'cause i love u // texting - #wattys2018

8.9

bir sonraki bölümde Ares geliyor. oldukça kısa bir süreliğine misafirimiz olacak. onu sevenler buradaysa tam buraya kendilerini  belli ederse sevineceğim, yalnız kalmayayım ğcöepwçxosç

bu arada ciddi ciddi finale yaklaşıyoruz, keyifli okumalar,

öpüldünüz ❤️

-Sarp'ın ağzından-

Ozan itinin ani odaya dalışından sonra ortam normalden daha da garipleşmişti.

Aptal herif. Her zaman en olmadık zamanda en olmadık yerde biterdi zaten.

Etrafa bakındım.

Neyseki sırt çantasından t-shirt çıkmıştı da arabaya kadar yarı çıplak yürümek zorunda kalmamıştım. İtin teki de olsa bazen işe yarıyordu hıyar.

Kafamı Ozan itine takmayı bırakıp sağa sola yönelen hemşilere baktım. Ortalıkta çok oyalanmamalıydım. Her ne kadar reşit olsak da etraftan fazlasıyla dikkat çekiyorduk.

Aptal insanlar. Kendi işlerine baksalar hiç bir şey olmayacaktı.

Millete sövmeyi bırakıp Ozan'ı çıkmadan kapıda yakalamamın ardından bana bıraktığı tshirt elimde odaya geri döndüm. Nehir'e baktığımda sırıtışımı saklamam gerekmişti.

Çünkü hala daha yarıçıplak bedenimi süzmemeye çalışmakla meşguldü.

Ve fazlasıyla belli ediyordu.

Buna rağmen sanki farkında değilmiş gibi yaptım ve tshirti üzerime geçirdim.

"Ben sigaraya çıkacağım. Yalnız kalman sorun olur mu?"

Gözlerini devirdi. Sanki 'Zaten gitmeni istiyorum, anlasana.' der gibi bir hali vardı.

Devam ettim. "Fazla uzun sürmeyecek."

Derin bir nefes aldıktan sonra nihayet konuşmuştu.

"Sorun değil." Çıkmak üzere kapıya uzanmıştım ki yeni bir şey demesiyle durdum.

"İstediğin kadar uzak kalabilirsin."

Duyduğum şey üzerine sinirlerim gerilirken gözlerimi açıp kapadım. Şuan arkam ona dönük olduğu için beni göremiyordu. Yüzümü toparlayıp ona dönmeden önce az önce açmış olduğum kapıyı sertçe geri kapamıştım.

"Yapma şunu."

Kollarını göğsünde çaprazladı.

"Neyi?" Kendinden çok emindi. Ya da en azından öyle olduğunu sanıyordu.

Çıkışmak istedim. Onun da aynı şeyleri hissettiğini bildiğimi, bu yüzden artık şu siktiğimin şeyini uzatmaması gerektiğini... bağırmak istedim.

Ama hayır. Nehir'in bana yapacaklarını, hatta daha fazlasını hak etmiştim ben.

En başından hatalıydım. Onu yüz üstü bırakmamalıydım.

Olanları öğrendiğim gün... o dakikalar... hala aklımdan çıkmıyordu.

Nehir'e bok gibi davranmıştım.

O kadın... annem...

İki yıl önce Nehir'in başına gelenleri, neden gitmek zorunda kaldığını anlatırken kendime zarar vermemem için zor tutmuştu beni.

Ona yaptığım haksızlıktı. Kendimi asla affetmeyecektim. O tüm acıları kendi göğüslemeye yeltenmişken ben her zaman işleri daha da zorlaştıran taraf olmuştum.