Op een wond moet een pleister

H2 Sean

 Ik loop weg van het meisje dat tegen me aan botste. Frankie, natuurlijk ken ik haar. Ik zit al vanaf het begin bij haar in de klas. Ze is al populair sinds ik me kan herinneren. Ze doet me altijd denken aan Isabel. Ze had het zelfde blonde haar, maar babyblauwe ogen. Ze had altijd hetzelfde haar als mij gewild. Ze wou op mij lijken, net zoveel als ik nu op haar had willen lijken.

Ik begrijp heus wel waarom Francis Emily me nog nooit heeft gezien. Ik word nooit opgemerkt. Dat is ook juist wat ik wil. Ik wil niet door iedereen opgemerkt worden. Ik wil niet dat iedereen alles van me weet. Ik wil niet altijd met een groep omgaan die me laat denken aan Isabel.

Ik loop de school in en loop naar mijn vaste plek vlakbij het bezemhok. Het is net een uitgestorven gang daar. Meestal zit ik daar totdat de les begint. Ik pak haal de zwarte ketting uit mijn shirt. Hij was van Isabel geweest. Mijn moeder had hem aan haar gegeven. Mijn ouders hebben altijd al meer gehouden van haar dan mij. Daarom was zij ook altijd iets voor in het nieuws en ik de vergeten zoon. Ik ben namelijk de zoon van Jude Ross, de beroemde bedrijf runner van onze familie. Eerst was het een familiebedrijf dat van mijn moeders kant kwam, maar zij stierf samen met Isabel. Isabel was de enige van de familie die van me hield voor wie ik was, en dat was 1 van de vele redenen dat het niet eerlijk was dat zij moest sterven.

De ketting is een half hartje van de rechterkant, er zitten een aantal diamanten aan de kant. Ik vraag me nog steeds af waar de andere helft is. Maar er is niemand aan wie ik het kan vragen, alleen mijn vader. Maar ik heb het lef niet om het te vragen.

Ik verplaats het haar voor mijn gezicht even om te kunnen kijken. Mijn haar is precies hetzelfde als dat van mijn vader, pikzwart. Ik leek volgens vele op mijn vader. De wereld weet wel over mijn bestaan, de wereld weet wel dat ik de zoon ben van Jude, maar altijd werd Isa in de spotlights gezet. Ik werd er juist vandaan gehaald, niet dat ik dat een probleem vind of ooit gevonden. Ik vond het rustig. Toch bleef ik er alles aan doen dat ik niet op mijn vader leek. En volgens mij is dat ook gelukt. Zoals het vroeger ging, was ik er vanuit dat Isa van plaats mij het familiebedrijf zou gaan runnen. Maar nu zal ik het moeten doen en zal ik als nog vreselijk op mijn vader lijken.

Langzaam zie ik Elijah opdoemen ergens in de gang. Hij staat geleund tegen een pilaar in de gang. Elijah is mijn beste vriend, en meteen mijn enige. Hij is anders dan mij, ruimdenkend. Misschien. Verstandiger, dat zeker. Hij heeft een versleten jeans broek aan en daarboven een groen T-shirt. Net als de meeste dagen. Zijn goud blonde haren zitten op een goede manier in de war op zijn hoofd.

Ik loop naar hem toe en ga naast hem staan. 'He Sean.' zegt Elijah en gaat normaal staan. Ik knik hem toe en laat het haar weer voor mijn gezicht vallen. Ik kan wel zien, tussen de haar spleten door. En het fijne is dat juist andere mensen mijn ogen niet kunnen zien. Bijna niemand weet de kleur van mijn ogen. Ze zijn donkerblauw. Isa had altijd gedacht dat ze zwart waren. Net als bijna alles van mijn kleding.

Frankie, leek het wel te zien. Zo leek het dan. Ze kon precies naar mijn ogen kijken, terwijl ze het niet eens kon zien. Ik vond altijd al wat speciaal aan haar, en dat gaat niet om het feit dat ze me laat denken aan Isabel. Ze had een andere uitstraling dan andere mensen. Het leek alsof ze zelf niet eens in de gaten had dat ze vele malen anders was dan andere. Iets aardiger, iets goedaardiger en net iets mooier dan de andere. Ik voel niets voor haar, dat is het niet. Ik geloof niet in de liefde. Liefde eindigt met gebroken harten, liefde is bedrog. Net als dromen dat zijn. Ik geloof niet in vlinders in je buik. Ik geloof niet in houden van. Ik geloof niet in Princess Charming.

'Hoe is het met je vader?' vraagt Elijah voorzichtig. Ik kijk even naar hem. Hij kijkt neutraal naar de deur van het oude wiskundelokaal. 'Zoals altijd.' grom ik. Ik stop de ketting weer in mijn T-shirt. Eigenlijk klopt het niet helemaal dat de ketting zwart is. Isabel was meer het type voor een lichte kleur. Ze zag overal het positieve in. Ze keek nooit naar iemands slechte kanten. Ze probeerde alles in een goed licht te laten zien, wat haar meestal ook goed lukte. Of dat een goede of slechte eigenschap was weet ik nog steeds niet.

Elijah haalt een hand door zijn haar, wat er voor zorgt dat zijn haar wat beter gaat zitten. Hij kijkt met zijn wenkbrauwen licht opgetrokken en bekijkt me van top tot teen. 'Sean, ik weet niet hoor, maar misschien moet je met hem gaan praten.' Ik krijg een kleine frons op mijn gezicht. 'Waar komt dat vandaan?' zeg ik licht verbaasd. Negen van de tien keer dat Elijah dit vraagt antwoord ik hetzelfde. Hij gaat er meestal niet op in en laat het erbij. Hij weet alles over me. Elijah weet hoe ik ben, en hoe ik alles bekijk. 'Gast, het gaat steeds slechter met je. Kijk je überhaupt naar je zelf in de spiegel?' zegt Elijah bezorgd. Zo heb ik hem nog nooit gezien. Meestal reageert hij nogal.. Gelaten. Hij laat het erbij zitten en reageert heel koel. Ik schud mijn hoofd en haal het haar voor mijn gezicht even weg. 'Het is gewoon..' Maar verder kom ik niet. De bel galmt door de gangen. Dat is ons teken om naar de les te gaan. We lopen naar de les, zonder nog een woord te zeggen.

Bij de les aangekomen, ga ik met Elijah ergens achter aan de klas zitten. Langzaam stroomt het klaslokaal vol. Ik besteed er niet veel aandacht aan. Ik blijf met mijn gedachten bij het gesprek dat nog geen 10 minuten geleden heeft gespeeld. Heeft Eli gelijk? Gaat het echt slechter met me. Ik heb nu echt behoefte aan een trek van mijn sigaret. Maar ik heb Isabel belooft te stoppen. Dus stop ik de gedachte weg. Na haar dood heb ik geen enkele keer meer gerookt. Dus eigenlijk ben ik er vanaf. Isabel had altijd gezegd dat ze me niet kwijt wou, omdat ik dood zou gaan aan roken. Maar ik ben niet dood. Echter is Isa dood.

Frankie loopt het lokaal binnen. Ze trekt mijn aandacht, net zoals ze altijd doet. Ik veeg het zwarte haar voor mijn gezicht weg. Ze draagt deze keer een kleedje met rozen in alle kleuren erop. Behalve oranje, zwart en geel. Ze draagt nooit zwart, heb ik opgemerkt. Net zoals ik nooit wit draag. Behalve op de ketting van Isa. Frankie heeft haar haar deze keer los en witte teenslippers. Ze is precies het tegenover gestelde van mij. In het algemeen, het geslacht bijv., maar ook ons innerlijk. Ze is meer.. Hoe zeg je dat? Meer zonder problemen. Gelukkiger, zou je denken. En ze draagt, zichtbaar, veel wit. En ik juist zwart. Daarom is de ketting die ze om heeft juist heel opvallend. Het heeft een zwart touwtje, maar het bedeltje aan de onderkant kan ik niet zien.

Op dat moment kijkt ze me aan. 'Hoi' vormt ze met haar lippen, voordat ze naar haar plek loopt.

Hoofdstuk 2 is af! Minder lang dan vorig hoofdstuk, maar dat is niet erg vind ik. Ik hoop dat jullie dit boek leuk vinden :)

Ik heb niet zo veel te melden, maar toch bedankt voor alle votes en reads :D Follow=Follow back!!

------> Zijkant Sean Ross :D

Read

Comment

Vote