Show Me Love | Larry Stylinson

XVII. I went out looking for love when I was seventeen

11 października 2011 r.

[Alex]

Był czwartkowy poranek, jeszcze przed lekcjami, gdy Alex siedział z Taylor, Chloe, Joshem, Mike'm i jego dziewczyną - Katie przy jednym ze stolików w bibliotece. Pomimo całej stereotypowej nudności tego miejsca, z jakiegoś powodu ich paczka uwielbiała tam przesiadywać. Zawsze przy tym samym stoliku i zawsze w tym samym składzie - jakby to była już swego rodzaju tradycja, której nic nie mogło złamać. To było jedyne miejsce w szkole, gdzie wszyscy mogli usiąść i na spokojnie porozmawiać. 

Tego dnia był zwyczajny, jesienny dzień, który z jakiegoś powodu kojarzył się Alexowi ze studenckim życiem w akademiku. Oh, jak on już chciał studiować! Jednak musiał pomęczyć się te trzy lata w liceum, którego szczerze nie lubił - pomimo tego, że, według swoich znajomych, był kujonem. Cóż, prawda była taka, że nigdy nie lubił się uczyć - było to zbyt nudne i za mało kreatywne dla takiej artystycznej duszy jak on. Ale Alex po prostu był bardzo inteligentny i dostawał dobre oceny naprawdę łatwo, nie wkładając w to jakiegoś wielkiego wysiłku. Wolne popołudnia zazwyczaj spędzał na tworzeniu. Próbował już chyba naprawdę wszystkiego - od szkiców przez malarstwo aż do różnego rodzaju rzeźb. Zawsze miał swój objęty sarkazmem i wyobraźnią świat, do którego nikogo nie wpuszczał.

Jednak Alex zdecydowanie nie był osobą zamkniętą w sobie. Udowadniał to każdego dnia, śmiejąc się ze swoimi przyjaciółmi i żartując najgłośniej z nich. Miał gdzieś czyjąś opinię, wiedział, kim jest i był z tego dumny. Pomimo względnej niższości społecznej wynikającej z faktu, że nie był kolejnym umięśnionym dupkiem biegającym za piłką, Alex był bardzo lubiany. 

Ten dzień nie różnił się niczym od innych - może tylko słońce świeciło odrobinę bardziej, wpadając przez ogromne okno w bibliotece, przez które można było zobaczyć kolorowe liście licznych drzew, ponieważ jesień próbowała o sobie przypominać na każdym kroku. 

– I wtedy moja mama wbija mi do pokoju, akurat wtedy, gdy się całowałyśmy – dramatyzowała Taylor, opowiadając wszystkim historię, jak to się stało, że matka wyrzuciła ją z domu. Typowe. – Stwierdziła, że jestem chora psychicznie i powinnam pójść do psychologa. I że nie chce mieć ze mną do czynienia – uśmiechnęła się kpiąco. 

– Słabo – skomentował Josh.

– Wyszło na to, że teraz mieszkam u Chloe i na razie tak zostanie – westchnęła różowo-włosa, a blondynka koło niej pokiwała głową – Jej mama na szczęście mnie lubi – zaśmiała się – Jeszcze. 

– Ale i tak słabo, że mama cię wyrzuciła – stwierdził Alex, bazgrząc sobie coś w zeszycie, lecz nie wyłączając się przez to z rozmowy, którą prowadzili jego przyjaciele – Jak myślisz, za ile jej przejdzie? 

– Tydzień, nie więcej – zastanowiła się Taylor – Ale mi się wcale nie śpieszy wracać do tej wariatki. Jest pieprznięta. 

– Nie dziwię ci się – przytknął Mike, który siedział na końcu stolika razem z Katie i co chwilę uśmiechali się do siebie znacząco. Chemia ewidentnie była w powietrzu. 

Alex ze znudzeniem spojrzał na książki na stole, które leżały nieopodal niego. Josh znów zapomniał lekcji i odrabiał je tu, przed dzwonkiem. Wzory chemiczne wydawały się wylewać z jego zeszytów, a w wyobraźni Alexa goniły go i zjadały. Wzdrygnął się, otrząsając z zamyślenia. Cholera, chemia naprawdę była wszędzie. 

– Uczyliście się w ogóle do tego testu z chemii? – spytała Chloe, gdy skończyli temat nienormalnej matki Taylor.

– Taa – westchnął teatralnie Josh, wywołując salwę śmiechu.