Bu Töre Değil Cinayet!

1- Can Pazarı

Öncelikle herkese merhaba. Umarım beğeneceğiniz bir kitap olur.

Wattpad instagram hesabı: biryazarin_kalemi

Medyada Ecmel Karasu var💐

Keyifli okumalar 😊😊😊

Yine korna seslerinin havada uçuştuğu, martıların bir an bile susmadığı mükemmel bir güne uyanmıştım.

İstanbul'a geldim geleli bu durum hep böyleydi ne yazık ki. Sahi kaç sene olmuştu bu şehre adım atalı?

Onbir yıl...

Evet ben Ecmel Karasu bundan tam onbir yıl önce İstanbul'da bir tıp fakültesini kazandığım için Mardin'den ebediyen ayrılmıştım.

Şimdi ise araştırma hastanesinde uzmanlığını tamamlamış bir beyin cerrahıydım ve tüm bu şeylere rağmen hayatımdan memnundum.

Hastane! Olamaz hastaneye geç kalacaktım! Sırası mıydı şimdi hayat hikâyesinin?

Daha fazla geç kalmamak adına hızla sıcacık yatağımdan kalkıp lavaboya koştum ve elimi yüzümü yıkadım. Ardından odama geri dönüp dolaptan bir tişört ve Jean alıp üstüme geçirdim en son montumu ve çantamı da alıp evden çıktım.

Arabamı birkaç gün önce oturduğum evin kalan borçları için satmıştım, bu yüzden taksiyle gidecektim.

Evimin biraz ötesindeki taksi durağına doğru hızlı adımlarla yürürken tahmini varış zamanımı hesaplamaya başladım. Büyük ihtimalle zamanında yetişecektim.

Durağa vardığımda, sırada olan taksiye binip hastanenin adını verdim ve trafiğin fazla olmadığını umarak yolculuğun bitmesini bekledim.

Sadece üç saatlik uykuyla durduğum için biraz kestirmeye karar verdiğim sırada taksinin ani fren yapmasıyla son anda koltuğa tutundum fakat hemen ardından gelen bir sarsıntı ile tekrar savruldum ve kafamın camla buluşmasını engelleyemedim. Kendimi biraz toparlayabildiğimde neler olduğuna baktım.

Kavşakta son anda bir kazadan kurtulmuştuk fakat bu arkadan gelen bir arabanın bize çarpmasını önlememişti.

İlk önce taksicinin durumuna bakıp bir şey olmadığına emin olduktan sonra inip arkadaki araca yöneldim.

Araçtan iki kişi inince herhangi bir yaralanmanın söz konusu olmadığını anlamam uzun sürmemişti. İkisi de iyi gözüküyordu.

"Başınız kanıyor iyi misiniz?"

Araçtan inen adamlardan biri bu cümleyi kurana kadar başımın kanadığını fark etmemiştim. Elimi başımda acısını yeni yeni hissettiğim yere değdirdiğimde elime gelen sıvıyla yüzümü buruşturdum. Çok fazla kanamıyordu ama yine de yaranın temizlenmesi gerekiyordu.

Elimi başımdan çekip çatık kaşlarla bana bakan sert mizaçlı adama döndüm. Bir cevap bekler gibi bir hali vardı, ki bekliyordu da.

"İyiyim, merak etmeyin."

"Hastaneye gitmek ister misiniz?"

"Hayır teşekkürler, ben hallederim."

Doktor olduğumu ve zaten hastaneye gittiğimi söylememiştim. Belki de uzatmak istememiştim.

"Abla bu arabanın tamire gitmesi lazım. Tutanak falan derken de çok uzun sürer bizim işimiz. Sen bekle şuradan başka bir taksi çevireyim ben sana."

"Gerek yok, hanım efendiyi biz bırakırız. Ayrıca sizin için de sakıncası yoksa tutanakla falan uğraşmayalım hiç. Tamirden sonra bana ulaşırsanız aracınızın masraflarını karşılarız. Buyrun ben size kartımı vereyim."