Legend of Immortal: Angeloids and Eviloids(UNDER MAJOR EDITING)

Capítulo Cuatro [✔]

CAPÍTULO CUATRO
Nakatayo ako sa rooftop, tanaw ang buong bahagi ng paaralan habang ang mga estudyante ay nagkalat sa iba't ibang bahagi nito dahil lunch time na.

Nawala ang aking pagmumuni nang may tumawag sa akin.

"Claire?" Agad akong napalingon. Narito si Athlea kasama ang isang babae, na agad kong nakilala bilang kaklase namin.

Napangiti ako sa kanilang presensya at agad silang lumapit sa akin.

Simula nang manalo ako, hindi na ako nakalapit kay Athlea dahil sa sinabi ni Ms. Sierra. Ayaw niyang may mga estudyante na palaging nakapaligid sa akin baka magdulot ito ng inggit dahil sa aking achievement.

Bigla na lang akong niyakap ni Athlea, at siyempre, niyakap ko rin siya.

"Hindi ko inakala na magagawa mo ang matagal ko nang gustong mangyari sa section natin, at mas maganda pa, ang bago kong kaibigan ang nakagawa ng gusto kong mangyari," Hindi ako nagsalita, tahimik lang ako habang nakapikit. Dahan-dahan siyang bumitaw sa pagkakayakap at inayos ang sarili bago nagsalita.

"Ahmmm... Ito nga pala si Zen Kersee," pakilala niya sa kasama niyang babae.

"Nice to meet you," bati nito. Tumango lang ako bilang tugon sa kanyang pagbati, "Congratulations sa iyo, at alam kong deserve mo ang pagkapanalo. Hindi ko rin alam na may angeloid pala na may mga guardian mula sa magkaibang portal."

"Honestly, hindi ko naman talaga alam kung bakit mayroon akong ganoong kakayahan," wala akong ibang nasabi.

"Anong ibig mong sabihin, Claire?" tanong ni Athlea.

Umupo ako sa sahig bago magsalita, at ganoon din sila. Pakiramdam ko, kailangan kong ibahagi ang aking kuwento. Hindi ako masyadong nagsasalita, hindi ko ibinibigay ang mga detalye ng aking buhay, sapat na ang pangkalahatan.

“Hindi ko alam kung sino ang tunay kong mga magulang. Noon, may tumanggap sa akin na si Tatay Gab at Nanay Mona. Tinuring nila akong tunay na anak, inalagaan nila ako nang mabuti. Kahit kubo lang ang aming tahanan, masaya na kami. Ngunit isang araw, nagbago ang aming buhay. Kami'y pinagbintangan ng aming mga kapitbahay na kami raw ang dahilan ng pagkawala ng kanilang mga pananim. Lahat ay naganap nang sobrang bilis. Nakita ko na lamang ang aking mga di-biyolohikal na magulang na nasusunog sa aming kubo. Alam kong ginawa nila iyon ng mga kapitbahay namin," Napatingin ako sa ibang direksyon, "Sila sana ang susunugin din, pero si Thania, ang demon guardian ko, ay biglang dumating at pinaalis sila. Siya, bilang aking guardian, ang tumulong sa akin na mabuhay hanggang ngayon. Ganun rin si Titania." Kung nagtatanong ka kung saan ako nakatira ngayon? May dormitoryo ang unibersidad na ito para sa lahat ng mga estudyante na may kakaibang kakayahan. Binibigyan din nila kami ng lahat ng pangangailangan.

"Kung ganun, hindi mo alam kung sino ang iyong mga tunay na magulang?" may pangamba sa boses ni Athlea. Nakikita ko ang pangangamba sa kanyang mga mata habang nagpapakitang-gilas siya sa ngiti.

"Kung ikaw ay malakas na nilalang, paano pa kaya ang iyong mga tunay na magulang?" napa-isip ako sa sinabi ni Zen. Hindi ko alam kung paano ko sila matutunton. Kung may isang malupit na himala na naghihintay sa akin na makilala sila, mas mabuti.

"Siguro malalakas rin sila," wala akong ibang nasabi habang ngumingiti nang walang kaluluwa. At bigla akong napaupo nang maayos sa aking kinatatayuan, "Anyway, mayroon akong nais ibigay sa inyong dalawa," nakita ko ang pagliwanag sa kanilang mga mata sa narinig nila. Ngumiti na lang ako sa kanila.

"Ano iyon?" may halong excitement sa boses ni Athlea, "Isa ba itong alaala? Uuwi ka na ba? Naku, nakakahiya naman, bago pa lang kita nakilala at may ibibigay ka na sa akin?" may panghihinayang sa tono ni Zen na siyang tinawanan ko lang.

"Huwag kang mag-alala, tinuturing kitang kaibigan dahil kaibigan mo rin si Athlea. Hindi ko alam kung alaala ang tawag dito," napangiti ako habang nilalabas mula sa bag ang kahon na ibinigay sa akin ni Ms. Sierra.

"Pero sayo dapat yan, Claire. Pinaghirapan mo iyan, hindi ba? Hindi namin puwedeng tanggapin 'yan dahil alam naming nararapat ito sa iyo," sabi ni Zen.

"Oo nga! Para talaga 'yan sayo, Claire. Mag-isip ka nga!" may pagtutol sa pananalita ni Athlea, na tinawanan ko lang.

Tiningnan ko sila ng seryoso, "Nagdesisyon na ako," makikita sa kanilang mga mukha ang pagkalito sa sinabi ko, "Alam kong hindi ito gagana sa akin," wika ko habang sila'y tinititigan ng seryoso.

"Paano mo nasabing hindi ito gagana?" sabay nilang tanong, tila'y hindi pa rin sila kumbinsido.

Napakurap ako ng ilang beses bago sumagot, "Nanaginip ako na binuksan ko ito at hindi pumunta sa akin ang pixie dust

magic. Lumipad ito palayo sa akin. Sinubukan kong habulin ito, ngunit hindi ko na ito nahabol," mananatili akong seryoso.

"Ano ka ba, Claire. Panaginip lang 'yan!" wika ni Zen, na hindi naniniwala.

Pero umiling lang ako sa kanyang sinabi, "Lahat ng aking mga panaginip ay nagiging totoo, Zen. Maniwala ka sa akin."

Napatigilan silang dalawa sandali, hindi nila maisip na totoo ang aking mga sinabi.

Nagpahinga ako ng malalim, "Kaya bubuksan ko na ito para sa inyo," namilog ang kanilang mga mata sa ginawa ko. Agad na nagliwanag ang bibig ng ginto kahon at lumabas dito ang dalawang gintong alitaptap. Dumapo ito sa ulo ng dalawa kong kaibigan at sumabog, nagdulot ng gintong alikabok sa buong paligid ng unibersidad.

Aga kaming tumayo at pinanood ang buong paligid. Kahit ang mga estudyante ay napahinto at namangha. Habang ako, simpleng ngumiti sa mga nakita ko.

"Siguro ito na ang pagkakataon na magpaalam ako sa inyong dalawa," napalingon silang dalawa sa akin nang sabay-sabay.

"Aalis ka na?" nawala ang sigla sa boses ni Athlea nang marinig ang balita.

Ngumiti ako sa kanya, "Oo, kaya sana ay mag-ingat kayo. Hindi ko pinagsisisihan na naging bahagi ako ng buhay niyo sa maikling panahon na ito. Sa tingin ko, ito na ang tamang oras para sa paalam," niyakap ko muna silang dalawa. Narinig ko ang kanilang mga bulong sa aking tenga.

“Maraming salamat, Claire.”

Bumitaw ako sa kanilang mga yakap, "Sige, aalis na ako," sana'y maglalakad na ako nang biglang magsalita ulit silang dalawa.

"Mag-ingat ka, Claire," umiiyak na si Athlea habang kumakaway, at si Zen ay ganun din. Si Athlea, isa siyang taong madaling mag-attach sa isang bagay. 'Yung tipong maiiyak ka na lang kapag magpapaalam na ito sa iyo.

Hinigop ko nang malalim ang aking hininga. Mula noong araw na pinatay ang aking mga foster parents, hindi na ako umiyak. Iyon ang huli. Kaya't sa tingin ko, wala nang dahilan para umiyak pa sa pamamaalam.

Sa huling pagkakataon, pinagmasdan ko silang dalawa. Si Zen na nagko-comfort kay Athlea na umiiyak, "Athlea at Zen?" nagngingiting umanggulo lang si Zen, at si Athlea ay ganun pa rin, "This is it. Paalam sa inyong dalawa. Hanggang sa muli nating pagkikita!" At saka ako lumisan.

        ◈◈♛◈◈
CypressinBlack