ΒΡΟΧΗ ΜΟΥ

Κεφάλαιο 2 Ένα σπίτι καίγεται

Ο Μάρκος όχι μόνο δεν πήγε στο Δικηγόρο,αλλά δεν έμεινε και μόνος,ήταν όρθιος πλάτη στην είσοδο του δωματίου και μπαινόβγαινε με μανία να σβησει τη φωτιά στο αιδοίο της μοναδικής φίλης που είχα τα τελευταία χρόνια,η οποία ήταν στα τέσσερα,γυμνή πάνω στο κρεβάτι μου,στα σεντόνια μου,με τον άντρα μου.

Δεν με κατάλαβαν που μπήκα,συνέχισε να τη πηδάει με δύναμη και αυτή να βογκάει και να του λέει πόσο τέλειος είναι.Έκλεισα τη πόρτα με όση δύναμη είχα και ακούστηκε λες και έσκασε βόμβα μεσα στο σπιτι,τα δάκρυα μου έγιναν καπνός,θυμός,το μόνο που ένιωθα ήταν τεράστιος, ανίκητος,θυμός.

Προχωρούσα με μανία και έσπαγα ότι υπήρχε στο διάβα μου,σταμάτησα να πάρω το στικάκι μου πάνω απο τον τεράστιο μπουφε που το είχα ξεχάσει όταν τον άκουσα να φωνάζει το όνομα μου.

Πόσο αστείο και τραγικό ταυτόχρονα,το όνομα μου,Διδώ,στην Ελληνική μυθολογία η πριγκίπισσα Διδω αυτοκτόνησε,προδομένη απο τον έρωτα της για τον Αινεία,να μαι και εγω τώρα προδομένη απο εναν άλλο Αινεία να φωνάζει το όνομα μου,μετά απο την εσχάτη προδοσία που μου έδωσε,το κέρατο.Όχι όμως οποιοδήποτε κέρατο,αλλά με τη καλύτερη μου φίλη.

"Βούλωσ το και μην με κυνηγάς,να πεις στη πουτάνα σου,οτι ένας τέτοιος μικροτσούτσουνος  και μαλάκας της αξίζει." Ούρλιαξα αλλα δεν πτοήθηκε.

Άνοιξα τη πόρτα και άρχισα να βηματίζω γρηγορότερα προς το δρόμο που με περίμενε το ταξί,αλλά οι γόβες δεν με βοηθούσαν και πολύ.Ακουγα τα βήματα του να κοντεύουν ώσπου ένιωσα ένα χέρι να με τραβάει απο τον καρπό.

"Περίμενε,θέλω να σου εξηγήσω...." Το άλλο χέρι μου με φόρα κατέληξε στο μάγουλο του και δεν τον άφησα να συνεχίσει τις φτηνές δικαιολογίες που θα μου έλεγε ενώ τράβηξα το χέρι που κρατούσε με μεγάλη αποτυχία,καθώς δεν με άφηνε.

"Τι να μου εξηγήσεις ρε ξεφτύλισμένε;Απο δω και πέρα θα μιλάμε μόνο μέσω δικηγόρου και μην τολμήσεις να με πλησιάσεις ξανά,άφησε με." Ούρλιαξα και τα δάκρυα μου ανέβηκαν και πάλι στα ματια μου.

Δεν θα λυγίσω,όχι,δεν θα κλάψω μπροστά του,σιγα μην του κάνω τη χάρη.

"Σε παρακαλώ Διδώ,μείνε,θα τη διώξω,θα σου τα εξηγήσω όλα,ήταν μια άτυχη στιγμή." Ο άνθρωπος έχει ανεξέλεγκτο θράσος,δεν πιστεύω αυτά που ακούω.

"Άσε το χέρι μου,τώρα." Απαίτησα με το πιο αιμοβόρο μου ύφος αλλα και πάλι δεν έλεγε να με αφήσει.