AGORAFOBİ🍓 |Jikook <tamamlandı>

<17>

           
    Jungkook'un sözünün bitmesiyle bende ağlamaya başladım. Ne kadar güçlü biriydi...

  "Hala yanımda duracak mısın Jimin? Hala benim iyi biri olduğumu düşünecek misin?"

    Hızla sarıldım ona. Kısa kollarımla sardım bana göre iri olan bedenini.

  "Artık daha fazla sarılacağım sana. Evet hala yanında kalacağım. Sen benim gördüğüm en iyi ve en güçlü kişisin. Seni bırakmayacağım."

    Ben hala ona sarılırken onunda yanımda hareketsizce duran kolları belimi sardı. Sarıldık bir süre sesszice.

                  °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

    Jungkook'un ısrarıyla kahvaltı ettik. Telefonumu elime aldığımda annemden gelen bir sürü arama ve mesaj olduğunu gördüm. O an dünden beri burada kaldığım ve anneme haber vermediğim gelmişti.

  "Jimin...ş-şey...bugünde benimle kalsan olmaz mı? Hem sana göstermek istediğim şeyler var."

  "Anneme haber vermeyi unuttum. Sanırım burada kalmama izin verir, tabi eğer sinirden deliye dönmediyse..." Gülümsedi, gülümsedim...

                  °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

    Anneme telefonumun şarjının bittiğini ve bu akşam ödev için arkadaşımda kalacağımı söyledim. İzin almak zor olmuştu çünkü sürekli arkadaşımın kim olduğunu ve dün ne yaptığımı soruştu.

    Telefonu kapattıktan sonra Jungkook'a döndüm.

  "Jungkook..."

  "Hmm"

  "Ben bir şey sorabilir miyim?"

  "Yani...ş-şey biraz-"

  "Jimin istediğini sorabilirsin, seni yemem."

  "Yani bu ev çok büyük ve hani ailen falan. Yani böyle bir yerde kalmak için para da gerekiyor."

    Saçmaladığımı farkettiğimde hemen sustum. Ne diyordum ben? Jungkook'un hafif gülümseyen yüzüne baktım.

  "Neyse boşver, gereksiz bir soruydu."

"Bu evi almak ve böyle döşemek çok uzun zamanımı aldı. 19 yaşımdan beri dövme yapıyorum. Dövne sanatçısı olmuş bile olabilirim artık."

    Dövme yapıyorum demesiyle ağzım bir karış açık kalmıştı.

  "Dövme mi? Waaoh. Evde mi?"

    Şaşkınlığımı gmrünce gülümseyip yanağıma dokundu.

  "Hayır. 1-2 sokak aşağıda atölyem var. Orada yapıyorum. Evime birisini davet etmek ya da evimin yerinin bilinmesi pek hoşuma gitmez."

  "Ama ben-"

  "Sen farklısın Jimin. Kaç kere daha söyleyeceğim bunu?"

  "Jungkook beni de atölyene götürür müsün?"

  "Bir ara götürürüm, hatta yarın okul çıkışı gideceğim, senin için uygun mu?"

  "Evet. Teşekkür ederim. Bir dakika, ama sanin hiç dövmen yok ki"

    Gülümsemesi büyüdü. Onu ilk kez bu denli gülümserken görüyordum. Jungkook her seferinde beni şaşırtmayı başarıyordu. Tek bir hareketiyle bile şaşkınlıktan ağzım açılabilir hatta gözlerim yuvalarından yuvarlanarak yere düşebilirdi.