Daughter Of The Maffia King

Hoofdstuk 17

A/N: Hey guys! Ik wilde even zeggen dat ik dit zelf ook echt een rot hoofdstuk vind maar alles gebeurd voor een reden. Die rede kom je over vier a vijf hoofdstukken te weten. Anyway... ik adviseer de zakdoekjes er alvast bij te pakken.

Een irritant piepje vulde mijn oren. Ik opende voorzichtig mijn ogen maar sloot ze meteen weer toen mijn ogen voor de zoveelste keer weer eens uit mijn oogkassen werden gebrand. Ziekenhuis. Is genoteerd. Ik kreunde en opende opnieuw mijn ogen. Ik knipperde een paar keer om aan het felle licht te wennen. 'Ooh mijn god Linny.' Ik keek opzij en zag Evi zitten. Ze sloeg meteen haar armen om me heen en ik voelde hoe er kleine druppeltjes op mijn blote huid vielen. 'Ben je nou aan het huilen?' vroeg ik verbaasd. 'Ik kan er niets aandoen oke?!' riep ze nu vol in tranen.

'Sorry Linn. Ik heb mijn emoties gewoon niet meer in de hand sinds... Nou ja sinds dit.' Ze nam wat afstand van me van me en deed haar dikke sweater omhoog waardoor haar blote buik zichtbaar was. Tot mijn absolute verbazing stond hij vrij bol. 'J-je bent zwanger?' vroeg ik verrast.' 'Ja.' zei ze met een grote glimlach terwijl de tranen nog steeds over haar wangen liepen. 'Ik word tante?! Ooh my god! Gefeliciteerd Eef!' zei ik met een grote lach. Ze grinnikte. 'Thanks! Nou schuif op.' Ik grinnikte en deed wat ze zei. Evi klom naast me in het bed en ik leunde meteen tegen haar aan.

'Waar is de rest?' 'Die zijn even wat te eten halen bij de McDonalds. Ze zullen zo wel terugkomen.' Ik knikte en nestelde me wat beter tegen haar aan. 'Hoe ver ben je al?' 'Drieëntwintig bijna vierentwintig weken.' 'Zo ver al?!' 'Ja. Ik was al drie maanden op weg toen we gingen trouwen. En aangezien jij twee maanden spoorloos bent geweest en nu ook nog een week bijna twee weken in coma hebt gelegen...' 'Wacht even... twee maanden? Ik ben twee maanden daar geweest?' Evi knikte sip. 'Het spijt me Linn. Je zal wel door hel zijn gegaan daar.'

'Het geeft niet. Zolang Reza maar veilig was.' 'Linn. Ik ben het. Je hoeft je niet sterk te houden voor mij.' Nadat ze dat gezegd had voelde ik hoe de watervallen uit mijn ogen op gang kwamen. 'Oke ik geef toe. Het was echt hel. Wat ze me daar allemaal aandeden en dan die experimenten nog. En al die tijd dacht ik dat James dood was. Wacht is even. Waar James? Eef? Waar is Jamie?' vroeg ik terwijl ik haar strak aankeek. Ze beet op haar onderlip en schudde toen haar hoofd. 'Nee... nee dat kan niet! Ik had hem net weer terug.' Zei ik nu volop huilend. Evi sloeg haar armen om me heen en trok me tegen haar aan.

'Hij was nog binnen toen de bom afging. Het spijt me zo Linny. Het spijt me zo.' 'En Joan?' 'Ook niet.' Ik knikte. Mooi want anders had ik haar eigenhandig nog afgemaakt. 'Het spijt me zo erg van Jamie babe. Ik weet hoeveel hij voor je betekende. En hoeveel jij voor hem betekende.' Ik snoof mijn neus en keek door mijn traanogen naar Evi. 'Ik betekende veel voor hem?' 'Je betekende alles voor hem. Je had hem de afgelopen maanden moeten zien. Het was gewoon hartverscheurend.' Ik begon weer harder te huilen bij het horen van die woorden.

'Hij was de reden dat ik bleef vechten weetje? Ik had altijd nog de hoop dat... dat hij toch nog leefde toen ik daar zat. En als je er dan achter komt dat dit inderdaad het geval was... dat je hem met je eigen ogen ziet staan. Dat hij je aanraakt en... zegt dat het allemaal goed komt. Het bewijs geeft dat hij echt nog in leven is. En dat die mega last van je schouders valt aangezien je hem in levende lijven ziet. Dat hij helemaal niet dood is. Het voelde alsof ik na al die tijd weer adem kon halen. En nu...' ik begon weer harder te huilen. Evi sloeg haar armen om me heen en wiegde ons heen en weer.

Ik sloot mijn vermoeide ogen en voelde hoe ik langzaamaan weer in slaap dommelde in de armen van Evi terwijl ze ons nog zacht heen en weer wiegde en over mijn rug wreef.

'Heb je haar het nieuws al verteld?' 'Ja... ze god... ze is er echt helemaal kapot van. Ik heb der nog nooit zo gebroken gezien.' 'Dan had ze wel heel veel van die jongen moeten houden.' 'Dat deed ze ook. Je kon het in der ogen zien.' 'Is ze al wakker geweest?' 'Ja ze uh is een half uurtje geleden weer in slaap gevallen dokter.' 'Ik heb nog nieuws over haar. Maar het is het verstandigst om te vertellen als ze zelf wakker is. Het kan heel zwaar op der vallen.' 'Vertel maar. Erger dan het nieuws dat ik net heb gehoord kan het toch niet zijn.' Zei ik terwijl ik mijn ogen opende en de dokter afwachtend aankeek.

'Oke. Hoe voel je je?' ik keek de dokter aan met mijn "vraag je me dat nou serieus?" gezicht. Hij slikte en schraapte ongemakkelijk zijn keel. 'Kom jongens dan laten we ze even alleen.' Zei mam die samen met Evi de jongens allemaal de kamer uit duwde zodat alleen de dokter en ik nog in de kamer waren.

'Het spijt ons heel erg. We hebben gedaan wat we konden maar hij heeft het niet gered.' 'Dat wist ik al dok.' 'Je wist al van je miskraam af?' vroeg hij verbaasd. 'W-wacht w-wat? Miskraam?' ik keek de arts vol ongeloof aan. 'Ik was zwanger?' 'Ja zo'n tien weken.' 'Ik laat je wel even alleen om het te laten bezinken. Wil je dat ik je familie inlicht voor je?' ik schudde mijn hoofd van niet. De arts glimlachte triest naar me en liep toen de kamer weer uit.

Ik voelde hoe de tranen geruisloos hun weg uit mijn ogen vonden. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en keek verstard voor me uit. Ik ben dus niet alleen mijn Jamie kwijtgeraakt maar ook mijn baby. Een baby waarvan ik überhaupt niet eens wist dat hij er was. Maar dat betekend ook dat ik zwanger was geraakt van een van de eerste verkrachtingen. Ik droeg al die tijd een baby? En ik heb er niets van gemerkt?

'Linn? Linny? Ik denk dat ze in shock is.' 'Linn, schatje? Rosie?' ik keek op en zag dat iedereen me bezorgt aankeek. 'Wat heeft de dokter gezegd? Wat heeft hij je verteld schatje?' vroeg mam die op het bed kwam zitten en mijn hand in de hare legde. Ik snoof mijn neus en schudde mijn hoofd dat ik het niet wilde vertellen. Ik moet het eerst zelf nog laten bezinken. 'Vertel het maar als je er zelf klaar voor bent oke schatje?' ik knikte en voelde hoe de tranen nog steeds hun weg naar buiten vonden.

'Wat de dokter ook gezegd heeft het komt allemaal wel weer goed.' ik keek mam niet overtuigt aan. Hoe the fuck kan het allemaal ooit goed komen? Jamie is er niet meer. Mijn baby leeft niet meer. Ik ben door zoveel marteling en ellende gegaan dat ik voor altijd beschadigd ben. Ik heb zo mijn twijfels of alles wel echt goed komt. Want doet het dat echt? Iedere keer als het goed gaat is er iets wat... wat je weer naar beneden haalt. Zo gaat het altijd. Altijd. Ik weet dat Jamie altijd tegen me zei dat ik moet blijven ademen. Maar hoe kan ik nou ademen als er geen lucht is.

Ik voel me verslagen, gebroken, leeg, alsof er een deel van mij mist. Ik heb ervoor gezorgd dat Reza veilig was. Maar tegen welke prijs?