ΕΛΟΥΑΖ

16. Το παρόν συναντά το παρελθόν

Σε όλη τη διαδρομή με το ταξί για το κέντρο της Αθήνας ήταν σιωπηρή. Τα μάτια της ήταν καρφωμένα στο παράθυρο του αυτοκινήτου. Οι εικόνες της φωτισμένης πόλης έπαιζαν στο ακίνητο βλέμμα της σαν γρήγορη ταινία. Ο οδηγός προσπάθησε λίγο να πιάσει κουβέντα μαζί της αλλά μάταια. Που και που της έριχνε μια ματιά απ τον καθρέφτη του. Τον τρόμαζε λίγο η σκληρή και παγωμένη έκφραση που έβλεπε μέσα στα φώτα της πόλης.

Η Κατερίνα άνοιξε διακριτικά την τσάντα της. Το χέρι της βυθίστηκε στο εσωτερικό της αργά. Σαν ένιωσε την παγωμένη μεταλλική λαβή του στιλέτου στο δέρμα των δαχτύλων της, ένιωσε πιο σίγουρη. Τράβηξε το χέρι της έξω από την τσάντα, την έκλεισε και σταύρωσε πάλι τα χέρια της.

"Φτάσαμε Κυρία", την διέκοψε η φωνή του οδηγού. Σταμάτησαν στη γωνία του δρόμου. Πλήρωσε το ταξί και βγήκε. Εκείνος της έριξε μια τελευταία ματιά με μια γκριμάτσα που φανέρωνε το αίσθημα του παράξενου και χάθηκε στο δρόμο.

Η Κατερίνα κοίταξε το ρολόι της. Ήταν εννέα ακριβώς. Η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει μαζί με τον άνεμο. Άνοιξε την ομπρέλα της και έγινε ένα με τους διαβάτες της κεντρικής οδού. Σάββατο βράδυ και η περιοχή ξεκίναγε τη δική της ζωή με το κοσμοπολίτικο στυλ της. Σε λίγο βρισκόταν στην Οδό Βουκουρεστίου. Η Γκαλερί ήταν περίπου στο μέσο προς την πλατεία στο Κολωνάκι. Είδε τα φώτα από μακριά αλλά και κόσμο να στέκει στην είσοδο. Η καρδιά της άρχισε να χτυπά δυνατά, άναρχα. Πόσα χρόνια είχε να τον δει. Πως θα ήταν ; η απόσταση από την είσοδο μειώνονταν συνεχώς και τα συναισθήματά της άρχισαν να στήνουν μέσα της έναν έντονο χορό. Μαζί με τις εικόνες. Παρά τη βροχή αρκετός κόσμος συνωστίζονταν στην είσοδο για να μπει. Καλοντυμένοι ώριμοι "κύριοι" με τα κοστούμια και τα παλτά τους. Με χαμόγελα ψεύτικα, πλαστικά. Τα ήξερε καλά αυτά τα χαμόγελα. Τα είχε βιώσει αυτά τα πέτρινα πρόσωπα. Όταν βυσσοδομούσαν στο γυμνό νεανικό της κορμί πριν χρόνια. Όταν την χρησιμοποιούσαν σαν "πράμα" για να ικανοποιήσουν τις άρρωστες ορμές τους. Δίπλα τους, απαστράπτουσες κυρίες του καλού κόσμου, μαζί με τους επιφανείς συζύγους τους. Και κάποιες φιγούρες με καλλιτεχνική εμφάνιση, προφανώς συνάδελφοι του φτασμένου ζωγράφου κυρίου Σέργιου Ζέριγκα.

Έφτασε μπροστά στην πόρτα. Ήρεμη εξωτερικά μα βουλιαγμένη στην τρικυμία από μέσα της ετοιμάστηκε να μπει στο εσωτερικό. Κάποια ζευγάρια μάτια ήδη ένιωθε να την διαπερνούν με το βλέμμα τους. Δεν ήξερε αν αυτός ο πόνος που ένιωθε ψυχολογικά ήταν δημιούργημα του μυαλού της από τα βλέμματά τους ή έτσι ήταν πραγματικά.