B's Little Stories

Eenrichtingsverkeer

[Ik vond het echt heel erg leuk om deze short story voor jullie te schrijven. Ik ben denk ik echt in het gevoel van Jelle gedoken, en hoop dat het goed over is gekomen op papier! Sorry dat het zo lang heeft geduurd trouwens :]

✰  p r o m p t ✰

[Hoe voelt het om van iemand te houden die niet van jou houd?]

✰ ✰ ✰

Ik kon wel huilen zo mooi was ze. Zoals ze daar zat, met haar tijdschrift. Haar in een half lange donkerbruine staart, en een hoodie van de sportclub. Ze had een witte jeans aan die haar heel licht gebruinde huid deed sprankelen. Haar sneakers waren van Nike. Ze droeg altijd sneakers van Nike. Daarom droeg ík altijd sneakers van Nike. Haar donkergroene ogen gingen heen en weer over de pagina, en haar tong ging af en toe over haar lippen om ze vochtig te maken. Ze had perfecte jukbeenderen, en perfecte wenkbrauwen. En zelfs vanaf hier, mijn stoel aan het tafeltje in de hoek, kon ik haar lange zwarte wimpers zien die haar ogen omlijsten. Ik wende mijn blik af, ik kon het niet meer aan.

Ze keek even op van haar tijdschrift een zag me zitten. Om haar mond verscheen een glimlach, het zorgde ervoor dat mijn hart een heel aantal slagen oversloeg. Ze zwaaide kort.

'Hé Jelle! Kom je bij me zitten?'

Het was een simpele vraag. Gewoon een vriendin die vraagde of haar trainingsmaatje bij haar kwam zitten. Achteloos gesteld omdat het voor haar niet zo veel voorstelde. Gewoon gezellig.

Maar voor mij? Voor mij was het het hoogtepunt van de week. Ik had een tien gehaald voor mijn economie toets, mijn beste vriend was zestien geworden, ik ben naar een pretpark geweest, en we hebben de vakantie bestemming uitgekozen. Maar Noëlle van der Brugge die mij vroeg bij haar te komen zitten was absoluut het beste wat me die week was overkomen. Het was hetgeen waar ik de komende week aan zou denken voordat ik ging slapen. Mijn naam die uit haar mond kwam was het mooiste dat er maar kon zijn.

Langzaam stond ik op en probeerde de glimlach te onderdrukken die op mijn gezicht door wilde breken. Ik ging op de stoel tegenover haar zitten, en zij legde haar tijdschrift weg op de grote stapel midden op de tafel.

'Wat denk je dat we vandaag zullen beoefenen?' Vroeg ze enthousiast.

Het was een van de dingen die ik enorm aan haar bewonderde. Ze was vreselijk leergierig. Wilde altijd alles weten over dingen waar ze in geïnteresseerd was. Onze sport was dan ook perfect voor haar. Elke les leerde ze meerdere dingen tegelijk.

'Ik zou het niet weten.' Zei ik naar waarheid. Elke keer als ik tegen haar praatte leek ik een soort schokgolven door mijn lichaam te krijgen. Het heeft me überhaupt veel tijd gekost voordat ik normaal iets tegen haar kon zeggen.

Ze leunde achterover in haar stoel en rekte zich uit. 'Heb je deze week nog wat spannends gedaan?' Vroeg ze.

Ik vertelde haar over de verjaardag van mijn beste vriend. Ze stelde enthousiast vragen tussen door, en lachte om grappige gebeurtenissen. Ik maakte haar aan het lachen, en dat maakte me intens gelukkig. Ze leunde af en toe naar me toe, en dan kon ik de sproetjes op haar mooie neus tellen.

Na een aantal minuten (wat mij betreft veel te snel) kondigde ze aan dat ze ging omkleden. Dat leek me een goed idee en ik volgde haar voorbeeld.

Ze is prachtig in haar judopak. Haar jasje hing over haar schouders en haar zwarte band lag in haar hand. Die hadden we samen behaalt. Ik was zo vreselijk zenuwachtig, maar zij was de rust zelve. Ze voerde iedere techniek perfect uit, en fluisterde soms heel kort in mijn oor wat ik moest doen. Zo snel en zacht dat het niemand was opgevallen.