Op een wond moet een pleister

H7 Frankie

Ik schuif het papier naar Sean die naast me zit. Ik twijfel of het wel de juiste tekst is. Wat hij had geschreven leek zo, triest. Ik voelde zijn gevoel, die hij probeerde over te brengen. Wat voor mij wel heel erg vreemd is. Want ik zelf ben volgens Matt heel erg vrolijk, en zie alles meestal positief. Daarom heb ik ook geprobeerd om het gedicht een positieve tint te geven.

De schaduw begint het gedicht te lezen. Zijn haren laat hij weer voor zijn gezicht vallen en hij maakt zijn greep op het papier losser. In mijn hoofd herhaal ik het korte deel van het gedicht dat ik heb geschreven.

Een wereld vol met liefde

Een leven vol met geluk

Een stad vol met horica

Een dorp vol met gulheid

Een school vol met hulp

Een jaar vol met vreugde

Een maand vol met tevredenheid

En een dag vol met bevestiging.

Ik verplaats mijn blik weer naar die van de onzichtbare jongen naast me. Hij leest het gedicht opnieuw, en opnieuw zie ik. Ik kijk naar zijn gezicht. Zijn ogen zijn nog steeds onzichtbaar, maar er is een lichte verandering in gebracht. Ik kijk naar zijn lippen. Op zijn lippen siert een kleine glimlach, wat mij ook doet glimlachen. Ik heb zojuist de donkere schaduw iets meer naar de zon gebracht.

-

Lucy, Matthew, Levi en ik lopen gezamelijk naar de kantine. Ethan is als gewoonlijks naar huis gegaan. Vanwege zijn kleine broertje, heeft hij gezegd. Matt en Levi zitten uitbundig te praten over hun laatste wedstrijd van zaterdag. Ze vertellen hoe goed ze Woodlyn High hebben verslagen. Lucy zit als gewoonlijks mee te ratelen, en vertelt aan mij hoe knap hun quarterback wel niet is.

Ik hou me dit keer een beetje gedeist, en wacht stil af tot we bij de kantine zijn aangekome. We gaan aan ons vaste tafeltje zitten. Ik zucht en prik wat in de salade die ik heb genomen.

'Frankie, wat is er nou?' vraagt Matt me. Levi en Lucy zijn tegenover ons gaan zitten, zodat Matthew naast mij gaat zitten. Ze houden een hevige discussie over de wedstrijd. Nou eerlijk gezegd meer over de spelers. Levi beweert dat hij veel knapper is dan de quarterback van Woodlyn High. Mij boeit het niets zoveel.

'Hé, Frankie. Vertel het me.' Ik zucht nogmaal en keer me naar hem toe. 'Nou als er een jongen is hè? En hij lijkt nogal..' Ik zoek naar de juiste woorden. 'Lijkt een beetje op een schaduw. En als je hem ineens tegen komt, en het voelt alsof hij je aantrekt, verdwijnt hij steeds.' Ik zucht en kijk hulpzoekend naar hem. Hij leunt tegen zijn stoel aan en krijgt een kleine glimlach op zijn gezicht. 'Little Frankie is verliefd?' vraagt hij grijnzend. Ik rol met mijn ogen. 'Dit is belangrijk Matt. Ik bedoel, wat moet ik doen?'

Zijn grijns is al wat kleiner geworden, maar zit er nog wel. Hij haalt zijn schouders op en kijkt me zijdelings aan. 'Simpel, zoek hem.' Ik frons en kijk hem verbaasd aan. 'Zoek hem?' Hij knikt en gaat rechtop zitten. Dit keer draait hij zich helemaal naar me toe. 'Ja zoek hem. Wat doe je als iemand zich verstopt? Dan zoek je diegene.' Zijn grijns verdwijnt van zijn gezicht, en hij kijkt me serieus aan. Zijn indringende ogen doorboren de mijne, op een serieuze manier.

'Luister Em. Aan hoe je het vertelt, weet ik nu al dat deze persoon belangrijk voor je begint te worden. Zeker als je er van in de put gaat zitten. Maar dat helpt niet. Zoek hem op, of volg hem desnoods. Want ik kan er niet tegen dat je er zo verdrietig bij gaat zitten. Hij is vast een leuke jongen, los van het feit dat je hem omschrijft als een schaduw.' Hij glimlacht. Ik g;limlach terug en sla mijn armen om hem heen. Dat verwachte hij duidelijk niet, want hij begint te verstarren. Maar al gauw slaat hij zijn armen om me heen.

'Bedankt Matt, je hebt goed advies.' Ik hoor hem grinniken. 'Daar zijn vrienden voor.' Ik grinnik even en laat hem los. 'Maar... Noem me nooit meer Em.' Hij grijnst.

Ik sta op van de tafel en vertel dat ik wat koffie ga halen. Ik glimlach als ik Sean zie staan. Daar duikt de schaduw weer op.

Ik bestel mijn kofie, en loop ermee naar Sean. Mijn mobiel begint te trillen, dus ik haal hem eruit.

Van: Matthew McCliff

Aan: Frankie Colson

Succes met de schaduw hè? -M

 

Ik glimlach en stop mijn telefoon in mijn broekzak. Ik kijk naar Matt die zijn duimen opsteekt. Ik glimlach dankbaar en kijk dan weer voor me. Mijn ogen sperren open als ik zie dat ik bijna tegen Sean aanloop. Ik wil mijn voeten tegenhouden, maar het is al te laat. Het bruine spul verspreid zich over het T-Shirt van de donkere jongen.

'Wat doe je?' sist hij. Ik zet mijn hand tegen mijn mond en hou me nog net in om niet te gaan gillen.

'Het spijt me, O my-' Sean onderbreekt me met een zucht. 'Het, het geeft niet.' verzucht hij en pakt een servet. Ik pak er ook 1 en begin er uitbundig over te wrijven. wat het alleen maar erger maakt.

Mijn mobiel begint weer te trillen, en onhandig haal ik hem uit mijn zak.

Van: Matthew McCliff

Aan: Frankie Colson

Ik zei: Zoek hem. Niet: Gooi je koffie over hem heen. ;) -M

 

Ik rol met mijn ogen en typ snel een bericht terug.

Van: Frankie Colson

Aan: Matthew McCliff

Ach, houd je mond. ~F

 

Ik stop mijn mobiel weer in mijn zak en kijk naar de vlek die ik heb veroorzaakt. 'Je maakt het alleen maar erger.' mompelt Sean. Ik zucht en begin dit keer met deppen. Hij pakt zijn servet en begint ook te deppen. Hij pakt de kraag van zijn shirt en houd hem open. Hij begint een beetje te wrijven, om de koffie die daar is beland weg te halen.

'Gelukkig was de koffie niet zo heet.' zeg ik zachtjes. Hij kijkt me kort aan, en gaat dan verder. Hij haalt het touwtje uit zijn shirt en pakt het uiteinde, die hij plaatst op zijn shirt.

Mijn ogen sperren open als er een zwart gebroken hart tevoorschijn komt met witte parels.

Okee, hoofdstuk 7 is er. :) Sorry dat het zolang duurde, ik had een schrijversblok. OPGELOST!

En raad eens? Ik zit nu in de bieb! Oke dat is is niet belangrijk.

Ik hoop dat jullie dit chapter een beetje leuk vinden. Meestal schrijf ik in mij proffessionele bui. Maar nu ben  ik een beetje in mijn haastig bui, omdat ik per se een chapter wou neerzetten. Dus misschien is mijn schrijfstijl wat slordig, zeg jij het maar. Ik ga de proeflezers van Taking the easy way ook vragen deze hoofdstukken te bekijken op spelfouten. (Als ze dat goed vinden) Dus aan de fouten word gewerkt. No problemo, amigo. No swet, i'm your writer :)

Ook heeft dit boek al meer dan 1,1 k reads! Dat is voor mij heel veel, dus als je denkt: WAUW, dat is zo weinig hoe kun je daar blij  mee zijn.. Dan boeit dat me niet veel :D

Ik probeer zo snel mogelijk weer up te daten. Tot snel :) En share please dit verhaal, en follows zijn altijd welkom!

Read

Comment

Vote