ΒΡΟΧΗ ΜΟΥ

Κεφάλαιο 29 Θεσσαλονίκη ωρα μηδεν

Άγγελος

"Ήρθε,τον ξέρεις τον ρόλο σου Βαλέρια αν θέλεις ποτέ να σε συγχωρήσω για όσα έχεις κάνει και να μην μιλήσω στον πατέρα σου!"

"Τον ξέρω. Δώσε μου το χέρι σου λοιπόν..." Αναστέναξε εκείνη και μου άπλωσε το χέρι γυρνώντας τα μάτια της,ενώ εγώ σκεφτόμουν πως ότι σπέρνεις θερίζεις.

Το έπιασα και άρχισα να τη τραβάω προς τα μέσα,η Διδώ στη θέα των ενωμένων χεριών μας έδειξε να ενοχλείται. Δεν ήταν ιδέα μου,ένιωθε ακόμη κάτι για εμένα. Ίσως να μην ήταν όσο αργά πίστευα να την διεκδικήσω και πάλι.

Ήθελα να τη τεστάρω, τέσσερα χρόνια είναι αρκετά για να ξεχάσεις,,για να αλλάξεις,όμως εκείνη έδειχνε ίδια όπως τότε. Η φλόγα στα δύο αυτά μάτια δεν είχε σβήσει το ένιωθα.
Πήρα το χέρι μου από τη Βαλέρια και ακολούθησα εκείνη στο σαλόνι.

Το ξέρω πως είμαι δειλός,το ξέρω πως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για το χωρισμό μας το έχω εγώ. Την έδιωξα τη μέρα του αρραβώνα μας,την έδιωξα από κοντά μου πληγωμένος, κάνοντας βιαστικές κινήσεις.
Η ζήλεια με τύφλωσε τόσο που έστω και για λίγο πίστεψα πως θα μου το έκανε αυτό.

Την είχα ψάξει ένα μήνα μετά. Το νούμερο της δεν υπήρχε,το διαμέρισμα της ήταν άδειο,μου είχε παραχωρήσει το ποσοστό της εταιρίας μέσω του δικηγόρου της και είχε εξαφανιστεί. Έφαγα γη και ουρανό για να τη βρω. Όμως μάταια,η Ράνια ήταν απλησίαστη τον πρώτο καιρό,με θεωρούσε μόνο υπαίτιο και δεν έβγαζε μιλιά για τη Διδώ.

Όταν της άνοιξα τη πόρτα και τη κοίταξα,ένιωσα όπως τη πρώτη φορά που την αντίκρυσα,τίποτα δεν είχε αλλάξει,όλα πάγωσαν στο χρόνο και τώρα που τη συνάντησα ο πάγος που έβγαλα μέσα μου σαν άμυνα,είχε αρχίσει να λιώνει.

Την άκουγα να μιλάει για τη ζωή της σαν υπνοτισμενος,όταν καθήσαμε στο τραπέζι για φαγητό,δεν άντεξα να μην ρωτήσω αν είχε κάποιον,την είχα ακολουθήσει όταν χτύπησε το κινητό της και στη συνομιλία της αποκαλούσε κάποιον αγάπη μου και μωρό μου. Ένιωσα τεράστια τσιμπήματα στη καρδιά από την ζήλεια. Ήθελα ξαφνικά να τα σπάσω όλα γύρω μου που άφησα αυτό το πλάσμα σε άλλα χέρια εγώ ο ίδιος.

Για έναν εγωισμό. Για έναν σάπιο εγωισμό.

Εκείνη μου απάντησε με μίσος. Δεν ήθελα να με μισεί,με πονούσε αυτό το συναίσθημα. Ήθελα να διορθώσω ότι λάθος έχουμε κάνει και ο βλάκας δεν ήξερα πως να το κάνω. Δεν ήξερα πως να τη πλησιάσω.