ΒΡΟΧΗ ΜΟΥ

κεφάλαιο 31 Φοβαμαι πως...

Τη πήγα στο Λευκό πύργο γιατί ήθελα να ανέβουμε επάνω και να δει την πανέμορφη θέα και έπειτα σε διάφορα άλλα μέρη που έζησα στη Θεσσαλονίκη. Τελευταίο κράτησα το ορφανοτροφείο που μεγάλωσα και έζησα το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου και εκείνη ένιωσε λύπη όταν της εξήγησα πως μερικά παιδιά δεν έχουν κανένα από τους δύο γονείς τους,όμως σε αυτά τα μέρη τους χαρίζουν αγάπη και στοργή για να μην είναι μόνα.

"Μαμά και εσύ έτσι μεγάλωσες;" Με ρώτησε με την αθώα της φωνή και μου έκοψε τη καρδιά στα δύο.

"Ναι,όμως είχα την θεία Ράνια και όλες τις γυναίκες που μας πρόσεχαν εδώ. Μεγάλωσα με αγάπη και εγώ." Της είπα για να την κάνω να νιώσει καλύτερα.

Έπειτα αφού φάγαμε μεσημεριανό, πήγαμε στο αεροδρόμιο να πάρουμε το Ματία που μας είχε ενημερώσει πως θα πετούσε κανονικά και πρώτα ο Θεός προς το απόγευμα θα έφτανε.

Η Αγάπη τον υποδέχτηκε με αγκαλιές και φιλιά μέσα στη χαρά ενώ σε όλη τη διαδρομή του εξιστορούσε πόσο όμορφα είχε περάσει και φυσικά δεν παρέλειψε να αναφέρει το συμπαθητικό φίλο της μαμάς τον Αγγελο που είχε παίξει μαζί της όμως δεν πρόλαβε να της πάρει παγωτό γιατί είχε δουλειά.

Ο Ματία με κοιτούσε σε κάθε αναφορά του παιδιού μου για τον Άγγελο σαν να μου έλεγε πόσα σκατά τα έχω κάνει,με ένα βλέμμα.

Λες και δεν το ήξερα,περίμενα εκείνον να μου το πει.

Το βράδυ αποφασίσαμε να μείνουμε μέσα γιατί το πρωί σαλπάραμε νωρίς και θέλαμε να είμαστε ξεκούραστοι.
Αφού έβαλα για ύπνο την Αγάπη,μείναμε στο μπαλκόνι του δωματίου με ένα μπουκάλι κρασί,ενώ είχε έρθει και η Ράνια και τους έλεγα τι είχε γίνει νωρίτερα.

"Θα είμαι δίπλα σου σε ότι και να γίνει,δεν μπορεί να σου πάρει τη μικρή,αλλά δεν νομίζω πως ο Άγγελος θα σκεφτόταν ποτέ έτσι!" Μου έλεγε η Ράνια για να με ησυχάσει.

"Μη μου χαϊδεύεις τα αφτιά. Θέλω να είμαι έτοιμη για όλα Ράνια." Της είπα απελπισμένη καπνίζοντας το εκατοστό τσιγάρο.

"Ηρέμησε,δεν σου χαϊδεύω τίποτα. Τον ξέρω. Όσο και να θέλει να σε πληγώσει,γιατί είναι και ο ίδιος πληγωμένος,δεν θα διακινδυνεύσει να πληγώσει το παιδί,θα του μιλήσω και εγώ." Μου απάντησε λογικά,μια λογική που εγώ δεν μπορούσα να βρω μέσα στο κεφάλι μου πουθενά.

"Έχει δίκιο η Ράνια,μην φέρνεις τη καταστροφή. Όλα θα γίνουν." Συμπλήρωσε ο Ματία και η συζήτηση μας συνεχίστηκε έτσι για ώρα,ώσπου κάποια στιγμή έκλειναν τα μάτια μας και η Ράνια αποχώρησε λόγω πρωινού ξυπνήματος,ενώ εγώ με τον Ματία μείναμε πέσαμε ξεροί μέχρι το επόμενο πρωί.