My Possessive Girlfriend (Girlfriend Series #l)

Chapter Twelve

 

Author's Note:

'I write to escape this painful reality.'

Writer wannabe si ako eh so expect typos and grammars.

*****

Kung nasa kalagitnaan man ako ng pagtulog ngayon hiling ko na sana ay magising na agad ako.

Totoo bang nasa harap ko na siya ngayon? Samantalang halos kahapon halos malugmok na ako sa sobrang pangungulila sa kanya. Ilang araw na mabigat ang dibdib ko habang naiisip kung ano ang maaring rason ng hindi niya pagpaparamdam.

"So it's you huh?"

Taas noo siyang napatango. "No other than me."

Alam niyo yung pakiramdam na miss na miss ko na siya at gustong gusto ko na siyang makasama pero ngayong nasa harap ko na siya parang biglang naglaho lahat ng 'yon. Hindi dahil sa nakita ko na siya. Naiinis lang ako sa kaisipan na mukhang pinaglalaruan nanaman ako ng babaeng 'to.

"You're playing some tricks against me, huh? Again." Akala ko tapos na kame sa stage na ganun. Akala ko makukuntento na siya sa 'kung anong meron kami at hindi na gagawa pa ng mga ganito.

"Gusto ko lang talagang kumpirmahin kung ano na 'yang nararamdaman mo sa'kin. At ngayong alam ko na sulit na sulit 'yung ginawa kong sakripisyo na magpamiss sa'yo."

Tinignan ko siya gamit yung tingin na parang sinasabing 'you're really impossible, woman.' I can't help but to be mad at her. Lahat ng mga sinabi kong plano sa isip ko kagabi para sa kanya ay gusto ko na lang kalimutan ngayon. This girl is so selfish.

"Do you really have to do that?" naitanong ko na lang.

"Kung itatanong ko ba sa'yo ngayon kung mahal mo ba ako sasabihin mo bang 'oo?" Agad akong napaiwas ng tingin sa kanya nang makita ang seryoso niyang mata. Of course, I will say 'No.

I will deny it to death.

"Bakit ba gusto mo pang malaman kung ano 'yung nararamdaman ko? Hindi pa ba sapat na mayrong tayo ngayon at nakatali ako sa'yo?"

Umiling siya, "Knowing that you love me too is like He pour all the blessings   in heaven to me." kita naman sa mata niya ang matinding saya. Na hindi lang basta niya sinasabi kung hindi pinaparamdam niya rin.

"L-lasing ako noon. Hindi ko alam ang mga sinasabi ko."

"I don't give a damn kung lasing ka o hindi. Basta lumabas dyan sa bibig mo paniniwalaan ko na 'yun."

"Paniwalaan mo ang gusto mong paniwalaan." at magwawalk out na sana kaso bigla kong naaalala na wala pa pala 'yung damit ko. "Where's my clothes?"

"Why? Are you leaving?"

"Wala akong mahanap na rason para magstay pa rito."

I'm mad at her. Yun ang laman ng isip ko kaya ako ganito. Sino ba naman ang matutuwa sa ginawa niya? Bigla siyang hindi nagparamdam tapos aasa han niya na okay kami agad? We're far from being okay. At isa pa? Sa palagay niya ba natutuwa ako sa kaisipang may nangyari ulit sa'min? Yes, ako ang lalake rito pero pakiramdam ko ako ang naaagrabyado.

"Why leaving so early? We  still need to catch up. I still longing for you." nagpout pa siya. Pacute ah!

"Marami akong naiwang trabaho na kailangang tapusin. At hindi pa ba sapat na catch up yung kagabi?" parang biglang gusto kong bawiin yung pang huling sinabi.

"I still longing for you, baby. We've been parted for almost two weeks and one night with you was still not enough." I clearly saw the longing in her eyes. Her deep and captivating eyes. Who wouldn't fallen inlove with those eyes?