(Υπό Διόρθωση) Το Παιχνίδι Του Δολοφόνου

Μέρος 30

«Μην ακούς, γλύκα.»

Η δύναμη του χεριού με τράβηξε και με έριξε βίαια στο πάτωμα του δωματίου. Δεν πρόλαβα να ουρλιάξω, όλα γίνονταν σε δευτερόλεπτα. Η ανάσα μου ειχε κοπεί, η καρδιά μου δεν χτυπούσε.

Το κορμί μου πόνεσε ολόκληρο από τη σύγκρουση με το παγωμένο πάτωμα. Το σημάδι στο χέρι μου έκαψε.
Νόμιζα πως ήταν το τέλος. Πέρασαν δυο δευτερόλεπτα για να καταλάβω τι έγινε, τι συνέβαινε.

Και τι επρόκειτο να συμβεί.

Άκουσα την πόρτα του δωματίου μου να κλειδώνει με ένα δυνατό κλικ.

Το αίμα στις φλέβες μου σταμάτησε να κυλάει. Φωναξα μα το μόνο που βγήκε ήταν μια άφωνη, τρεμάμενη ανάσα.

Σήκω.Θεε μου, σήκω!φώναξα από μέσα μου και στήριξα το σώμα μου στα χέρια μου.

Σηκώθηκα παρόλο τον πόνο, τρεκλίζοντας σαν γυαλί έτοιμο να σπάσει από την πίεση και έτρεξα στην πόρτα.

"Χρι-"η ανάσα μου κοβόταν μα πίεσα τον εαυτό μου να φωνάξει.

"Χριστίνα, τρέξε!"φώναξα με όλη τη δύναμη των πνευμόνων μου, χτυπώντας την πόρτα με τη γροθιά μου.

Μα ήταν αργά.

Ένα ουρλιαχτό κόπηκε απότομα.

Κάποιος πνιγοταν, έβγαζε ήχους απαισιους και υγρούς. Ενας γδουπος.

Τα γόνατά μου λύθηκαν από μόνα τους.

Δεν...

Δεν ήταν δυνατόν.

Τρέμοντας και ανήσυχη για το τι είχε συμβεί, έσκυψα και κρυφοκοιταξα κάτω, από τη σχισμή της πόρτας.

Δύο νεκρά, ορθανοιχτα από τον τρόμο μάτια, μου ανταπεδιδαν το βλέμμα.

Έκλεισα με το χέρι το στόμα μου και οπισθοχώρησα απότομα από την πόρτα.

Πέφτοντας πίσω, βάζοντας δύναμη στις φτέρνες μου,τραβήχτηκα σε μια γωνία, πνίγοντας τους λυγμούς μου,σαν να προσπαθούσα να κρυφτώ από κάποια αόρατη απειλή.

Γιατί συμβαίνει αυτό...;Γιατί....

Η αναπνοή μου έβγαινε γρήγορη και κοφτή σαν ασθματικη.Είχα πάθει κρίση.Το περιβάλλον μου μετατράπηκε σε μια ανάμειξη από φως και σκιές, εμποδίζοντας την όρασή μου για αρκετή ώρα.Δεν μπορούσα να δω.Δεν μπορούσα να ακούσω.Ακίνητη καθόμουν εκεί, αβοήθητη, να προσεύχομαι, να τελειώσει κάποιος τον εφιάλτη.