A Travel Love Story {Complete!!!}

A Travel Love Story

{Zawgyi}

"ႁပြမ္​ႁပြမ္​"

ဟုတ္ပါသည္၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရဲ႕ကားပါ ၊ ကားနံပါတ္တိုက္ ၾကည့္ေတာ့လည္းတူေနသည္။ ထိုကားကို ေစာင့္ေနေသာခရီးသည္ မ်ားလည္း ကားေပၚသို႔တက္ၾကသည္။ ကားကလည္း ၁၀မိနစ္ေလာက္ေနာက္က်ေနေသာေၾကာင့္ ၁နာရီေလာက္ ေစာေရာက္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ ေစာင့္လိုက္ရသည္။ ေအာင္မဂ္လာ အေဝးေျပးကားဂိတ္ႀကီးတြင္ ကားႀကီးမ်ားအတန္းလိုက္ ေျဖးေျဖးခ်င္းေ႐ြ႕ေနၾကေသာေၾကာင့္လား၊ ေႏွးေကြးေနၾကသည္။ လူေတြကေတာ့ ေယာက္ယက္ခတ္ေနၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း တန္းစီ၍ ကြၽန္ေတာ့္လြယ္အိတ္ႏွင့္ ကားေပၚသို႔တက္ခဲ့သည္၊ လက္ဆြဲအိတ္ေတာ့ ကားဝမ္းထဲတြင္ထားခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့ခုံနံပါတ္မွာ ၂၁ျဖစ္သည္၊ ကားမမူးေအာင္လည္း အလယ္နားတြင္ဝယ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ မူးတတ္၍ ေတာ့လည္းမဟုတ္၊ စိုးရိမ္ၿပီး ဝယ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ့အိတ္ကို ေျခေထာက္ေရွ႕တြင္ပင္ ေနရာခ်လိဳက္သည္။

ကြၽန္ေတာ့ခုံမွာ မွန္ႏွင့္ကပ္ရက္ ရႈခင္းၾကည့္၍ရသည္။ ကြၽန္ေတာ့အေရွ႕၆ခုံမွာ မိသားစုျဖစ္ဟန္တူသည္၊

"ဖက္ခ္" ကေလးမ်ားကိုေတြ႕၍စိတ္ညစ္သြားသည္။ ကေလးကလဲ ၂ေယာက္ေတာင္၊ ၆ႏွစ္အ႐ြယ္ေလာက္တစ္ေယာက္၊ ရင္ခြင္ပိုက္တစ္ေယာက္။ သူတို႔ေအာ္ငိုေနလ်င္ ကြၽန္ေတာ္အိပ္ရမည္မဟုတ္၊ ခရီးသြားတဲ့ feel လဲပ်က္မည္၊ ကြၽန္ေတာ္က အရာရာကို feel ထည့္တတ္သည္။ ကေလးမခ်စ္၍ေတာ့ မဟုတ္၊ ခရီးသြားေနတုန္းမို႔ျဖစ္သည္။ အေရွ႕မ်က္ေစာင္းထိုးခုံတြင္ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္၊ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ငယ္မည့္ပုံရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တက္ကတည္းက သူတို႔ကိုမၾကည့္သြား၊ ၾကည့္မိလွ်င္အထင္လြဲေနအုန္းမည္။ ကြၽန္ေတာ့ေဘး ဟိုဘက္ျခမ္းတြင္ ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္လူႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ၁၁ႏွင့္အ႐ြယ္ကေလးတစ္ေယာက္၊ ထိုလူႀကီးအိပ္လွ်င္ေဟာက္မည္ ဟုကြၽန္ေတာ္ေလာင္းရဲသည္။ ကြၽန္ေတာ့ကခုံတြင္ေတာ့လူမရွိ၊ မေရာက္လာေသး။

ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ ခရီးထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ မႏၲေလးဆီသို႔ ပါ...ေဩာ္ မႏၲေလးေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးသည္။ သိပ္မမွတ္မိ၊ က်ဳံးရယ္ နန္းေတာ္ရယ္ ထိုးမုန႔္ရယ္ပဲ မွတ္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္း ေျပာရအုန္းမယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ၁၈ႏွစ္ အင္ဂ်င္နီယာ civilေက်ာင္းသားပါ၊ သန္လ်င္ TUက။ စာေမးပြဲလဲၿပီး ဧၿပီလအစ သၾက္န္မေရာက္ခင္ ခရီးသြားမၾကပ္ခင္ တစ္ေယာက္ထဲထြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က တစ္ေယာက္ထဲခရီးထြက္ရတာ ဝါသနာပါသည္။ ဒါဒုတိယတစ္ေခါက္၊ အရင္က ပဲခူးဘဲသြားဖူးသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ဓာတ္ပုံရိုက္ ဝါသနာပါသည္။ ရိုက္ၿပီး social media ေပၚတင္သည္၊ ၿပိဳင္ပြဲေတြဝင္ၿပိဳင္သည္၊ ရိုက္တာ၁ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိေသး၍ ဘာမွေတာ့ဆုမရ၊ professional လဲမဟုတ္။ လွလွ်င္ရိုက္သည္၊ ႀကိဳက္လွ်င္ရိုက္သည္၊ မွတ္တမ္းတင္ခ်င္လည္း ရိုက္သည္၊ ခရီးသြားလွ်င္ရိုက္သည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ခရီးမ်ားမ်ား သြားခ်င္သည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေအးေအးေဆးေဆး ဟဲဟဲဟဲ...