Forever Fan of Yours

What's this?! (PART 2)

Daniella's POV

I feel so empty.

Dapat talaga hindi ko hinayaan yung sarili kong ma-attached sa tao na hindi naman ako sigurado kung mananatili ba siya sa buhay ko.

Tulad nalang ngayon, hindi ko na alam kung saan na ba ko magsisimula ulit. Tanginang yan.

Para kong sticker, ang bilis kong ma-attached sa kung saan-saan.

Bakit ba kasi hinayaan ko yung sarili ko na mahalin siya ng lubos? Ayon tuloy, ni pagmamahal sa sarili ko hindi ko na maibigay saakin dahil binuhos ko yun lahat sa kanya.

Psh. Sinayang ko yung pagmamahal ko sa taong akala ko ay mahal na mahal din ako. Walang kwenta.

Hindi ko na alam kung saan pa ba ko tutungo. I thought our love is magical but in the end, para na kong sinasakal. Hirap na hirap na ko. Ang sakit. SOBRA.

He took my heart and broke it.

I gave him love but he gave me tears in exchange. What a wonderful gift.

Hindi ko na alam kung saan ako pupunta. Ayoko munang umuwi sa dorm namin dahil pakiramdam ko, pinagkaisahan nila kong lahat. Pinagmukha nila kong lahat na tanga.

Palakad-lakad lang ako at hindi ko na namalayan na nakapasok na pala ko sa isang coffee shop. Umupo ako sa gilid kung saan kitang-kita ko yung labas. Nakatulala lang ako habang hinihintay ko yung in-order ko.

Kringgg... Kringgg...

Napatingin agad ako sa cellphone NANG marinig kong tumunog ito.

Mom...

I took a deep breath and fake a smile bago sagutin yung tawag. "Yes, Mom? What's up?" Pinasigla ko yung boses ko para hindi niya malaman yung sakit na nararamdaman ko ngayon.

"Are you okay?" Tanong niya at natigilan naman ako agad nang dahil dun.

"So, alam niyo po pala yun? And you didn't even bother to tell me?!"

"Anak, calm down---"

"Mom, ang dali-dali lang namang sabihin sakin na may nangyayari na po palang ganon, pero bakit hindi niyo man lang sinabi sakin?!" Inis na sabi ko tsaka ko pinatay yung tawag dahil baka kung ano pa yung masabi ko, ngayong galit ako.

I took a deep breath tsaka ako tumingin sa labas hanggang sa naramdaman ko nalang na may naglapag na ng coffee sa lamesa ko kaya tumingin ako sa naglapag at nabigla ako.

"Dan..." Tawag niya sakin at natauhan naman ako nang dahil dun.

"O-oh, L-Luhan, what are you doing he---" Natigil ako sa pagsasalita nung bigla nalang siyang umupo sa tabi ko.

"I'm not going to ask you if you're okay because, obviously, you're not." Seryosong sabi niya napabuntong hininga nalang ako.

Naramdaman ko nanaman yung sakit at naramdaman ko din na namuo nanaman yung luha sa mga mata ko kaya yumuko ako.

"And that's why I'm here..." Sabi niya kaya napatingin ako sa kanya at nakita kong tinapik niya yung sarili niyang balikat. "Iyak na." Pilit na ngiting sabi niya at naramdaman ko nalang yung sarili ko na humahagulgol sa balikat niya at naramdaman ko yung kamay niya na nakapatong sa ulo ko.

"Bakit ba ang hilig niyong iwan ako? Is that really hard to stay by my side? Bakit kailangan ko nanamang maramdaman yung sakit na naramdaman ko sayo noon?" Umiiyak na tanong ko sa kanya. Hindi ko alam kung bakit yun yung lumabas sa bibig ko.

He was first love. Kilalang-kilala niya ko. While, the other one. I love him so much. At sa kanya ko naman mas nakilala yung sarili ko.

Hinarap niya ko sa kanya tsaka niya hinawakan yung magkabilang balikat ko at diretsong tumingin sa mga mata ko. "I don't leave you for nothing..." Sabi niya atsaka niya pinunasan yung mga luha ko.

Bakit nga ba niya ko iniwan? Hindi ko rin alam. Basta ang alam ko lang umalis nalang siya bigla sa Korea without telling me anything and the next thing I knew sila na ni Rane so I have no choice but to move on. Hanggang sa nakilala ko si Baekhyun. I fell inlove with him, I get attached and then, boom. He left me. And now, here I am. Trying to bare the pain that he've caused me.

Hindi na ko nagsalita at hinayaan ko nalang yung sarili ko na umiyak sa balikat niya.

Wala nanaman akong ibang gagawin kundi namnamin yung pait na dulot ng nanakit sakin. Hays.

"Dan..." Agad naman akong natauhan sa tawag na iyun kaya lumingon ako sa kanya.
"If I only knew that you would be hurt like this, sana pala, hindi na kita iniwan noon..." Sinserong sabi niya at ngumiti lang ako ng pilit sa kanya. "At sana pinaglaban parin kita noon..." Pilit na ngiting sabi niya at napalitan naman ng pagtataka yung mukha ko.

"What? Why would you still fight if you were the one who give up?" Takhang tanong ko sa kanya.

"I gave up when I saw how happy you are when you're with him..." Pilit na ngiting sabi niya at mas lalo lang akong nagtaka nang dahil dun.

Pinahid ko na muna yung luha ko dahil sa mga namumuong tanong sa isipan ko.

"Ikaw yung bigla nalang nang-iwan diba?" Sarkastikong tanong ko sa kanya.

"I told you, I didn't leave you for nothing."

"Then for what?"

"Because, I love you..." Sabi niya at nabigla naman ako. Hindi ko alam kung maiinis ba ko o matatawa sa narinig ko.

"Is leaving me shows you love me, huh? That's bullshit! You left me. Iniwan mo ko without telling me anything! Tapos malalaman ko nalang ko kay Rane that you two are dating! Nasan ang pagmamahal dun?!" Inis na sabi ko sa kanya. Hindi ko alam kung bakit bigla nalang akong nainis. Nasasaktan na nga ako, naiinis pa ko. Psh.

"What? Sinabi niya yun?" Gulat at takhang tanong niya at nagtakha naman ako sa reaksiyon niya kaya tinitigan ko siya at parang nailang naman siya tingin kong yun.

"Tss. Oo! Sinabi niya makalipas yung ilang buwan na wala kang paramdam!" Inis na sabi ko at napabuntong hininga naman siya nang dahil dun.

"You don't understand--"

"Edi ipaintindi mo sakin. As simple as that!"

"Dan, it's still you. After all this years, damn. Ikaw parin..." Sabi niya habang ang mga mata niya ay parang nakikiusap na paniwalaan ko yung sinasabi niya at nagulat ako nang dahil dun kaya napamaang ako.

"I still love you..." Dagdag niya pa at hindi ko na alam ang sasabihin ko hanggang sa...

"Dani..." Agad kaming napalingon sa pinanggalingan ng boses na yun at nabigla kami.

----