Podążając wilczymi śladami

Rozdział 17

Kama odstawiła – teraz już puste – pudełko na stolik.

Przeczesała włosy dłonią i zamknęła oczy, czując jak pomału „schodzi"z niej, nagromadzone przez cały ten czas, napięcie.

Udało się jej.

Z pomocą Dantego i Derka, którzy przytrzymywali targanego konwulsjami chłopca, zdołała podać lekarstwo. Teraz maluch, pod troskliwym okiem matki, dochodził do siebie.

I choć to dziecko nigdy nie będzie wilkołakiem – najważniejsze, że przeżyło.

Młody Hale wszedł do pokoju i zbliżył się do brunetki.

- Widziałem już w życiu wiele – zaczął – Ale pierwszy raz byłem świadkiem, czegoś takiego... Nigdy nawet nie pomyślałbym, że można użyć wilcze ziele w taki sposób...

Dziewczyna uśmiechnęła się, wiedząc co ma na myśli.

W zdecydowanej większości przypadków używa się tego do zabijania wilkołaków.

- To nie tylko trucizna – odpowiedziała – Ten bardzo rzadki gatunek tojadu, o niezwykłych właściwościach, może też być lekarstwem – spojrzała na niego badawczo – Zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego czasami ugryzienie nie zmienia w wilkołaka?

Derek nie odpowiedział.

Dawno temu nurtowała go ta kwestia, ale ponieważ wiązało się to z bardzo bolesnym wspomnieniem, nie próbował dociec natury zjawiska.

Kama postanowiła mu to wyjaśnić.

- Mogłoby się wydawać, że to kwestia przypadku lub szczęścia, że niektórzy ludzie przechodzą przemianę i zostają wilkołakami. Ale prawda jest o znacznie prostsza – zaczęła, stając przodem do swojego rozmówcy – To zwykła genetyka. Z odrobiną matematyki... – zaśmiała się – Teoretycznie każdy ma pięćdziesiąt procent szansy na pomyślne przeistoczenie i pięćdziesiąt procent szansy na śmierć w męczarniach... Jednak proporcje zmieniają się w zależności od tego, jaki rodowód ma alfa, który przeprowadza akt przemiany – utkwiła w nim swój bystry wzrok – Tacy jak ty i ja, czyli wywodzący się z rodu wilkołaków, mają z automatu większe szanse na stworzenie nowych osobników – ponownie się zaśmiała – Może coś koło 85%, nikt tego nie dokładnie zbadał, więc to tylko szacunkowa liczba...

- Czyli przy tej samej liczbie ugryzień, alfa, który sam został zmieniony przez ugryzienie ma statystycznie mniejszy wskaźnik powodzenia, niż alfa-wilkołak od urodzenia? - spytał; chcąc upewnić się, że dobrze rozumie cały ten mechanizm.

- Potęga naszego gatunku opiera się na doborze naturalnym – przytaknęła i uśmiechnęła się – Im silniejsze geny łączą się ze sobą, tym wspanialszy twór może powstać... Dlatego najznakomitsze stada, o wielowiekowej tradycji, łączą się ze sobą poprzez małżeństwa, dając tym samym początek nowemu, ewolucyjnie lepszemu pokoleniu.

Derek nic nie odpowiedział.

Mimowolnie pomyślał o swoim wuju, którego obsesyjne dążenie do wielkości, doprowadziło go do szaleństwa. Zazdrość i żądza władzy pchnęła go do popełnienia najstraszliwszych i najokrutniejszych zbrodni.

Człowiek, który niegdyś był dla niego swego rodzaju autorytetem, wzorem –niemal nie zmienił swojego jedynego siostrzeńca w podobnego sobie potwora.

A wszystko to z powodu niedającej się zwalczyć potrzebie sprawowania kontroli nad innymi.

- Dziękuję – głos Kamy wyrwał go z zadumy. Spojrzał na nią, nieco zaskoczony – Za to jak chroniłeś mnie w czasie strzelaniny i za pomoc przy chłopcu... Bałam się, a dzięki tobie jakoś się ogarnęłam. Więc dzięki za wszystko...

- Jesteśmy drużyną – odparł z powagą – Nie mogę pozwolić aby coś ci się stało – po chwili dodał nieco lżejszym tonem – Zwłaszcza, jeśli chce przyłączyć się do waszego stada...

- Chcesz dołączyć do nas? - spytała.

Młody Hale uśmiechnął się serdecznie.

- Twój dziadek złożył mi pewną propozycję. Zamierzam ją przyjąć...

Kama zaśmiała się, kręcą głową z niedowierzaniem.

- Mam chwilę słabości, odsłaniam się i ci dziękuję; przekonana, że przecież i tak wyjedziesz. A ty oznajmiasz mi, że zostajesz – patrzyła na niego z rozbawieniem – I jak mam teraz wzbudzać respekt w podwładnych?

- Byłem pewny, że chcesz żebym został – odpowiedział żartobliwie - Mówiłaś, że umiesz sobie radzić z takimi facetami jak ja – droczył się z nią – Na pewno coś wymyślisz...

- Stawiasz mi opór, nie chcesz ulec mojemu czarowi – wypomniała mu, udając smutek w głosie. Jej oczy błyszczały jednak z ekscytacji – To może zaszkodzić mojemu wizerunkowi i podkopać mój autorytet wśród wilkołaków – odwróciła się w stronę wyjścia – Lepiej już chodź. Pora wracać.

- To co zrobisz? - zapytał, ruszając za nią. Obróciła nieco głowę, by na niego zerknąć.

- Wyprę się wszystkiego, co ci powiedziałam – rzuciła z przekąsem i puściła do niego oczko.

***

Cora nie spodziewała się, że po powrocie z pracy zastanie w swoim mieszkaniu Dereka.

Jednak jeszcze bardziej zaskoczyło ją to, co jej oznajmił.

Chciał, aby dołączyła do niego w Brazylii, gdzie postanowił się osiedlić. Mieliby zamieszkać na terenie, gdzie rządzi jakiś szanowany alfa. Znajdowaliby się pod jego kuratelą; co oznaczało,że byliby niezależni, ale w razie potrzeby stado zapewni im ochronę.

I choć pomysł wydawał się całkiem rozsądny – a nawet kuszący – dziewczyna miała pewne obawy.

Tonie tak, że nie chciała by brat był w pobliżu. Część niej cieszyła się na myśl, że miałaby go przy sobie. Równocześnie,nią potrafiła wyobrazić sobie, że mogliby wieść wspólnego życie. Takie, jak przed pożarem.

Przez sześć lat trwała w przekonaniu, że jest całkiem sama. Musiała nauczyć się radzić sobie ze wszystkim na własną rękę. Znaleźć dom i pracę.

Musiała dorosnąć.

Nie narzekała na swój los. Pogodziła się z nim. Odczuwała nawet pewien rodzaj dumy. Wszystko co ją spotkało, uczyniło ją tym, kim jest. Zdeterminowaną i wytrwałą. Silną i niezależną.

Niebyła tylko pewna, czy Derek to rozumiał.

Kiedy się odnaleźli – ponad pół roku temu – wydawało się, że nigdy więcej się nie rozdzielą. Jej brat był alfą, a ona jedną z jego bet. Ale Derek stracił pozycję przywódcy, oddał swoją moc by ratować siostrę. Stado się rozpadło i wyjechali do Ameryki Południowej.

Tutaj Cora czuła się pewniej, bezpieczniej. To był jej dom.

Teoretycznie, nic nie stało na przeszkodzie, aby zaczęli wszystko od nowa. W czym tkwił więc problem?

Zapewne w tym, że nie da się kontynuować historii od miejsca, gdzie ta została brutalnie przerwana. Kiedy Derek przestał być dla niej alfą, chciał stać się starszym bratem – podręcznikowym, wzorowym starszym bratem.

Odczuwał pierwotny instynkt konieczności nieustannego troszczenia się o nią i zapewnienia jej bezpieczeństwa.

Dotyczyło to wszystkich sfer życia. Nie ważne czy chodziło o studia, o miejsce zamieszkania, o przyszłość, a nawet o przypadkowego chłopaka, który podrywał ją w barze.

Cora kochała Dereka. Ale bała się, że na dłuższą metę, nie będą mogli ze sobą wytrzymać pod jednym dachem.

 Są do siebie zbyt podobni.