Voor Altijd||vervolg My Happiness

Hf. 6

Ik heb de rest van de vakantie door gebracht met mijn vrienden.  Ik zit nu in mijn tweede jaar van Hogwarts en we mogen naar Hogsmead! Ik plan dit al dagen. We gaan shoppen we spenderen de helft van de tijd om eten te halen en de andere helft voor andere dingen. En nee dat is niet te veel tijd voor eten het is misschien zelfs te weinig... "Mevrouw Weasley. Wilt u alstublieft opletten tijdens mijn lessen?" Ik grijns. "Maar natuurlijk Minnie!" Ze kijkt me boos aan en fronst haar wenkbrauwen. "Minnie niet doen je krijgt er rimpels van." Fluister ik. Mya begint heel hard te lachen. "ERUIT, ALLEMAAL ERUIT!" "Ehm mevrouw.." Sophia wordt l snel onderbroken. "WAT?!" Ze wijst naar de klas waar niemand zit. Blijkbaar zijn ze er allemaal uit gegaan. Ook mijn vriendin gingen even wat eten. Minnie gaat zitten op de grond. "Waarom kan Gryffindor nooit normale leerlingen hebben?" Ik grijns. "Nou liever rare Gryffindors dan normale Slytherins?" Minnie kijkt me moe aan. "Heb je niks beters te doen?" Ik schud mijn hoofd "Nope we mogen zo naar Hogsmeadddd." "Dus je blijft hier zitten?" Ik knik. Ze glimlacht. "Hoe gaat het?" Ze kiujkt me vreemd aan. "Wat zei je?" "Hoe- Gaat- Het- ?" Articuleer ik zo goed mogelijk. Ze begint te lachen. Ik kijk haar aan. "Wat? Heb ik iets verkeerds gezegd?" "Nee Hope, maar het is speciaal dat van iedereen jij, een van de ergste, vraagt hoe het gaat." Ik kijk quasie boos. "Minnie schaam je! Een van de ergste? IK bén de ergste. Maar dus hoe gaat het? Met het leven je weet wel." Ze glimlacht. "Goed." "Nope." Ze kijkt me raar aan. "Wat?" "Het gaat niet gewoon goed met je. Goed is een antwoord dta je geeft als je niet wilt vertellen hoe het gaat dus zeg je maar dat het 'goed' gaat." Ze kijkt me met open ogen aan. "'De gedachte van een mens', een prachtig muggle boek (ik weet niet of het bestaat XD)." Zucht ik dromerig. "Je hebt gelijk." Zucht Minnie. "Echt?" Vraag ik verbaasd maar al snel herstel ik me. "Ik bedoelde tuurlijk!" Ze glimlacht zwak. "Vertel." Ze zucht. "Heb jij geen vrienden?" Ik glimlach. "Maar Minnie! Jij bent een van mijn vrienden."

Pov. Mcgonnagal

Dat een klein meisje met die woorden zo veel los maakt bij je. Behalve Albus en mijn vrienden op Hogwarts had ik niet heel veel vrienden. Ik was altijd erg populair en mensen kwamen vaak naast me zitten, maar vrienden aan wie ik vertel als me iets dwars zit, vrienden die ik blindelings kan vertrouwen dat waren er maar een paar. Ik zucht. "Alles lijkt mis te gaan." Hope maakt een teken dat ik verder kan gaan. "Ik heb 2 broers, ze zijn ook tovenaars. Maar laten we zeggen dat mijn moeder het vroeger niet altijd leuk had, ik hielp haar en ze vonden mij  het heillige boontje. Mijn moeder was al oud maar is een paar weken terug overleden. Ik probeer met ze in contact te komen maar ze sluiten me buiten. Ze hebben niet eens verteld dat vandaag de begravenis was." Dat laatste fluister ik. Ik ken Hope al sinds ze klein is en ze is altijd ondeugend geweest. Maar ze kon uren lang geconcentreerd naar je verhalen luisteren. Dat is misschien de reden dat ze enorm slim is. 

Pov. Hope

Ik voel me zo verdrietig voor Minnie. Ze heeft zoveel meegemaakt e mijn gedrag vandaag was... ik vind het zo moeilijk dat als je iets doet en helemaal niet door heb dat er altijd iemand is die zich niet fijn erbij voelt. Ik zie 1 traan uit haar ooghoek glippen. "Maar je moet gaan ander kom je te laat bij Hogsmead." Ik zucht. "Ik blijf wel ik stuur Brownie die hier om de hoek staat wel even een signaal. Mya snapt het wel en haalt wel genoeg snoep." Ze kijkt me met open mond aan. "Niet doen dan zie je je rimpels meer." Giechel ik. Ze kijkt me streng aan. "Minnie als er iets is kan je altijd bij mij aankloppen. Voorral tijdens toverdranken." Grijns ik. Ze schudt haar hoofd. "Hope hoe gaat het met jou?" Ik denk na. "Ge-wel-dig! Ik heb net een heel leuk gesprek gehad met mijn favoriete leraar, al moet ze haar plaats wel delen met Hagrid." Beken ik. Ze glimlacht. "Je bent geweldig." Ik gooi mijn haar over mijn schouder. "Weet ik toch?" Zeg ik nep-bitchy. Ze lacht. "Kopje thee?" "Ja graag, appel kaneel!" 

Na het afscheid tegen Minnie loop ik naar mijn vrienden ik zie ze ruziënd grote bewegingen maken. "Hoe bedoel je je kan niet dit staat al weken in de agenda!" Hoor ik Brandon zeggen. Gauw loop ik erheen. "Ga je met andere vrienden iets doen ofzo?" Vraagt Sophia bitchy. "Oh ik had toch maar 4 chocolade repen gehaald." Grijnst Mya. "EN STOPPEN!" Gil ik. Ze kijken me allemaal aan, net als de rest van de gang..... oops? "Wat is er aan de hand?" Vraag ik zo rustig mogelijk. En er komt weer gekibbel. Eerste probeert Sophia het uit te leggen en de rest gaat door haar heen. Het valt me alleen op dat Lillian, waar dit allemaal omdraait geen woord zegt en alleen maar naar ons staart. "Kom naar buiten." Ik en Mya volgen haar en de rest loopt demostratief achter ons aan. Soms hè? Soms schaam ik me een ietsie pietsie klein beetje (veel) "Kan je het nu vertellen?" Vraagt Sophia boos na 5 minuten lopen. Lillian kijkt nog 1 keer goed rond en zucht. "Oke ik vertel het maar een keer." We knikken. Ze kijkt twijfelend. "Hey als je het niet wilt oké maar ik heb chocola bij me en weet je, chocola smelt!" Zegt Mya ik kan haar gezichtsuitdrukking niet goed lezen. Nogmaals zucht Lillian. " Ik ben een weerwolf." 

Heyyyy tijdje teurg maar I'm back my childrennnnn :)))