Επιτροπή Φτωχών Αγροτών

Κεφάλαιο ΙΙ

Δάσος δίπλα στο χωριό, Τόβροβ, Καύκασος.

Μία μέρα πρίν.

Ο λύκος πλησίαζε αργά, μην έχοντας αντιληφθεί την παρουσία τους κάτω απο το χιόνι μερικά μέτρα παραπέρα. Έχοντας βάλει το δόλωμα στο ξέφωτο και ραντίσει καλά το κάτσαπρο απο το χιόνι χώμα με αίμα, ήταν ζήτημα λίγων ωρών να προσελκύσουν το θήραμα τους. Ο κυνηγός έγινε κυνηγημένος πια, σκέφτηκε περιπαιχτικά, ο Δαβίδ Ανταμιάν βλέποντας τον δεκαεφτάχρονο γιό του να κρατάει σφιχτά στα χέρια του το δυσανάλογα μεγάλο για το μέγεθος του τουφεκι Μάρκλιν, δώρο του πατέρα του, στον ιδιό τον Δαβίδταν όταν ήταν σε ανάλογη με τον γιό του ηλικία. Ήταν δύσκολο να αποχωριστεί το τουφέκι, οικογενειακό κειμήλιο πια και το μοναδικό πράγμα που του θύμιζε τον πατέρα του, που είχε απεβιώσει πριν από ένα χρόνο, τέτοια περίπου εποχή. Έτσι όμως ήταν η οικογενιακή παράδοση και εξάλλου, ο γιός του χρειαζόταν ένα καλό και αξιόπιστο όπλο τώρα πια που είχε φτάσει σε κατάλληλη ηλικία ώστε να συμμετάσχει στις επιδρομές της Επιτροπής Φτωχών Αγροτών του Τόβροβ. Σήμερα κιόλας θα ήταν η πρώτη του ιδεολογική κατήχηση στην παλιά ορθόδοξη εκκλησία του χωριού απο τον πρώην ιερέα και νυν εκπρόσωπο της κεντρικής επιτροπής για την επαρχία, του Ναρκομπρόντ, Σέργκει. Πρώτα όμως, προείχε κατι σημαντικότερο.

«Ο λύκος ειναι ο κουλάκος. Απολαμβάνει το φόνο των αγροτών και των φτωχών όσο τίποτε άλλο. Εκτρέφεται από τον καπιταλισμό και την εκμετάλλευση των εργατών και είναι εχθρός της ελευθερίας, εχθρός του Κομμουνισμού. Ο συγκεκριμένος λύκος είχε επιτεθεί και σκοτώσει αρκετούς κυνηγούς αλλά και κατοίκους του χωριου. Τις προάλλες ο ανηψιός της γυναίκας του είχε πάει περίπατο στο δάσος με την αγαπημένη του. Το επόμενο πρωί τους είχαν βρεί και τους νεκρούς στις παρυφές του δάσους, τα ματωμένα σώματα τους αγκαλιασμένα με εμφανή σημάδια από επίθεση άγριου ζώου. Ο πληθυσμός των λύκων είχε αυξηθεί υπέρμετρα και ο πληθυσμός των υπολόιπων θηρευτών είχε ως αποτέλεσμα σχεδόν εκλείψει. Έτσι λοιπόν, ο Δαβίδ με τον γιό του Άρθουρ είχαν πάρει την πρωτοβουλία να εξοντώσουν το δολοφονικό ζώο. Ήταν η καλύτερη ευκαιρία να πάρει μαζί του τον Άρθουρ, την ίδια μέρα μάλιστα που θα παρακολουθούσε την πρώτη του σοσιαλιστική κατήχηση με τον Σέργκει που από ιερέας είχε βρεθέι να κηρύττει με πάθος πως η θρησκεία είναι το όπιο των λαών. Επιπλέον είχε φτάσει ο καιρός για τον γιό του να ωριμάσει και να σκοτώσει επιτελους για πρώτη φορά. Ο εμφυλίος είχε βέβαια τελειώσει και οι περισσότερες επιδρομές της Επιτροπής ήταν συνύθως ανέμακτες αλλά ο Δαβίδ παρέμενε επιφυλακτικός και άγρυπνος κάθε φορά που οι πλανόδιοι έμπορες έφερναν νέα απο τις πόλεις. Οι πολιτικές εξελίξεις ήταν ραγδαίες και σπάνια υπήρχε πρόγνωση εκέινα τα πρώτα χρόνια μετά την νικηφόρα έκβαση της επανάστασης. Δεν ήταν λίγες οι φορές που είχαν φτάσει σε αυτόν φήμες ότι άτακτοι Λευκόι διέρχενταν από κάποιο γειτονκό χωρίο, η κατασκήνωναν σε εγκαταλελλειμένα και αδούλευτα χωράφια στην εξοχή στον δρόμο τους για κάποιο καταφύγιο η φιλικό προς αυτούς οικισμό στα δύσβατα βουνά του Καυκάσου.