Op een wond moet een pleister

H9 Frankie

Wat?

Ik verplaats mijn blik van de ketting naar zijn gezicht.

Wat?

Ik verplaats mijn blik nogmaals naar de ketting.

Hoe is dit mogelijk? Dat is precies dezelfde ketting als die van mij!

Rustig , Frankie. Misschien is dat niet de wederhelft. Het is waarschijnlijk een andere ketting. Het is niet dezelfde ketting als die gemaakt is voor je moeder, of oma, bij een weet-ik-veel-wat-het-was, met speciale diamanten.

Nee echt niet.

En toch wist ik dat dit deze gedachte me alleen maar ongeruster maakte. Ik moet naar mijn moeder toe. Ik moet weten wat dit te betekenen heeft. Straks is dit een 1 of andere enge vloek of zo, met een rare en grote, bleke man die is gestorven aan een auto-ongeluk en wij voorbestemd zijn om die man tegen te houden, hoewel we toch verdoemd zijn. Ja, ik heb met Lucy een horror film gekeken. Dus?

Maar dit kan gewoon niet! Geesten bestaan niet, magie bestaat ook niet.

Het is maar gewoon een ketting! Maar de vraag is, hoe kom ik aan de ketting?

'Frakie, wat is er?'

Ik kijk op, en schud bijna onzichtbaar mijn hoofd. 'Niks.' Ik hoor mijn stem, die angstig klinkt. Als dit écht iets te betekenen heeft, waarom zouden mijn ouders het me dan nooit vertelt hebben? Dat zouden ze dan wel doen toch? 'Helemaal niets.'

Mijn plan was om met Sean te praten. Ik had met hem willen praten, over koetjes en kalfjes. Gewoon, omdat het me fijn leek. Iets trekt me tegen hem aan, en iets van mijn lichaam wilde dat ik iets van hem meekreeg. Want ookal had ik het niet bewust door, onbewust wist ik dat er iets mis met hem was.

Maar nu had ik geen zin om met hem te praten. Ik wou eerst weten of het normaal was, en dat ik nu hysterisch doe voor niets. Ik wil met hem praten zonder zorgen. Zodat ik van het onbewuste gevoel kan genieten.

Niet nu dus.

Ik haal mijn portomonne uit mijn bruine tas, die ik leg op het tafeltje naast me, en haal er een willekeurig briefje uit. Ik heb rijke ouders, dus wat maakt het uit?

'Sorry meer heb ik niet.' Ik ontwijk zijn blik, nadat ik de zin heb uitgesproken. Ik kijk naar mijn schoenen en ik begin weg te lopen. Halverwege sta ik stil, en mompel wat tegen de zwartharige niet-emo met donkerblauwe ogen die bijna zwart lijken. 'Dag Sean.' Iets harder dan ik voor ogen had. Maar toch wéét ik dat hij het heeft gehoord.

Ik loop naar de tafel van Matthew, op een tempo dat ik nooit zo aannemen als ik me niet zorgen zou maken om de ketting, en ook ergens een beetje om Sean.

Aangekomen met Mathhew  begin ik haastig te praten. 'Matthew ik-'

'Waarom loop je nou weg? Je moet juist niet weg lopen! Je hebt koffie over hem heen gegooit! Dan loop je juist niet weg! Dit is een goede reden een gesprek te beginnen!'

'Ja, ik weet het, maar-'

'Hij kijkt naar ons! Hij kijkt naar ons! Niet terug gaan kijken nu! Frankie, ga terug! Ga meteen terug! Je hebt hem zelfs geld gegeven! Geld? Je had hem laten moeten zeggen dat je het niet had hoeven betalen! Je bent rijk.. So What? Hij toch ook? Frankie, O My.. Hij glimlacht, hij glimlacht! Wat h-'

Ik onderbreek hem botweg. Het is niks persoonlijks hoor, normaal gesproken hou ik van zijn enthousiasme, en zijn grappige opmerkingen. Maar dit keer heb ik echt een probleem.

'Hij heeft de andere helft.' sis ik. Hij kijkt me met grote ogen aan.

'Hij heeft de wat?

'Van de ketting! Hij heeft de andere helft!'

Matthew grijnst me geheimzinnig aan. Hier heb ik echt geen tijd voor. Ik moet naar huis, naar mijn moeder, ik moet weten wat dit te betekenen heeft. Maar nee, ik sta hier met Matthew, die zeker iets gaat zeggen. Hij grijnst nog steeds terwijl hij het volgende zegt:

'Ik wist dat jullie voor elkaar bestemd waren.'

Sorry voor het langen wachten! Ik had weinig inspiratie, maar ik heb voor Frankie weer volop inspiratie hoor! Sean gaat ook wel lukken hoor!

Speciaal voor x_whateva :D Kort maar het  is iets..

X