BAB 7

1.4K 58 3
                                    

AKU tak sukalah perasaan sekarang ni. Apa kerja pun tak boleh buat. Aku tak boleh nak fikir langsung. Asyik Usyair saja dalam kepala otak aku. Benda-benda dalam lab ni... Dah jadi macam bayang-bayang saja. Hesy, kacau betullah. Rasa tak sedap hati pula tak tahu cerita Usyair kat KL tu. Dah sampai ke? Balik ke malam ni? Jumpa ke malam ni? Memang taklah dia nak jumpa aku. Haih, apa yang kau fikirkan, Qismina Rajwa?

"Helo... Kat mana?"

"Kat pejabatlah."

"Ada kes ke?"

"Tak ada."

"Free la ni?"

"Untuk kau, aku free la, kak."

"Kau memang terbaiklah, dik."

"Mesti nak tanya pasal abang kan?"

"Kalau telefon tanya pasal kau, tak ke pelik, dik?"

Umairah ketawa. "Abang okey... Kau tak okey ke?"

"Aku tak okey tu sebab aku call kau, dik. Aku call Usyair, tak angkat. Aku mesej tak jawab. Kalau dia marah, memang dia tak akan buat tu semua. Buat putus jari saja tekan nombor abang kau. Tapi, apa maksud kau, abang okey?"

"Okey, macam biasa. Tak adalah lost macam kau."

"Kau tahu aje kan, aku lost..."

Umairah ketawa lagi.

"Aku lost, kau ketawa pula."

"Kau kan nak rasa... Itulah rasanya."

"Rasa apa?"

"Rasa cinta."

"Tapi aku tak puas hati, kenapa abang kau okey? Dia dah tak rasa apa yang dia rasa sebelum ni ke?"

"Dia simpan perasaan pada kau, 20 tahun, kak. Takkanlah semudah itu hilang. Confirmlah dia tu berlakon saja. Tak nak mama dan papa tahu kut. Tu yang buat-buat gembira. Kau jangan risaulah. Tunggu sajalah dia datang jumpa kau. Mustahil dia tak lost macam kau, kak."

Confident betul si Umairah. Masalahnya, semalam Usyair betul-betul marah.

"Mustahil... Memang mustahil dia yang akan datang jumpa aku. Semalam dia marah sangat tau. Sebenarnya, menyesal juga aku ikut cadangan kau tu."

"Kak... Benda baik bukan selalu datang cepat. Relaks la. Aku jarang salahlah, kak. Kau mungkin kenal dia 20 tahun... Aku kenal dia, sejak aku lahir kak. Aku tahulah. Abang tu, pandai berlakon. Kadang-kadang dia lebih baik jadi pelakon daripada jadi engineer."

Siot betul Umairah.

"Aku kena buat sesuatu."

"Tak payahlah, kak..."

"Kalau buatnya dia tak datang jumpa aku?"

"Kerja pujuk memujuk tu, bukan kerja kita, kak. You just chill and relax. Kalau dia nak... Dia mailah."

Relaks kepala otak kau la, dik. Hari ini semua kerja aku buat, semua salah. Nasib baik tak meletup lab aku dibuatnya. Kalau tidak, menyesallah Usyair sebab buat aku macam semalam. Kalau begini rasanya cinta, lebih baik aku kekal sebagai kawan baik saja. Sakit... Sakitnya tuh di sini kut! Tapi betullah Umairah tu kenal Usyair seumur hidup dia, takkanlah Umairah nak tipu.

"Aku harap kau betullah, dik."

"Sabar. Kadang-kadang diam... Lebih baik. Walaupun di dalam seperti mercun tahun baru Cina!"

Ada kala, kenalah tunjuk ego sikit. Ya, aku memang salah sebab putuskan kawan. Tapi, aku buat itu, for the sake of other relationship. Macam mana nak pergi kepada perhubungan yang lebih jauh kalau aku dan dia, masih berkawan baik. Kan? Bukan aku tak bersedia ke arah itu... Aku dah bersedia, sebab itu aku buat keputusan macam tu. Kalau Usyair fikir lain... Aku nak buat macam mana? Dah bukan jodoh. Kadang-kadang memang tak boleh nak harap kawan baik pun! Ada benda, kena buat sendiri juga!

TODAY I MARRY MY BEST FRIENDDonde viven las historias. Descúbrelo ahora