Op een wond moet een pleister

H10 Sean

Een dag later, na een pijnlijke nacht, betrad ik het schoolgebouw. Ik wist dat Vader gelijk had. Ik had moeten sterven, niet Isabel. Isa was een goed mens. Ze zou nog een beter mens worden. Ze zou vast goede dingen doen voor de wereld. Ze zou de wereld verbeteren. Maar dat kon niet. Was het mijn schuld? Waarom was ze dood? Dit had ze niet verdiend. Maar wat kon ik doen? Niets. En dat was het probleem. Ik voelde me machteloos.

Ik liep naar de vaste plek, waar ik altijd kwam voor schooltijd, vlakbij het bezemhok. Ik zag dat Elijah er al stond, tegen een pilaar in de gang. Hij had dezelfde kleren als de dag ervoor aan. Ik ga naast hem staan. “Hee Sean,” zegt hij voorzichtig. Ik knik hem kort toe. “Hoe is het?” Ik haalde mijn schouders op. Ik kreunde zachtjes, toen ik besefte dat ik een wond op mijn schouder had. Elijah keek me argwanend aan. “Hij heeft je weer pijn gedaan, niet?” Ik zweeg. “Sean, je moet iets doen! Hij vermoordt je nog!” Ik keek Elijah aan, en zag dat hij het meende. Zijn ogen staarden me bezorgd aan, verwachtingsvol. Hij wilde dat ik iets zei. “Ik regel het,” zei ik. Eerlijk gezegd klonk het niet overtuigend. Maar toch stelde Elijah zich hiermee gerust.

Ik liep het Creatief Schrijven lokaal binnen, waar ik een aantal minuten te vroeg was. Ik zette mezelf bij het raam neer, en staarde naar buiten. Ik mistte Isa. Ik mistte hoe ze elke dag met Isaac het huis binnenkwam, en begon te tekenen. Isaac was een jongen van haar school. Het was haar beste vriend, en ze ging er vaak mee om. Ik had de jongen gemogen, hij leek op mij. Ik glimlachte licht bij de gedachte. Ik wist nog hoe we samen ganzenbord hadden gespeeld, Isa, Isaac en ik. Ik wist nog hoe Isa en Isaac elkaar hadden beloofd voor eeuwig samen vriendschap te sluiten. Ze was een goed mens. En Isaac was dat absoluut ook. Mijn gedachten werden verstoord, door Francis Emily, die het lokaal binnen kwam. Achter haar liep Matthew, iedereen op de school wist dat dat haar beste vriend was. Haar beste vriendin was Lucy, maar die had met Elijah Schilderles. Frankie haar blik gleed naar mij toe, en ze glimlachte. Ik streek het haar uit mijn gezicht, en glimlachte zacht. Het was niet duidelijk te zien, maar ergens voelde ik dat ze het had gezien. Matthew stootte haar aan, en fluisterde iets in haar oor, waardoor ze hem vernietigend aankeek. Matthew grijnsde, waarna hij zich plaatste aan de andere kant van het lokaal. Frankie kwam naar mijn kant toe lopen. Ik was verbaasd. Meestal ging ze naast Matthew zitten, dus ik fronsde licht. Frankie plaatste zich naast me. “Ik moet je zo spreken,” fluisterde ze zacht. Ik draaide me naar haar toe en ze glimlachte. Ik glimlachte niet terug. Ik besefte me iets belangrijks.

Haar ogen leken op die van Isa.

***

O my gawd, ik ben een vreselijk mens. Ik heb geloof ik 4 maanden geen hoofdstuk gepost. En dit hoofdstuk haalt net de 500 woorden.. Het spijt me :(

Was het een beetje goed? Hierna komt het mysterie aan het woord . YAY. :)

En nu ga ik stilletjes in een hoek kruipen, zodat jullie tomaten naar me kunnen gooien. :/

X