Hi! In dit boek schrijf ik met behulp van writing prompts kleine verhaaltjes. Gewoon om te blijven schrijven en om een beetje te oefenen. Ik weet zeker dat er wel een leuke voor je tussen zit. Chop chop! Open het boek maar! :)
[Oh mijn god! Eerste prompt! Ik hoop dat jullie deze leuk vinden. Ik heb net The Legend of Korra gekeken met mijn broertje dus misschien heb ik daar een beetje inspo uitgehaald, beetje maar.]
✰ p r o m p t ✰
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
✰ ✰ ✰
Mijn hand belandde hard op tafel. De kopjes erop trilde op hun schoteltjes, en Jasper keek verschrikt op. Hij krimpte een stukje ineen, waarschijnlijk door een nieuwe pijnscheut.
Zuchtend liet ik me terug in mijn stoel zakken, ik wil hem geen pijn doen, niet nu in zijn zwakke toestant.
'Jasp, zeg alsjeblieft niet dat je haar hier naartoe brengt.' Verzuchtte ik.
'Ze is onschuldig!'
'Ze heeft je neergeschoten! Twee keer!'
'Dat was een misverstand, dat weet je.'
Het was geen misverstand, dat kon niet, maar Jasper was gewoon niet voor rede vatbaar. Hij wilde dat stuk tuig dat hij zijn vriendinnetje noemt meenemen naar het kamp. Het kamp! De enige plek waar we -tot op zekere hoogste- veilig zijn, en niet 24/7 moeten vechten voor ons leven.
Jasper had zijn ogen neergeslagen, en een plukje van zijn oranje haar viel voor zijn ogen. Vanaf zijn borst tot zijn schouder was hij ingepakt met verband. Door het verband waren twee grote donkerrode plekken te zien, het opgedroogde bloed van de twee kogels die zijn borstkast en schouder hadden doorboord.
'Goed dan,' zei ik, 'maar luister goed naar me, als je het kamp op welke manier dan ook in gevaar brengt weet ik niet of ik je nog een keer kan verdedigen. Je staat zelf in voor de gevolgen.'
Jasper knikte verwoed waarna hij weer een grimmig gezicht trok. 'Dankje Delilah.'
Steunend op zijn kruk strompelde mijn broertje de kamer uit. Zodra hij het tentdoek opende stak zijn oranje haar scherp af tegen de witte sneeuw. Hij keek achterom en glimlachte.
Ik ga die Ava in de gaten houden. Het gaat me niet gebeuren dat mijn kleine broertje weer iets overkomt. Ik vertrouw haar voor geen meter. En ik kan je vertellen dat mijn intuïtie meestal bijzonder goed weet wie deugt of niet.
Voordat ik het wist had ik mijn walkie talkie gepakt en riep ik Kevin en Austen naar mijn tent. Nog geen vijf minuten later stonden ze voor mijn bureau.
'Okè jongens, morgen komt er iemand van buiten het kamp ons, eh, plezieren met haar gezelschap.' Het sarcasme droop van mijn stem af, en zij merkten het ook. Austen fronsde zijn wenkbrauwen, en Kevin liet een grom horen.
'Ik weet het, ik weet het. Dus ik wil dat jullie haar in de gaten houden, en dan bedoel ik niet van een afstand.' Ik leunde wat naar voren en zette mijn ellebogen op het bureau. 'Schaduw haar en mijn broertje. Laat hem geen seconde alleen zijn met haar. En verlies haar geen moment uit het oog.'
