(Υπό Διόρθωση) Το Παιχνίδι Του Δολοφόνου

Μέρος 63

Οι μέρες περνούσαν και τα πράγματα έδειχναν σχεδόν στάσιμα.

Κάθε μέρα τα δύο αγόρια έπαιζαν, μιλούσαν και γελούσαν, προσπαθώντας να ξεχάσουν το μίζερο γεγονός και τα είχαν καταφέρει. Είχαν έρθει πολύ κοντά ο ένας στον άλλον, ο Αχιλλέας ένιωθε να ξεχνάει κάπως την οργή και την θλίψη του, πόσο μάλλον την πραγματική μοναξιά που τον στοίχειωνε. Η ομίχλη στο έδαφος είχε γίνει πιο αδύναμη για λίγες μέρες, σαν διάφανο σύννεφο που εύκολα αγνοούσε κανείς.

Ο Μάρκος ξεχνούσε κι εκείνος το πρόβλημά του, αν και έπρεπε να μένει περισσότερο στο κρεβάτι. Οι έξοδοί του στην παιδική χαρά μειώθηκαν κατά πολύ, μέχρι που μηδενίστηκαν λόγω του κρύου, όμως δεν τον πείραζε. Μπορουσε να περάσει όλη του τη μέρα ζωγραφίζοντας, πειράζοντας τον μικρότερο συγκάτοικό του, χωρίς να βαριέται.

Ο Αχιλλέας, απ'τη μεριά του, προσπαθούσε να αγνοεί εκείνα τα μικρά σημάδια που δήλωναν την κατάσταση του φίλου του,όσο καλύτερα γινοταν. Δεν τον ρωτούσε συνεχώς αν ήταν καλά ή αν ήθελε να ξεκουραστεί, ήξερε πως αυτό θα τον ενοχλούσε. Τον άφηνε να αποφασίζει μόνος για το τι ήθελε και το πώς αισθανόταν.

Δεν θα κατάφερνε όμως ποτέ, να ξεχάσει τη μέρα που πλέον δεν μπορούσε να αγνοεί τα σημάδια.

Ήταν μια ρουτίνα συνηθισμένη. Η νοσοκόμα Γεωργία τους είχε επισκεφτεί με καλοσυνάτο χαμόγελο και έφυγε κρυφά ανακουφισμένη που τα παιδιά δεν της είχαν κάνει ερωτήσεις δύσκολες. Είχαν φάει το πρωινό τους και ήταν ελεύθεροι να παίξουν. Ο Μάρκος δεν είχε σηκωθεί απ'το κρεβάτι και απλά ζωγράφιζε μουρμουριζοντας. Ο Αχιλλέας είχε κατακτήσει το περιεχόμενο του μπαούλου.

Ήταν πραγματικά αξιοθαύμαστα τα παιχνίδια που ειχε εκεί μέσα και ακόμα πιο απίστευτες, οι ιστορίες που μπορούσε να φτιάξει κανείς από αυτά τα άψυχα αντικείμενα. Ο Αχιλλέας ένιωθε συνεπαρμενος απ'τη μαγεία της ίδιας του της φαντασίας.

Γύρισε να κοιτάξει το Μάρκο αφηρημένος. Ήθελε πολύ να μοιραστεί τη μαγεία των παιχνιδιών μαζί του, όταν όμως του είχε ζητήσει να παίξουν, ο Μάρκος αρνήθηκε. Ο λόγος ήταν οτι δεν του άρεσαν τέτοιου είδους παιχνίδια και οτι προτιμούσε να ζωγραφίζει ή να παίζει με άλλα παιδιά. Ήταν πολύ κοινωνικός σε σχέση με τον ίδιο, απολάμβανε την ανθρώπινη επαφή, πράγμα που ο Αχιλλέας δεν συμπαθούσε και τόσο.