(Υπό Διόρθωση) Το Παιχνίδι Του Δολοφόνου

Μέρος 64

Ο Αχιλλέας κοίταξε ταραγμένος το αγόρι μπροστά του, χωρίς να καταλαβαίνει τι συνέβαινε. Το μόνο που ήξερε σίγουρα ήταν πως κάτι κακό είχε έρθει να τους συναντήσει στο δωμάτιο δώδεκα.

Τι...

«Τι...Μ-Μάρκο; Εγώ είμαι.» είπε ο μικρός. «Ο Αχιλλέας.»

Το αγόρι με το πράσινο βλέμμα φάνηκε ακόμα πιο μπερδεμένο κι ο Αχιλλέας συνέχισε να τον κοιτά ταραγμένος.

Τι συνέβαινε; Του έκανε πλάκα;

Όχι...αυτό το βλέμμα δεν έλεγε ψέματα.

«Λυπάμαι...αλλά...δεν σε ξέρω.» έκανε το αγόρι χαμογελώντας αμήχανα.

Ο μικρός ένιωσε τη γη να χάνεται κάτω απ'τα πόδια του. Πισωπατησε φοβισμένος από το κρεβάτι. Η καρδιά του έχανε χτύπους.

Τι...τι γινόταν;

«Μάρκο, σταμάτα την πλάκα τώρα...»

Δεν πήρε απάντηση με λόγια.Ο Μάρκος απλά συνέχισε να τον κοιτά με βλέμμα χαμένο.

Κάποιος να τον δει. Καποιος να τον εξετάσει, να τον δει. Γρηγορα.

Ο Αχιλλέας βγήκε έξω απ'το δωμάτιο τρέχοντας, χωρίς πολύ σκέψη. Έπεσε καταλαθος πάνω σε ένα γιατρό που έτυχε να περνάει από κει βιαστικός.

«Ε μικρέ, πρόσεχε, θα χτυπήσεις!» είπε ο άντρας ψυχρά και έκανε να φύγει.

Ο μικρός διατήρησε την ισορροπία του και κοίταξε το γιατρό που ξεμακραινε με βήματα βιαστικά.

«Περιμένετε! Κάτι συμβαίνει με το φίλο μου!» φώναξε ταραγμένος ακόμα.

«Πήγαινε στους υπεύθυνους γιατρούς του δωματίου.» του πέταξε ο γιατρός πριν στρίψει σε έναν διάδρομο.

«Π-περίμενε!» φώναξε ο Αχιλλέας μα ο γιατρός είχε γίνει ήδη καπνός.

Χωρίς να χάσει αλλο καιρό, έτρεξε. Κατευθύνθηκε προς το γραφείο των νοσοκόμων, ο δρόμος ήταν κρυμμένος βαθιά στο υποσυνείδητο του.

Για καλή του τύχη, βρήκε τη νοσοκόμα Γεωργία που τους είχε επισκεφτεί το πρωί. Η γυναίκα τακτοποιουσε κάτι χαρτιά στο γραφείο με βλέμμα κουρασμένο. Μόλις το αγόρι μπήκε μέσα, εκείνη σήκωσε απότομα το κεφάλι. Το βλέμμα της από γελαστό, σκοτείνιασε μόλις είδε την έκφραση στο πρόσωπο του παιδιού.

«Μάρκο; Τι σου συμβαίνει;» ρώτησε ανήσυχη. Η καρδιά της πεταρισε στο ταραγμένο πρόσωπό του.