𝐈ʼ𝐌 𝐍𝐄𝐕𝐄𝐑 𝐄𝐕𝐄𝐑 𝐆𝐎𝐍𝐍𝐀 𝐁𝐄 𝐘𝐎𝐔𝐑 𝐅𝐀𝐍 , one direction

7) they are gone...

Pov Charlie

Als ik mijn ogen open zie ik dat Louis niet meer naast me ligt. "Louis?" Roep ik, maar ik krijg geen antwoord.
Ik spring uit bed en trek een short en een trui van Lou aan, dan ren ik naar beneden. Ik kijk overal, maar alleen Floor, Fenne en Isa zijn nog in huis.
Ik sla mijn handen voor mijn gezicht. "Ze zouden 'smiddags gaan" huil ik. Ineens zie ik een briefje op de tafel liggen. Ik pak het op en lees wat er staat;

Sorry
Het spijt ons zo fucking erg. We blijven minstens twee maanden weg, waarschijnlijk meer... het spijt ons! We houden van jullie.

Ik zak tegen de muur en barst in tranen uit. "Waarom?!" Huil ik. Ik ren naar boven en kijk op mijn nachtkastje, zoals ik al verwachten ligt er een briefje van Louis;

Schatje het spijt me echt. Ik zie je snel, beloofd. Ik wou niet maar we moeten een heel album maken... over uiterlijk drie maanden zijn we terug. Ik ga je missen!
x-jes Louis

Huilend val ik op het bed neer. Dan pak ik mijn telefoon, ik bel Louis.

Pov Louis
Mijn telefoon gaat; Charlie. Ik slik even en neem op.
"Waarom?" Is het enige dat ik hoor. "Het spijt-"
"Waag het niet, waag het niet!" Gilt ze huilend. "Je liegt, als je echt spijt hebt zou je niet zijn gegaan! Waarom lieg je tegen me, waarom?" Ik ben echt gebroken. Ze huilt en ik ben de rede dat ze huilt... ik ben zo'n klootzak. "Sorry.... ik wou je geen pijn doen..."
"Je doet me nù pijn Louis Tomlinson. Ik wil je niet meer zien of spreken, als je thuis komt zal ik er niet meer zijn. Ik haat je!" En ze drukt me weg. Ik sla huilend mijn handen voor mijn gezicht. Liam komt mijn kamer binnen lopen. "Lou..." zegt hij geschrokken. "Charlie....." is het enige dat ik kan uitbrengen. Liam slaat zuchten een arm om me heen.

Twee weken later
Pov Charlie

Floor, Fenne, Isa en ik zijn alledrie gebroken. We hebben de jongens niet meer gesproken. We zijn wel nog in hun huis... we konden niet helemaal afstand doen, nóg niet.
De meiden zijn naar school. Ik niet, ik wil niet meer. Ik ben de enige die één van de jongens heeft gesproken nadat ze zijn weggegaan. Ik heb nachtmerries en Louis' woorden spoken door mijn hoofd.

Ik heb Louis' muziek aanstaan. De tranen stromen over mijn wangen. 'Waarom?' Dat is het enige dat ik wil weten.
Ineens gaat beneden de bel. Ik negeer het en blijf zitten. Weer word er aangebeld. "Verdomme ik kom al" momel ik chagrijnig. Ik loop naar de deur en doe hem open.
Van alles en iedereen die er voor de deur konden staan, had ik deze mensen het minst verwacht.

Pov Louis
Ik bel aan. Er word niet gereageerd. Weer druk ik op de bel. "Lou rustig misschien zijn ze op school." Zegt Niall. Ik negeer hem. Dan hoor ik Charlie; "verdomme ik kom al." De deur gaat open en Charlie staat voor ons, met betraande ogen en een geschrokken uitdrukking.
"Charlie..." weet ik uit te brengen. "Klootzakken" sist ze. Ze wijst woedend naar Niall, Liam en Zayn. "Als jullie het wagen om Isa, Floor of Fenne op te zoeken hebben jullie echt zo'n probleem!" Ze wilt de deur dichtslaan maar ik zet mijn voet ertussen, wat in real life veel meer pijn doet dan ze laten zien op tv.
"Rot op!" Zegt ze. De tranen branden in mijn ogen. "Het spijt me..." fluister ik.
De andere jongens zijn ook allemaal gebroken en kijken haar aan met ogen vol tranen...
"Ik wil jullie niet meer zien" huilt ze. "Jullie kunnen hier weer in, maar geef me even om in te pakken." De tranen stromen over haar wangen. "Nee, ik laat je niét gaan" ik pak haar hand. Wonder boven wonder laat ze het toe. "Louis je bent weggegaan... je bent zélf gegaan; je hebt me al laten gaan." Fluistert ze. "Geef me nog een kans, please!" Ze kijkt me aan, haar lippen trillen, haar ogen staan vol tranen en haar mascara is over haar gezicht uitgelopen. Ze reageert niet en draait zich om. Ze loopt de trap op en ik hoor de deur dichtgaan.
We lopen naar de woonkamer. Zayn belt Fenne, Niall belt Isa en Liam belt Floor.
Ik zak huilend op de bank. "Ik ben zo'n klootzak! Ik ben haar kwijt...."

Pov Charlie
Huilend val ik op Louis' bed. Twee weken lang heb ik hier mezelf in slaap gehuild. En nu, ineens, zijn ze terug. Ik wil ze nooit meer zien. Ze hebben me gebroken achter gelaten en nu hoeft het niet meer.
"Het is zo gemeen" snik ik in het kussen. Ineens voel ik een hand op mijn rug.
"Het spijt me." Waarom hou ik zo van dit accent, waarom hou ik zo van zijn ogen, van zijn lach... van alles wat met Louis Tomlinson te maken heeft. Ik negeer hem en blijf liggen.
Hij draait me op mijn rug en dwingt me hem aan te kijken. Ik kijk in zijn ogen, ik heb hem zo gemist!
Langzaam buigt hij naar me toe. Dan drukt hij zijn lippen op die van mij, en ik duw hem niet weg.
Zijn tong vraagt om toestemming en ik geef hem die. Als hij langzaam terug trekt trek ik hem aan zijn shirt terug naar me toe.
We draaien en hij ligt nu op zijn rug op het bed. Ik lig op hem en zijn hand gaat over mijn heupen en kont.
Ik kreun heel zacht. "Het spijt me zo erg" fluistert hij tegen mijn lippen aan. Ik reageer niet en streel hem zachtjes onder zijn shirt.
Dan ineens besef ik wat hij heeft gedaan, en wat ik nù doe. Ik duw hem weg en spring van het bed af.
"Geef me nou nog een kans" smeekt Louis. Ik draai me om en begin mijn spullen te pakkken. "Ga je écht?" Vraagt hij.
"Ja! En ik hoef je niet meer te zien." Hij slaat zijn armen om me heen en knuffelt me van achter. "Net in bed zei je wel wat anders." Fluistert hij in mijn oor.