xing Sam"
ဘာမွမေတြးခ်င္ေတာ့....
ရင္ခြင္က်ယ္က်ယ္ထဲသာပစ္ဝင္ၿပီး တစ္ပတ္လံုးလံုးလြမ္းခဲ့ရသမွ်ကို မ်က္ရည္ေတြနဲ႔အတူ ဖယ္႐ွားပစ္လိုက္ခ်င္သည္....
"ဟင့္...အင့္"
ခါးကိုအတင္းဖက္ၿပီး တ႐ႈံ့႐ႈံ့ငိုေနတဲ့ ကေလးကိုရင္ခြင္ထဲမွထုတ္ၿပီး... မ်က္ႏွာေလးကို စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္...
လြမ္းေနခဲ့ရတဲ့မ်က္ႏွာေလး....
အိမ္မက္ဆိုရင္ေတာင္ လွပတဲ့အိမ္မက္....
"Xi...Xing"
အသံတိုးတိုးေလးကို ၾကားေတာ့မွ ရင္ထဲျပန္ဆြဲသြင္းလိုက္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ေတြ႔ခ်င္ေနခဲ့ေၾကာင္း ဘယ္လိုေတြျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေၾကာင္းကို...ဒီအဆိုးေလးသိေအာင္ေျပာျပမည္...
"လြမ္းေနတာကြာ"
စေတာ္ဘယ္ရီနံ႔သင္းသင္းေလး ကႏွာဖ်ားတဝိုက္ ရစ္သီ ေဝ့ဝိုက္ေနေလေတာ့..မေနႏိုင္စြာျဖင့္ ဆံသားအိအိေလးကို ခိုးယူနမ္း႐ႈိက္မိျပန္သည္....
"ကြၽန္ေတာ္ေရာ..."
ဖြင့္ဟလာတဲ့ အသံေလးေလးေၾကာင့္ ျပံဳးလိုက္မိသည္...
သိပါတယ္....ဒီကေလးလည္း ထပ္တူလြမ္းေနခဲ့မယ္ဆိုတာ....
"အဲ့ဒီေန႔က ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
