Oneirataxia

Chapter One

SOMETIMES I wonder, how can people distinguish reality over fantasy, and vise versa. Everything happens in a blur. I mean, I'm not even sure if I am existing -if we are existing, or maybe we're just a part of someone's thoughts.

Me, myself can obviously distinguish the difference between the two. Who wouldn't, right? The reality is just too far from my dream. A fantasy that is far away from the truth.

And so, that's what I thought.

I was able to get it. I was able to catch my dream, but if it costs a lot a hatred and pain, I wished haven't had it at all. Having it on my own hands, I thought everything will be alright. However, I wasn't aware of the consequences.

"Nice serve!" sumigaw ni Zey nang hindi matamaan ng kalaban ko ang ibinigay kong serve. Napairap ako dahil sa ginawa n'ya. Pwede naman s'yang manuod ng tahimik. He's definitely crazy.

Inihagis ko uli ang bola ng tennis at nagserve. Natamaan iyon ng kalaban ko at pinalo pabalik sa akin ang bola. Tumakbo ako at hinabol iyon at pinalo at ngumisi nalang ako sa resulta.

"40- zero!" sigaw ng referee nang maka score ako. Panghuling set na ito at ako ang may advantage. Narinig ko ang sigawan ng mga tao na nanonood sa tennis match namin.

"Go Keziah!" sigaw ng malakas ni Zey, dahilan para tumingin sakanya ang mga tao.

"Talunin mo 'yang mayabang na Keziah na 'yan!" narinig ko pang sigaw ng kaibigan ng kalaban ko ngayon. Napairap ako. Aba't tinawag pa akong mayabang!

Nanalo na ako sa dalawang naunang set at ako ang may advantage sa set na 'to.

"Wag ka nang umasang mananalo ka dito. Ang taas naman kasi ng tingin mo sa sarili mo por que kasama ka sa tennis club." nakangising sabi ko sa kalaban ko. Lalong sumama ang tingin n'ya sa akin.

Pumito ang referee kaya pumwesto na ako sa service line at nag serve. Sinubukan n'yang habulin iyon, pero hindi n'ya natamaan nang igalaw n'ya ang raketa n'ya.

Tumalbog iyon ng isang beses at nagulat ang lahat sa sumunod na mangyari. Nang tumalbog iyon at may natamaang lalaki sa mukha.

"Shit!" daing n'ya habang nakahawak sa mukha. "That fucking hurts!"

Pumito ang referee pero halos walang nagreact dahil nakapokus ang lahat sa lalaking natamaan ng bola. Galit na galit s'yang tumingin sa akin. Nakakasindak pero nanatili lamang akong diretsong nakatingin sa kanya. Nagtama ang paningin namin at mabilis naglakad s'ya papunta sa akin.

It only took me a while para makilala s'ya. He's Dale Soriano. Ang lalaking gago.

Kinwelyuhan n'ya ako nang makalapit s'ya sa akin at saka nagsalita,"Ikaw ba ang may kasalanan nun ha?!"

"Excuse me, we're having a match here." mahinahon akong nagsalita. "So it's not my fault anymore if tanga tanga kang dumaan at hindi nakita na naglalaban kami kanina. You should've walked with caution. It's natural na tumalbog ang bola, malay malay ko ba na may gagong dadaan at matatamaan."

"Who the heck are you to call me gago?!" he exclaimed.

Tinignan ko ang kuko ko sa kamay saka tinaasan s'ya ng kilay. "Just a bored girl passing by."

"You should fucking apologize to me." He glared as if it could kill me. Oh, well, it won't.

"Who are you to order me? Are you my father or what?" I asked sounding annoyed.

"I'm Dale Soriano, and everyone follows the orders of Dale Soriano." he said.

"Whatever you say. Just let go of me." I said then tried to push him, but he didn't even lost his balance. Lumingon lingon ako at nakita ang pagbubulungan ng mga estudyante habang nanonood sa amin. Who wouldn't do that anyway. Dale is making a scene. Should I make one too?