The Airplane Crash ✔

=39=

p.o.v Lexi

Ik loop terug naar de zaal en ga terug aan de tafel zitten. 'hee, je bent weer terug'. 'ik word ziek van dat gezeik. Ze blijven maar volhouden dat papa me ooit pijn heeft gedaan'. 'hij heeft je niks aangedaan dus ze kunnen het nooit bewijzen'. 'je hebt gelijk'.

Ik eet ook de rest van mijn eten op wat ondertussen lauw is. Zodra ik klaar ben loop ik met de 2 jongens naar voren waar we onze afwas in het rek zetten en dan weer terug naar boven lopen.

Ik ben erachter gekomen dat Noah ook echt een lieve jongen is. Hij heeft ook wat over zichzelf verteld. Onder anderen dat hij een vriendin heeft gehad maar het uit ging omdat ze weg ging uit het weeshuis en toen nooit meer met elkaar spraken. Best sneu.

'hoezo heb jij eigenlijk een telefoon' vraagt Sean. 'om contact te houden met mijn beste vriend. Als ze dat van me afpakken zal ik hem flippen en helemaal instorten. Dus ik mag hem bij me houden. Btw, we kunnen zo met hem skype' stel ik voor. 'lijkt me gezellig'. 'jaa, leuk'.

'hoezo mogen jullie eigenlijk geen telefoon' vraag ik. 'mag wel, maar die moet je dan zelf kopen en aangezien we 10 euro in de maand krijgen gaat dan niet zo snel. Maar ik heb er bijna een, dan kan ik tenminste contact houden met mensen die uit het weeshuis gaan en een mobiel hebben' verteld Sean.

'maar contact houden is ook de enige reden dat we hem mogen gebruiken dan. Ze willen natuurlijk niet dat wij vanuit hier rare dingen gaan uithalen met die mobiels' voegt Noah toe.

We lopen weer terug naar hun kamer waar ik Adam op de grond zet. Vrolijk kruipt hij naar het bed toe waar hij zichzelf omhoog hijst. Wat groeit hij toch snel. Ik denk dat het niet meer lang gaat duren voordat hij zijn eerste stapjes gaat zeggen.

Niall zal zijn eerste stapjes niet mee maken, daar ben ik bijna zeker van. Hij kan nu al een tijdje op zijn benen staan en als ik hem wat help loopt hij binnen de kortste keren.

Ik ga weer op Sean zijn bed zitten en til Adam zo op het bed. 'heb je eigenlijk al het hele weeshuis gezien' vraagt Sean. 'jaa, maar ik ben echt nog nergens binnen gelopen' antwoord ik.

'we kunnen morgen gaan sporten. Op de velden of in de zaal is dan de vraag' stelt Noah voor. 'sorry boys, ik mag nog even niet sporten door de coma. Maar ik kan jullie wel aanmoedigen'. 'dat is ook goed. Dan wordt jij onze knappe cheerleader' lacht Noah.

Deze jongen laat je zo ongemakkelijk voelen, maar is tegelijkertijd ook zo geweldig. 'dat is wat je er zelf van maakt'.

Ik pak mijn telefoon erbij en ga dan op Sean zijn bed liggen. Helaas heeft Sean weer andere plannen en ploft boven op mij. Ik open skype en klik op Jason. Naast me zie ik Sean zijn hoofd verschijnen waardoor ik moet lachen.

'nu lijken we een koppeltje, schattig toch'. 'wat jij schattig vind. Je vermoord me half'. 'dat zal pijnlijk zijn, half vermoord woorden. Ben je dan een zombie?'.

Noah ligt helemaal in een deuk door Sean zijn antwoord. Sukkels. Gelukkig rolt Sean weer van me af en komt naast me liggen. Ik druk op het belicoontje en gelijk wordt er opgenomen. Even laad het beeld in, maar dan komen 2 jongens in het beeld. Jason en Jens liggen net zoals Sean en ik naast elkaar op bed.

'Lex, eindelijk zie ik je weer'. Jason glimlacht van oor tot oor, wat bij mij ook wel het geval zal zijn. Jason en ik zijn gewoon onafscheidelijk.

'ik heb je gemist Jason'.
'ik jou ook Lexi'.

'heey Jens, hoe gaat het daar'. 'goed he. Jason en ik zijn eindelijk weer samen. Ik heb hem gister zijn gemiste uren weer laten inhalen dus hij is helemaal kapot' lacht Jens. Jason kijkt hem vooral dodelijk aan.

'echt niet leuk. Ik ga nooit meer met jou sporten'. 'je zei ook dat je nooit meer met me naar de Mac zou gaan, maar dat deed je ook dus ik geloof niet zo veel van wat je zegt'. Deze 2 jongens zijn echt geschikt voor elkaar.

'maar wie is die jongen naast je' vraagt Jason. 'dit is Sean, en zijn kamergenoot zit op het bed. Hij paste er niet meer bij'. Gelijk zie ik een glimlach bij Noah en voor ik het weet ligt hij op ons en zijn we alle 3 in beeld. 'oke, ik had het mis, ga van ons af'. Noah laat zich lachend van ons af vallen en gaat weer terug zitten op zijn eigen bed.

'maar Sean en Noah zitten hier ook in het weeshuis waar ik ze van ken. En ik wou ze aan je voorstellen aangezien je beschermend over me bent'.
'het klinkt nu echt alsof je iedereen aan me voor moet stellen voor mijn toestemming om met je om te gaan' lacht Jason.

'zo is het ook Jason, geef toe'.
'nee, ik wil ze gewoon zeggen dat iemand jou ook maar durft te breken ik persoonlijk naar Engeland kom vliegen om je vervolgens dubbel zo hard te breken. Maar dat is alleen een waarschuwing. De gevolgen zijn tot nu toe nog niet nodig geweest'. Sean kijkt me raar aan.

'ik ben bang. Is dat de bedoeling?'.
'dat is het zeker' antwoord Jason.
Raar kind.

En zo praten we echt een hele tijd. Adam knuffelt zich helemaal tegen me aan en ligt al snel te slapen.

Om 9 uur komt ineens een begeleider binnen. 'wat is hier aan de hand? Jij moet terug naar je kamer en jullie jongens moeten gauw gaan slapen'. De leiding kijkt ons streng aan. Snel neem ik afscheid van de jongens, pak Adam op en loop dan terug naar mijn eigen kamer waar de andere 2 meiden nog wakker zitten.

'hee, waar was je' vraagt Emily. 'was bij Sean en Noah met een vriend van me aan het skype en we waren de tijd vergeten'. Snel kleed ik me om en leg Adam dan alvast in het bed.

'morgen weer een koppel die komt kijken voor adoptie, echt geen zin in' zucht Alice. 'is het dan zo erg?'. 'jaa, je bent wel blij als je geadopteerd wordt, maar de meeste kinderen vinden het hier ook wel prima. We zijn met elkaar, met een leuke groep. En in dit weeshuis ben je redelijk vrij in wat je doet dus we vinden het wel goed hier'.

'ik wil hier ook blijven, dus zal alles op alles zetten om te zorgen dat ze me niet adopteren'. 'veel succes dan'. 'lekker slapen meiden'. 'lekker slapen'. En zo val ik naast Adam in slaap.