The Airplane Crash ✔

=4=

p.o.v Lexi

De volgende ochtend wordt ik wakker van fluisterende stemmen.
'maak snel een foto dan'.
'stiller, dadelijk worden ze wakker'. 'Niall zou echt een geweldige vader zijn'.
'gaan we dit posten of niet'. 'natuurlijk, haar gezicht is toch niet te zien'.

Vanaf dat moment besluit ik mijn ogen te openen en kijk de jongens raar aan. Onschuldig kijken ze me aan, maar Louis is de eerste die het niet meer houd. 'wat is er' vraag ik slaperig. 'je ligt zo schattig met Niall. Je zou zo denken dat jullie een relatie hebben'. Fijn dat hij zo eerlijk is. 'dat zou raar zijn' antwoord ik.

'wat hebben jullie online gezet' vraag ik na een tijdje. 'een foto van jou en Niall die samen liggen te slapen met de tekst 'protecting the little hero''. Wat zijn deze jongens toch lief.

'de dokter komt zo ook. Hij was er net maar omdat je nog niet wakker was zou hij terug komen om je been weer te verdoven'.

De jongens gaan weer op hun bed zitten terwijl ik me beter tegen Niall aanleg. Hij is echt een van de liefste jongens van deze wereld, dat weet ik nu al. Jason is natuurlijk liever, maar daar kan ik ook weinig aan doen.

'sta je zo ook nog op of blijf je daar liggen' zegt Liam. 'ik kan niet echt staan want dan doen mijn been en rug pijn'. 'kan iemand me op mijn bed neerleggen en kleren voor me pakken'.

Met puppyogen kijk ik de jongens aan, die me lachend terug aan kijken. Uiteindelijk is Harry degene die opstaat en me op bed neerlegt, waarna hij in mijn koffer rommelt en dan kleren op mijn bed legt. 'bedankt Haz'. Ik geef hem een glimlach, die hij ook terug geeft.

Ik leg de deken over mijn lichaam en begin zo met me om te kleden. Al snel ben ik klaar en heeft ook de dokter zijn werk gedaan. We zijn rustig aan het praten als ineens Jason binnen komt stormen. Hij kijkt me angstig maar ook meelevend aan. Ik hoef geen medelijden want ik vind het wel gezellig hier.

Deze jongens zijn super gezellig dus dat verlicht het feit dat ik in het ziekenhuis lig.

'heey Jason'.
'Lex'.

Hij loopt naar mijn bed en pakt daar mijn hand vast. Tranen ontstaan in zijn ogen, waarna ze 1 voor 1 naar beneden stromen. 'wat is er aan de hand Jason? Je weet dat je me alles kan vertellen'.

Hij staart me aan in mijn ogen, maar draait dan zijn hoofd weer schuddend weg. 'ik weet niet hoe'. Net op dat moment komt de zuster binnen gelopen. Ze kijkt de kamer rond en zodra ze Jason ziet staan loopt ze er gelijk naartoe.

'vertel jij het of is dat te moeilijk' vraagt de zuster aan Jason. 'nee, ik wil het zeggen, maar ik weet niet hoe' bekent hij. 'vertel het gewoon zo kort mogelijk'. Alice wrijft nog een keer over Jason zijn rug en neemt dan een stap terug.

Afwachtend kijk ik naar Jason. Wat zal er zijn geweest dat hij zo van slag is dat hij niet eens weet hoe hij het moet vertellen? Nog nooit heeft hij dat gehad. Ik wordt er best angstig van. Wat is er zo erg?

'Lexi, gister avond zijn je ouders dood gegaan bij een auto-ongeluk'.

Jason kijkt me meelevend aan. En ik, ik weet niet wat ik moet voelen. 2 van de belangrijkste mensen uit mijn leven zijn weg. Ineens zijn ze er niet meer. Hoe kan dit? Ze zijn altijd voorzichtig. Ik kijk Jason aan en dan pas beginnen de tranen als een storm te stromen.

Jason neemt me in zijn armen waar ik alleen maar harder begin te huilen. Hoe kan dit gebeurt zijn? Van alle ouders bij wie dit kon gebeuren zijn het net die van mij. Ik kan niet zonder ze. Ze betekenen te veel voor mij. Ik krijg hoofdpijn van al de gedachtes en het huilen.

'het komt goed Lex. Nu is het moeilijk maar je krijgt een mooi leven. Samen kunnen we het aan toch?'. Jason kijkt me doordringend aan waarna ik knik.

'hoe is het gebeurt' vraag ik na een beetje gekalmeerd te zijn. 'Een andere auto is op ze geknalt. Ook de bestuurder van die auto is dood'. Waarom kon die bestuurder niet gewoon opletten?! 'waarom papa en mama nou weer' mompel ik snikkend. 'ik weet het niet Lex, maar er zal een reden voor zijn waarom het is gebeurt'.

Jason kruipt bij me op bed en neemt me in zijn armen. Dit kan gewoon niet waar zijn. Beter gezegd, ik wil niet dat het waar is. Van al de mensen op deze aardbodem zijn het nou net mijn ouders die aangereden moeten worden. Waarom? Wat hebben ze misdaan dat dit overkomt?

Ze zeggen altijd dat er iets slecht moet gebeuren om iets goeds te laten gebeuren, maar het moet wel iets heel goeds zijn nu. Stomme rot wereld soms. Langzaam aan raken de tranen op. Jason wrijft over mijn rug wat me kalmeert en ook goed aanvoelt voor mijn rug. Mijn ogen voelen dik aan en mijn hoofd bonkt door het huilen. 'gaat het weer een beetje' vraagt Jason. 'jaa'.

Alice komt er ook bij staan. 'als je wil kun je samen met een van de jongens afscheid van ze nemen. Ze liggen hier in het ziekenhuis' meldt Alice. Gelijk voel ik een soort blijdschap over me heen komen. Ik kan toch nog een soort van afscheid nemen. 'jaa, dat wil ik graag' antwoord ik.

'Jason en ik kunnen wel met je mee als dat mag van Alice'. Niall kijkt Alice met puppyogen aan omdat ook hij nog rustig aan moet doen. Wow, ik had niet eens gemerkt dat hij wakker is geworden. Ik weet niet eens wat de jongens nog hebben, maar ze zullen wel iets hebben als ze nog niet te veel mogen rond stuiteren. 'voor deze ene keer omdat het voor Lexi is'.

Niall springt op en komt ook bij mijn bed staan. 'ik zal even een rolstoel halen waarmee je kan rijden'. Alice verdwijnt uit de kamer en komt al snel terug met een rolstoel waar ik in wordt gezet.

In stilte wordt ik door de gangen heen geduwd tot dat Alice blijft staan bij een bepaalde deur. 'hier binnen liggen ze. Als het niet meer gaat moet je uit de kamer komen'. Alice maakt de deur open en stapt er dan van weg. Niall duwt me verder de kamer in, waar ik ze dan zie liggen.

2 lijkbleke lichamen. Automatisch ontstaan er weer tranen in mijn ogen. Waarom toch? Ik wordt bij het bed gezet, waardoor ik mama haar hand vast kan pakken. 'jullie mogen me niet achter laten' snik ik, ook al weet ik dat het niet hun schuld is en ze me al achter hebben gelaten.

Ze zijn al dood en daar kan niemand meer iets aan veranderen. Trillerig haal ik adem en blijf maar kijken naar de levenloze lichamen van mijn ouders. Het gevoel wat ik nou heb is gewoon niet te begrijpen. Wie gaat er nu voor me zorgen? Waar ga ik nu wonen? Steeds meer stress neemt mijn lichaam over, wat Niall blijkbaar ook merkt.

Hij duwt me weg van het bed en neemt me dan in zijn armen. 'rustig maar Lexi, het komt goed. Het is niet voor niks gebeurt'. 'ik wil niet dat ze weg zijn'. Niall wrijft over mijn rug heen. 'jij kan dit Lexi. Het is niet erg om hier om te huilen, maar ik weet dat je sterk genoeg bent om er op een bepaald moment weer boven op te komen'.

Niall zijn woorden doen me goed. Hij is zo lief voor me. Ik nestel me nog beter tegen Niall aan, die zijn grip daardoor wat versterkt. 'ik ken je nog niet zo lang Lexi, maar ik weet zeker dat jij een heel sterk en dapper meisje bent. Dit is misschien een groot obstakel, maar je komt er ooit overheen'.

Ik kijk omhoog waar ik Niall naar me zie kijken. 'het lukt je wel. Neem nog even afscheid en dan gaan we terug naar de kamer'. Niall rijd me terug naar het bed waar ik begin met praten ook al weet ik dat het niet veel zin heeft. Toch voelt het goed om te doen.