ကြၽန္​​ေတာ္​ ခ်စ္​​ေသာ....​​

ခ်စ္​​ေသာ.... ၁၂ {ၿငိမ္​းခ်မ္​းစြာ ယစ္​မူး​ေသာ အခ်စ္​ }{အရင္​းႏွီးဆုံး သူစိမ္​း}

သူက ကြၽန္​​ေတာ္​့ႏွလုံးသား႐ွိရာ အရပ္​ဆီ လာတယ္​။
ကြၽန္​​ေတာ္​က သူ႔ႏွလုံးသား႐ွိရာ အရပ္​ကုိ သြားတယ္​။

အနည္​းငယ္​​ေသာ လြဲ​ေခ်ာ္​မႈအခ်ိဳ႕နဲ႔ပဲ
ကြၽန္​​​ေတာ္​ ခ်စ္​​ေသာ.... သူနဲ႔ ​ေဝးကြာခဲ့တယ္​။
ဒါဟာ ဘာထူးဆန္​းလဲ။

တူညီတဲ့အရပ္​ဆီ မ်က္​ႏွာမူထားတဲ့ မ်ဥ္​းႏွစ္​​ေၾကာင္​း ဆုံစည္​းျဖစ္​တယ္​ဆုိတဲ့အရာကမွ ထူးဆန္​းတာ​ေပါ့။
ကံမ​ေကာင္​းတာတစ္​ခုက သူနဲ႔ကြၽန္​​ေတာ္​့ၾကားမွာ အဲဒီထူးဆန္​းမႈကုိ ​ေဝမွ် ခံစားဖ​ုိ႔ ကံပါမလာဘူး။

ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကြၽန္​​ေတာ္​တုိ႔ ​ေဝးကြာၾက​ေတာ့မွာလား။
ကြၽန္​​ေတာ္​ ကိုယ္​တုိင္​​ေတာင္​ ​သိခ်င္​မိတဲ့​
ေမးခြန္​းတစ္​ခုျဖစ္​လုိ႔ အ​ေျဖမ႐ွိ​ေသးတာ
​ေသခ်ာပါတယ္​။

_____________

မနက္​ခင္​း​ေလ​ေျပသည္​ တ​ေႏွာ့​ေႏွာ့ျဖင္​့
ခပ္​​ေအး​ေအးတုိက္​ခတ္​​ေနသည္​ ထင္​ပါရဲ႕။
ျပတင္​း​ေပါက္​က ခန္​းဆီးစျဖဴလႊလႊဟာ တလႈပ္​လႈပ္​နဲ႔ ယိမ္​းထုိးကခုန္​​ေနတယ္​။
ၿငိမ္​သက္​​ေနတဲ့ အရာတစ္​ခု​ေတာ့႐ွိတယ္​။
အရာတစ္​ခုထက္​ လူသားတစ္​​ေယာက္​ဆုိ
ပုိမွန္​မယ္​ထင္​ပါရဲ႕။
ပုိတိတိက်က်​ေျပာရရင္​ ကြၽန္​​ေတာ္​ခ်စ္​​ေသာ.... လူသားတစ္​​ေယာက္​။

လူတစ္​​​ေယာက္​ ႏွစ္​ၿခိဳက္​စြာ အိပ္​​ေပ်ာ္​​ေနတဲ့အခ်ိန္​ဟာ သိပ္​ကုိအျပစ္​ကင္​းလွတဲ့အခ်ိန္​ဆုိလားပဲ။
ၾကည္​့ပါဦး။ သူလည္​း ႏွစ္​ႏွစ္​ၿခိဳက္​ၿခိဳက္​
အိပ္​​ေပ်ာ္​​ေနလုိက္​တာ။

သူ႔မ်က္​ႏွာ​ေပၚမွာ ျဖာက်​ေနတဲ့ မနက္​ခင္​း
​ေန​ေရာင္​​ေလးကုိ ကြၽန္​​ေတာ္​ ခ်စ္​သည္​။
အဲဒီ​ေန​ေရာင္​​ေလး အိပ္​​ေပ်ာ္​​ေနတဲ့သူ႔ကုိ မ​ေႏွာင္​့ယွက္​ႏုိင္​​ေအာင္​ ကြၽန္​​ေတာ္​့လက္​ဖဝါး​ေလးျဖင္​့ တတ္​စြမ္​းသမွ် ကာကြယ္​​ေပးရတဲ့အခုိက္​အတန္​႔​ေလးကုိ
ကြၽန္​​ေတာ္​ခ်စ္​သည္​။

သူ႔ရဲ႕ ႐ွည္​​ေကာ့​ေကာ့မ်က္​​ေတာင္​​ေလး​ေတြ။
ပါးျပင္​​ေပၚက ​ေမြးၫွင္​းႏုႏု​ေလး​ေတြ။
သူ႐ွဴ႐ႈိက္​​ေနတဲ့ ဝင္​သက္​ထြက္​သက္​​ေလး​ေတြ။
သူ႔ႏႈတ္​ခမ္​းဖ်ားက ျပံဳး​ေနသ​ေယာင္​ ခပ္​​ေကြး​ေကြး​ေထာင္​့ခ်ိဳး​ေလး​ေတြ။ အရာအားလံုး​ေပါ့။