Her başlangıç bir sondur . Her son da bir başlangıçtır . Üzülerek söylemeliyim ki bu hikayenin sonuna geldik .
Ben küçücük bir mutluluk peşinden koşuştururken kendimi bir anda yazarken buldum . Bazı şeylerin yerini doldurmaya çalıştım ama olmadı yerleri dolmadı ve dolmazmış bunu öğrendim . Beni yazmaya sürükleyen tek şey yaşadıklarım değil . Beni yazmaya sürükleyen insanlar ve gözlemlediklerimin de etkisi çok . İlk başta denedim olmadı yazamadım . Ama hiç bir zaman pes etmedim . Hayallerimin peşinden koştum hep .
Bazen o kadar gereksiz şeylere değer verdim ki geceleri uyurken ağlamama sebep oldu . Ağır bir piskolojik dönem geçirdim . Günlerce , aylarca hatta yıllarca depresyondaydım . Ve bu durumu kimse anlamadı . En acısı da bu zaten kimsenin anlamaması . Sonra alıştım bu duruma . Tekrardan denemeye karar verdim . ( Kendime şans verdim .) Kendi kendimin doktoru oldum . Beni destekleyen herkese çok teşekkür ederim . İyi ki varsınız . Ve son bir kaç bir şey daha yazmak istiyorum :
- Kimseyi tanımadan önce yargılamayın . Mesela kırmayın insanları . Alay etmeyin kimsenin duygularıyla . En önemlisi de kaf dağından bakmayın , küçümsemeyin . Tutamacağınız sözler asla vermeyin . Siz söz verdip yapmadığınızda o küçücük kalpleriyle size sığınan insanlar kırılıyorlar . O yüzden söz vermeyin . Hassas insanlar çabuk kırılırlar aynı benim gibi . Ve kimsenin canını yakmayın !
Yazmaya devam edeceğim ama başka bir hikayeyi . Görüşmek üzere .
SON !
