Sabah 7.00 da alarm yardımıyla uyandım.Gözlerimi zor açıyordum.7.15 geçe kalkıp üstümü değiştirdim.Yine sıradan bir gündü.Hazırlandım...8.09 geçe şehiriçi bekliyordum.Hava çok soğuktu.Şehir içi 8.20de geldi. Ben okula 4 dakika geç kalmıştım herzaman ki gibi. Artık bu duruma alıştım!!
Hava soğuk , insanlar soğuk , tüm şehir soğuktu. Havada kara bulutlar... Üşümüştüm.Beni ısıtacak kimsem yoktu. Biraz sevgiye biraz mutluluğa ihtiyacım vardı.Okul da neşeli , mutlu ben nedense evde mutsuz , asabi bir insana dönüşüyorum. Bu durumun epey farkındayım aslında.Acıyordu her yerim. Çünkü yaralarımı saracak bir yara bandına ihtiyacım vardı. Yani AŞKA❤
Aşk öyle bir duygu ki bugüne kadar hiç tatmadım. Ama çok istedim.Elbette sevgilim oldu önceden ama hiçbiri bana sevgiyi , aşkı , mutluluğu hissettirmedi. Hatta bana değer veren bile olmadı.Sırf hevesleri için söylenmişti "SENİ SEVİYORUM(!)" cümlesi.Nerde kalmıştık? Heh işte değer diyordum. Değer vermek fiili...
