Wintermelon || COMPLETE

Chapter 3: Mr. Tuitor

Kahit konti palang ang comment sa Chapter 1 at Chapter 2, ito na ang Chapter 3. Ung Chapter 4, di ko muna ipopost hangga't di nagcocomment ung mga nagvovote ng nagvovote lang. Dapat mapantayan ng comments ang vote. :| Grabe. Hindi naman mahirap magcomment diba?

So ayun. :)

To @Girlinlove: Mahal kita. Hahaha! Tatago na ako sayo. :)))

____________________________________________________________________________

Chapter 3

Lupa lamunin mo na ako.

Mother earth okay lang na kunin mo na ako.

Malulungkot nga lang ang earth kasi mababawasan na naman ng maganda sa mundong ibabaw.

Konti na nga lang kami, mawawala pa ako!

Napansin ko lang ha, mejo bunabalik ang mga nakaraang tao sa buhay ko.

Una si Kuya Donn na nagkaroon ako ng thing noon. Tapos ngayon yung ex ko naman.

At parehas nila akong nakita—-naabutang naiyak. What the eff.

“Oh Panget bat ka naiyak?” Tanong sa akin ni Jerome.

Panget = tawag niya sa akin yan NOON.

“Hindi ako umiiyak noh! Napuwing lang ako eh.” Sagot ko naman sa kanya at inirapan ko siya bigla. Di ko siya feel kausap eh, bakit ba?

“Tss. Walang pagbabago.” Bulong niya pero rinig ko naman. Bopals talaga to.

“Heh. Kung mang iinis ka lang naman eh iwanan mo na ako dito. Tss.” Sagot ko sa kanya.

“Ito kahit kailan, napakahot headed eh.” Pabiro niyang sabi sa akin.

Tapos umupo siya sa upuang inuupuan ko. Pero hindi siya nakatabi sa akin. May distance between us. Just like the old times.

“What’s up?” He asked, looking at me. I can see it through my peripheral vision.

“Wala.” I answered coldly. I really don’t feel talking to him right now, either.

“Sus. Ayaw mo talaga magsalita? Nilibre pa man din kita ng ChocTea kasi naiyak ka.” He said bluntly.

“Sinabi ko bang ilibre mo ko?! Di naman diba! Tss.” Sagot ko sabay inom ng ChocTea. Pasalamat siya paborito ko tong ChocTea kaya hindi ko tinatapon sa mukha niyang panget!

Now I’m starting to get irritated to him.

I wiped my dried tears on my cheeks and faced him. Forever epal talaga ‘to kapag nagddrama na ako.

Then he started patting my head. He laughed. And contagious nga siguro to minsan, natawa na din ako.

“Eh di tumawa ka din.” He said.

I smiled at him. “Thanks ha. Thanks for making me laugh.”

“Anything for you Panget.” He answered. “So what’s the reason why you are crying?” He added.

“Wala. Some prof just pissed me off. Nakakainis. Ang hina ko kasi sa Math kaya iretetake ko tuloy next sem.” I finally told him.

“Hmmmn.. Math problems. I could help you with that. I know someone that loves Math.” he said.

“Who? Ikaw?! Hahaha!” I laughed loudly. Kasi kung icocompare ang brain cells nito sa brain cells ko sa Math ay bokya na talaga 'to. Haha! Kung ako mahina sa Math, siya bopals sa Math. :D

“Makatawa ka naman, wagas! Akala mo siya magaling sa Math.” Sagot niya sa akin.

“Atleast ako, tanggap kong mahina ako sa Math. Eh ikaw?! Hahaha!” I still laughed at him. Hindi ako makapagpigil. Nakakatawa kasi siya. :D

“Fine. Tss. Hindi na ako. Just stop laughing at me.” He said. I can sense na nabadtrip na siya sa akin.

Kaya kahit mahirap, pinigil ko na ung tawa ko. Sana lang di lumabas sa ibang parte ng katawan ko ung pinipigil kong tawa. Hahaha!

 

“Oh, sino bang sinasabi mo? A friend of yours?” I asked.

“Yup. He could help your problem.” He answered back.

I smiled widely. Sometimes this ex of mine could be a little helpful.