Medya berzan-rengin
Berzan ürkek kuş gibi korkan karısını görünce ellerini kaldırdı küçük bir çocuktan farksızdı rengin korkmuştu
"Ö-özür dilerim rengin" dedi bir adım geriledi hata yapmıştı o sinirle renginin üzerine yürümüştü son kez karşısındaki kadına baktı gerçekten korkutmuştu bi an öfkesine yenik düşmüştü beklemeden odadan çıktı merdivenlerden ikişer ikişer inerken avludakiler meraklanmıştı
"Berzan nereye gidersin oğul" diye bağırdı ardında ancak berzan duymayacak kadar sinirliydi
"Berzan nereye ?" diyen nevale bile aldırış etmeden Konak'tan uzaklaştı ne kadar uzağa giderse o kadar sakin olacaktı mizgin odaya girdiğinde rengin dizlerinin üzerine çökmüş hıçkıra hıçkıra ağlıyordu yanına çöküp yüzüne düşen saçları eliyle kulağının arkasına sıkıştırdı
"Rengin canım iyimisin ?" mizginin sesi o kadar kötü çıkmıştı ki amcasının kızı hiç haketmediği hayatın içindeydi mizgin bu kadar tahmin etmemişti kollarını iki yana açıp sıkıca mizgine sarıldı göz yaşları durmaksızın aktı
"Yoruldum mizgin her seferinde bana böyle davranmasından yoruldum çok mu kötü bir insanım " o kadar çaresiz çıkmıştı ki sesi gerçekten tükenmişti berzan tüketmişti
"Şş sakın rengin sen dünyanın en iyi insanısın sadece içinde bulunduğun hayat kötü sevdiğin adam kötü" dedi renginin kollarından kaldırıp yatağın üzerine oturttu kapıyı kapatıp kendiside oturunca Elleriyle renginin gözyaşlarını silip kendini toplamasını istedi
"Şimdi beni iyi dinle" dedi renginin yüzüne bakarak rengin birazda olsa kendini toplayıp mizgine odaklandı
"Sen o cesur rengin değilmisin benim tanıdığım rengin misin ?" hala soran gözlerle rengine bakmayı sürdürdü
"Evet "
"Şimdi ağlama sırası sende değil Neval Konak'ta gününü gün ederken o berzan olacak kocan gülerken sen ağlayamazsın bugun olanlar bu odada kaldı şu kapıdan..." diyerek kapıyı işaret etti mizgin rengin pür dikkat izliyordu "... çıktığın an eski rengin olacaksın buraya gelmeden önceki rengin tamam mı ? "dedi tebessüm ederek renginde mizgine tebessüm ederek
"İyi ki varsın iyi ki yanımdasın " dedi mizgin ona güç veriyordu yanlız olmadığını biliyordu en azında göz yaşlarını silip bir daha ağlamamak adına söz verdi kendine...
Duygulari neydi? Ne yapmasi gerekiyordu? Bilmiyordu. Ama bildiği bir şey varsa o da Rengini devamlı kıskanmasıydı . Neval'e ilk günkü gibi değildi belki ama ondan vazgeçmek istemiyordu. Ne yapacağını şaşırmış bir halde derin nefes aldi. Nereye gittiğinden bi haber arabayi hizli şekilde sürüyordu. Evet Neval'e üzülüyordu ondan bir çocuğunun olmasini isterken bir yani da hep Rengin'in yaninda olmasini istiyordu. Aklina birden Rengin'in ağlayışı geldi. Elini sertçe direksiyona vurdu genç adam. Onu üzmek istememişti ama çocuğun olmuyor gibi söylentileri duyduğu için bi anlık öfkeyle bağırmış üzerine yürümüştü bir anlık öfkeyle insan ne yapacağını bilmiyordu. Tıpkı berzanın yaptıkları gibi gözlerini saniyeliğine kapattı düşündü. Direksiyonu sağa kırdı. Boş ıssız bir yerde durdu. Kafasını direksiyona yaslarken beynindeki çığlik çığlığa bağıran sorular onu çıkmaza sürüklüyordu. Ellerini direksiyonda birleştirdi. Kafasını kaldırdı önüne gözünü kırpmadan bakıyordu. Telefonun sesi ile kendine gelmişti.
"Söyle Baran" sol eliyle yüzünu sıvazlıyordu.
"Abi nerdesin birazdan toplantı başlayacak" Baranın endişeli sesi onu garipsetmişti.
