(Υπό Διόρθωση) Το Παιχνίδι Του Δολοφόνου

Μέρος 57

Τα μάτια μου είχαν ανοίξει διάπλατα, κατακεραυνωμενα από τη μεγάλη αποκάλυψη.

Η καρδιά μου ειχε σταματήσει,το δέρμα μου είχε ανατριχιασει.Δεν ακουγόταν τίποτα μέσα στο μισοσκοτεινο δωμάτιο, ούτε καν η ανάσα μου. Οι σφυγμοί μου σφυροκοπούσαν στα δεμένα χέρια μου.

Το μυαλό μου έπαιρνε γρήγορα στροφές και δεν άργησα να συνειδητοποιήσω την τρομερή αλήθεια που στεκόταν μπροστά στα μάτια μου, με ύφος σκοτεινό και ψυχωτικό χαμόγελο. Όλο αυτόν τον καιρό αγνοούσα σχεδόν το γεγονός ότι κάποτε υπήρξε και αυτός παιδί, ένα πλάσμα μικρό και αβοήθητο, που μπορούσε να κλάψει, να πεινάσει, να κουραστεί και ίσως να νιώσει.

Και τώρα...είχε μετατραπεί σε αυτό.

«Δηλαδή είσαι...» ψέλλισα ανήμπορη να ανασάνω. «Ο...Αχιλλέας Καραμάνου;»

Ο απαίσιος σήκωσε το κεφάλι του και χαμογέλασε αλαζονικά. Το μπλε βλέμμα του φαινόταν μαύρο,

(Η περόνη είχε τραβηχτεί και η μαύρη ομίχλη εξαπλωνόταν αστείρευτα από το αβυσσαλεο βαρέλι.)

ειχε μια λάμψη σκοτεινή, πιο σκοτεινή απ'ότι συνήθως.

«Ναι, Αμαλία.» απάντησε. «Και κάτι χειρότερο από μόνο αυτό.»

«Λες ψέμματα!» φώναξα και έσκυψα το κεφάλι μου ανήμπορη. Τα μαλλιά μου χύθηκαν μπροστά, κοίταξα δακρυσμενη το πάτωμα.

Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Τους ειχε ξεγελάσει όλους. Ενα τότε μικρό παιδί που με ένα ηλίθιο σχέδιο είχε καταφέρει να τους κοροϊδέψει, να σκεφτεί κάτι τέτοιο και να παίξει μαζί τους, με όλους.

Ηταν τόσο ηλίθιο, όλοι ήταν ηλίθιοι μπροστά σε αυτό το παράλογο πράγμα. Και αυτός τόσο κερδισμένος, γιατί το τότε παιδιάστικο, σατανικό σχέδιο του είχε αποδειχτεί πανούργο, καθως κανένας στον κόσμο δεν ήξερε ποιός πραγματικά ήταν ο άντρας μπροστά μου, καθώς το πολυπόθητο όνομά του είχε χαθεί σε εκείνο το καταραμένο νοσοκομείο, καθώς όλοι τον θεωρούσαν νεκρό.

Όλοι θα έψαχναν τον Μάρκο Βενετου. Ακόμα κι αν η αστυνομία έκανε τα αδύνατα δυνατά και κατάφερνε να πλησιάσει τον απαίσιο, έστω και λίγο, πηγαίνοντας στο νοσοκομείο, εκεί που άρχισαν όλα,θα συνέχιζε να ακολουθεί το όνομα ενός ανθρώπου, ενός παιδιού που είχε ήδη πεθάνει,που δεν πρόλαβε ποτέ να μεγαλώσει. Ο Αχιλλέας Καραμάνου, ο πραγματικός υπαίτιος πίσω από όλες τις φρικαλεότητες, ήταν ζωντανός, μα ο κόσμος τον θεωρούσε χαμένο καθώς ο ίδιος τους είχε μπερδέψει όλους.