Chapter 8

10.1K 446 92
                                    

I was early the next day. Nihindi ko nga alam kung nakatulog ba ako. The thought of meeting him is freaking me out. I don't even know the guy! What's happening to me?

It was 11:30 in the morning when I finished doing my thing. I was wearing an all black attire; a black leather pants, black V-neck t-shirt, and black boots. My hair was in a tight and high ponytail, making it look clean and beautiful. My face was bare from any make up. I am proud to have a natural beauty that naturally stands out in the crowd.

Just as I went outside my room, someone knocked. Agad kong binuksan ang pinto.

Mars was grinning at me like an idiot.

“What?” nakangiwi kong tanong.

“Black looks good on you,” komento niya saka ako hinila papalabas.

“Wait! Ila-lock ko muna ang pinto.”

“Oh,” sambit niya at binitiwan ako.

“Excited mo masyado,” umiiling na saad ko.

He just shrugged. When I was done and made sure the door was locked, we walked towards a small restaurant here in Miztac. He told me that it is where they usually held their informal meeting and the official place for hunters during lunch. That information made me feel more uncomfortable, and I don't like how it is making me feel.

“Marami bang tao roon ngayon?” tanong ko.

“Siguro. Lunch na e. Baka nando'n na rin ang ibang hunters,” kaswal niyang sagot.

“How many are you? I mean, the hunters?”

“Hmm. Our total population here is 204. With you in addition, making it 205. People living here are mostly oldies. All healthy males are required to undergo training and be a hunter. Totally, there are exactly 50 male hunters, including me and the Alpha.”

Pack. Alpha.

Hindi siguro iyon napansin ni Mars pero nasusundan ko ang mga sinasabi niya at ang mga kakaibang terms niya tungkol sa lungsod na ‘to. Ngunit imbes na magtanong ay hinayaan ko na lang ito.

“Malapit na tayo,” untag niya.

Napalingon ako sa harapan. Mula rito ay kita ko na ang sinasabi niyang restaurant. Kita ko agad ang simple ngunit elegante nitong disenyo. It has a vintage vibes.

Nang nasa harapan na kami ay mas lumubo ang kaba ko, lalo na nang unti-unti kong naramdaman ang pamilyar niyang presensya.

He's here. The guy in my dreams is here.

Marahas akong nagbuga ng hangin at inayos ang tayo.

“You okay?” may bahid ng pag-aalala na tanong ni Mars sa akin.

Isang tango lang ang naisagot ko at tipid na ngumiti.

“Let's go.”

The door harp created a good kind of noice when Mars opened the door, making the people inside turn their heads to the new intruders.

“Happy lunch, everyone!” masayang bati ni Mars sa mga tao roon.

Isa-isa naman silang yumuko nang dumaan si Mars. Nangunot ang noo ko. Ngayon ko lang napansin na mukhang nire-respeto siya rito.

“Come on. He's there.” Lumingon siya sa akin at hinila ako. Hinayaan ko lang siyang dalhin ako sa kung saan.

Lumapit kami sa lalaking nakatayo habang may hawak na tasa at nakatingin sa labas. Sa part na ‘to, bukod sa malayo sa ibang taong kumakain, glass ang dingding kaya kitang kita ang magandang tanawin sa labas.

The Dangerous Princess: The Blue-Eyed LadyTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon